Ένας αϊτός περήφανος.

Ένας αϊτός περήφανος, ένας αϊτός λεβέντης

από την περηφάνια του κι από τη λεβεντιά του,

δεν πάει τα κατώμερα να καλοξεχειμάσει,

μόν’ μένει απάνω στα βουνά, ψηλά στα κορφοβούνια.

Kι έριξε χιόνια στα βουνά και κρούσταλλα στους κάμπους,

εμάργωσαν τα νύχια του κι επέσαν τα φτερά του.

Kι αγνάντιο βγήκε κι έκατσε, σ’ ένα ψηλό λιθάρι,

και με τον ήλιο μάλωνε και με τον ήλιο λέει:

«Ήλιε, για δε βαρείς κι εδώ σ’ τούτη την αποσκιούρα,

να λιώσουνε τα κρούσταλλα, να λιώσουνε τα χιόνια,

να γίνει μια άνοιξη καλή, να γίνει καλοκαίρι,

να ζεσταθούν τα νύχια μου, να γιάνουν τα φτερά μου,

να ’ρθούνε τ’ άλλα τα πουλιά και τ’ άλλα μου τ’ αδέρφια».