Θυμίζεις Αθήνα, γυναίκα που κλαίει...

Ξέρω μια πόλη, που η άσφαλτος καίει,

και δέντρου σκιά δε θα βρεις.

Μεγάλη ιστορία, προγόνοι σπουδαίοι,

λυχνάρι και τάφος της γης.

Θυμίζεις Αθήνα, γυναίκα που κλαίει,

γιατί δεν τη θέλει κανείς.

Αθήνα, Αθήνα, πεθαίνω μαζί σου,

πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ!

Ξέρω μια πόλη στη νέα Σαχάρα,

μια έρημο όλο μπετό.

Οι ξένοι οι στόλοι, λαθραία τσιγάρα,

παιδιά που δεν ξέρουν κρυφτό.

Θυμίζεις Αθήνα, γυναίκα που κλαίει,

γιατί δεν τη θέλει κανείς.

Αθήνα, Αθήνα, πεθαίνω μαζί σου,

πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ!

Ξέρω μια πόλη στη γη της Αβύσσου,

κουρσάρων κι ανέμων νησί,

στης Πλάκας τους δρόμους πουλάς το κορμί σου,

για ένα ποτήρι κρασί.

Θυμίζεις Αθήνα, γυναίκα που κλαίει,

γιατί δεν τη θέλει κανείς!

Αθήνα, Αθήνα, πεθαίνω μαζί σου,

πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ!