Με σκάνδαλο ισοδυναμεί το σχέδιο νόμου που προωθείται για ψήφιση στη Βουλή με την υπογραφή των υπουργών Εξωτερικών και Οικονομικών, Δ. Αβραμόπουλου και Γ. Στουρνάρα, και τίτλο: «Κύρωση των συμφωνιών α) μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας του Ιράκ για την αναδιάρθρωση των οφειλών του προς το Ελληνικό Δημόσιο και β) μεταξύ του υπουργικού συμβουλίου της Δημοκρατίας της Αλβανίας και του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Οργανισμού Ασφάλισης Εξαγωγικών Πιστώσεων (ΟΑΕΠ)».
του Λεωνίδα Βατικιώτη.
Το σχέδιο νόμου, που συζητήθηκε στην Επιτροπή Οικονομικών και αναμένεται να εισαχθεί στην ολομέλεια, προβλέπει εν ολίγοις ότι η χρεοκοπημένη Ελλάδα, που εξακολουθεί να έχει ένα μη βιώσιμο δημόσιο χρέος – κρατηθείτε – θα χαρίσει 132,9 εκ. δολ.! Συγκεκριμένα, με το υπό ψήφιση νομοσχέδιο κυρώνεται η διμερής συμφωνία που είχε υπογραφεί μεταξύ της Ελλάδας και του Ιράκ, στις 11 Οκτωβρίου 2008, πριν δηλαδή η Ελλάδα υπαχθεί στο ατιμωτικό καθεστώς των Μνημονίων και τεθεί υπό τον άμεσο έλεγχο των πιστωτών μέσω της Τασκ Φορς και των γκαουλάιτερ Φούχτελ και Ράιχενμπαχ. Συμφωνήθηκε δηλαδή σε μια εποχή που «λεφτά υπήρχαν»… Στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας συνολικές οφειλές του Ιράκ ύψους 259.074.255,07 δολ. «κουρεύονται» κατά το ποσό των συμβατικών τόκων και των τόκων υπερημερίας (11.485.957,36 και 121.402.635,50) που ισούται με 132.888.592,86 δολ. για να αποπληρωθεί μόνο το ύψος του κεφαλαίου που ανέρχεται σε 126.185.662,21 δολ. Θα πληρωθούμε δηλαδή μόνο τα μισά κι αυτά μάλιστα με όρους που ισοδυναμούν με παραγραφή: Σε 44 εξαμηνιαίες ίσες και διαδοχικές δόσεις, που θα ξεκινήσουν να καταβάλλονται το 2019 και θα τελειώσουν το 2040! Αλήθεια γιατί δεν ζητάει κι η Ελλάδα να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος της με τους ίδιους όρους, αντί να πρέπει να απολύσει χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους ώστε να εμφανίσει δημοσιονομικό πλεόνασμα;
Η παραγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους του Ιράκ προς την Ελλάδα προκαλεί σημαντική βλάβη στο ελληνικό δημόσιο και γι’ αυτό τον λόγο δεν πρέπει να κυρωθεί από την Βουλή. Το ύψος των ζημιών, με βάση την έκθεση του γενικού λογιστηρίου του κράτους που συνοδεύει το σχέδιο νόμου, επιμερίζεται ως ακολούθως: «Πρώτο, επί του προϋπολογισμού της εταιρείας Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα ΑΒΕΕ απώλεια εσόδων ύψους 125.967.740,04 δολ. από την ακύρωση των συμβατικών τόκων (10.998.801,36 δολ.) και των τόκων υπερημερίας (114.968.938,68) που συνεπάγεται η αναδιάρθρωση της οφειλής του Ιράκ. Δεύτερο, επί του προϋπολογισμού του Οργανισμού Ασφάλισης Εξαγωγικών Πιστώσεων απώλεια εσόδων ύψους 6.920.852,82 δολ. από την ακύρωση των συμβατικών τόκων (487.156,00) και των τόκων υπερημερίας (6.433.696,82) που συνεπάγεται η αναδιάρθρωση της οφειλής του Ιράκ».
Παιχνίδια στην πλάτη των απλήρωτων της ΕΑΣ!
Η ψήφιση του παραπάνω σχεδίου νόμου αποτελεί πρόκληση και ακραία περίπτωση υποκρισίας της Μνημονιακής κυβέρνησης λόγω της δεινής θέσης στην οποία βρίσκονται η εταιρεία Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (πρώην ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ), οι εργαζόμενοι της οποίας πληρώθηκαν τελευταία φορά το 2012 και από τις 15 Ιανουαρίου έχουν προχωρήσει σε επίσχεση εργασίας. Με βάση μάλιστα εκτιμήσεις το ύψος των δεδουλευμένων ανέρχεται σε 2,85 εκ. ευρώ. Τα λεφτά δηλαδή που χρωστάει η τρικομματική κυβέρνηση Α. Σαμαρά στους εργαζόμενους στην ΕΑΣ είναι ένα μικρό κλάσμα των όσων χαρίζει στο Ιράκ!
Υπό διαφορετικές ωστόσο οικονομικές συνθήκες, αν δηλαδή η Ελλάδα δεν τελούσε υπό καθεστώς ουσιαστικής χρεοκοπίας, ένα σχετικό αίτημα θα μπορούσε να συζητηθεί, στον βαθμό όμως που θα προερχόταν από μια κυβέρνηση που εκπροσωπούσε τα λαϊκά συμφέροντα και αποδείκνυε τον αθέμιτο ή απεχθή χαρακτήρα του συγκεκριμένου χρέους. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ωστόσο δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Στην αιτιολογική έκθεση που συνοδεύει το σχέδιο νόμου αναφέρεται ότι «ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, Γ. Αλογοσκούφης, προέβη στην υπογραφή της ανωτέρω διμερούς συμφωνίας λαμβάνοντας υπ’ όψη: Πρώτο, τη δεινή οικονομική κατάσταση του Ιράκ. Δεύτερο, τη δυσαρέσκεια των πιστωτών του Paris Club (Λέσχης των Παρισίων), καθώς η Ελλάδα είναι η μόνη εκ των 56 χωρών – πιστωτών που δεν έχει καταλήξει σε συμφωνία με το Ιράκ. Την αναγκαιότητα επίτευξης Συμφωνίας στα πλαίσια που ορίζει το Paris Club μέλος του οποίου αποτελεί το Ιράκ».
Προφανώς το κριτήριο «της δεινής οικονομικής κατάστασης που βρίσκεται το Ιράκ» χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση προσχηματικά. Εάν αποτελεί τόσο σημαντικό κριτήριο για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους ώστε να προβαίνει σε παραγραφή δημόσιου χρέους άλλων κρατών, τότε θα έπρεπε η ίδια η κυβέρνηση Α. Σαμαρά να προχωρήσει στην μονομερή παύση πληρωμών απέναντι στους πιστωτές μας επικαλούμενη την κοινωνική κόλαση που έχουν προκαλέσει τα Μνημόνια με την αύξηση της ανεργίας στο 27% (από 8% που ήταν πριν τα μνημόνια), την εκρηκτική αύξηση των αυτοκτονιών που το 2011 καταγράφηκε ρεκόρ 50ετίας στην Ελλάδα, κ.λπ.
Εξυπηρέτηση στους Αμερικάνους!
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά διαγράφει το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους του Ιράκ, υπακούοντας στη Λέσχη των Παρισίων και μέσω αυτής στις οδηγίες των ΗΠΑ. Όπως αναλυτικά περιγραφόταν στο ντοκιμαντέρ Χρεοκρατία (Debtocracy) και στο ομώνυμο βιβλίο (εκδ. Λιβάνης) οι ΗΠΑ για να βοηθήσουν το νέο κατοχικό καθεστώς που διορίστηκε στο Ιράκ μετά την στρατιωτική εισβολή τους το 2003 – που προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών σε όλο τον κόσμο ακόμη κι από πολλές κυβερνήσεις με σημαντικότερες αυτές της Γαλλίας και της Γερμανίας – θέλησαν να στηρίξουν το νέο, υποτελές καθεστώς ελαφρύνοντάς το από τα δάνεια του προηγούμενου καθεστώτος. Στο πλαίσιο αυτού του «φιλικού διακανονισμού» η κυβέρνηση Σαμαρά προχωράει στην διαγραφή μέρους του χρέους του Ιράκ (κι ενδεχομένως λόγω ενός αισθήματος αλληλεγγύης που νιώθει απέναντι σε κάθε άλλη κυβέρνηση υποτελών ανά τον κόσμο…). Η επιβάρυνση δηλαδή που προκύπτει για τα ελληνικά δημόσια οικονομικά (έστω υπό την μορφή των διαφυγόντων κερδών) δεν απορρέει από κάποιο αίσθημα αλληλεγγύης απέναντι σε έναν λαό ή από μια αίσθηση δικαίου, αλλά λόγω δουλικότητας. Η ίδια δουλοπρέπεια που κάνει την κυβέρνηση Σαμαρά, όπως έκανε πριν τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου να συναινούν σε κάθε αίτημα των δανειστών – από την έκδοση των ελληνικών ομολόγων στο δίκαιο του …«Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου» μέχρι την πώληση της ΔΕΗ – η ίδια δουλικότητα τώρα τους κάνει να ψηφίζουν νόμους για την διαγραφή χρεών άλλων όμως κρατών, όχι του ελληνικού. Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο…
Πρόκληση επίσης αποτελεί και ο επιτακτικός χαρακτήρας με τον οποίο παρουσιάζονται στην αιτιολογική έκθεση οι αποφάσεις της Λέσχης του Παρισιού. Το συγκεκριμένο σώμα που απαρτίζεται από 19 κράτη και αποτελεί όργανο επίλυσης των διαφορών μεταξύ κρατών δανειστών και οφειλετών (αντίθετα με την Λέσχη του Λονδίνου όπου λύνονται διαφορές μεταξύ ιδιωτών πιστωτών, πχ τραπεζών) δεν έχει επίσημο, θεσμικό ρόλο. Επανειλημμένες φορές δε στο παρελθόν έχει επικριθεί ως όργανο επιβολής του δίκαιου του ισχυρού, σε βάρος αδύναμων κρατών. Κανένα κράτος δεν δεσμεύεται από κάποια διεθνή συμφωνία να ακολουθεί τις αποφάσεις που λαμβάνονται στο εσωτερικό του, μέσω εντελώς αδιαφανών διαδικασιών. Γιατί επομένως η Ελλάδα να πρέπει να εφαρμόσει τις αποφάσεις του; Προφανώς από κεκτημένη ταχύτητα, δείχνοντας για μια ακόμη φορά πως είναι ο υπάκουος μαθητής των δανειστών, ακόμη κι αν της στοιχίζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου