Δεν ξύπνησε από τη χειμερία νάρκη ο 17χρονος Μίσα, η αρκούδα που είχε μεταφερθεί το 1999, κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, από τον Ζωολογικό κήπο του Βελιγραδίου στο καταφύγιο του «Αρκτούρου», στο Νυμφαίο.
Με τον ερχομό της άνοιξης, οι φροντιστές και οι βιολόγοι του «Αρκτούρου» εντόπισαν όλες τις αρκούδες, ακόμη και τον γηραιότερο του κόσμου, τον Ανδρέα, να κυκλοφορούν και πάλι κανονικά στο καταφύγιο. Ελειπε μόνο ο Μίσα που φαινόταν να μην έχει ξυπνήσει και έτσι πλησίασαν τη φωλιά του όπου και εντόπισαν το άψυχο σώμα του.
Στο ζώο δεν βρέθηκε κάποιο τραύμα. Ο θάνατός του επήλθε πριν από περίπου 20 μέρες. Η ταφή του έγινε στους μη επισκέψιμους χώρους του Κτηνιατρικού Σταθμού Περίθαλψης Αγριων Ζώων που λειτουργεί ο «Αρκτούρος» στον Αετό της Φλώρινας.
Ο Μίσα γεννήθηκε και πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στον Ζωολογικό Κήπο του Βελιγραδίου. Ο πόλεμος που ξέσπασε στη Γιουγκοσλαβία, το 1999, δημιούργησε μια σειρά από προβλήματα στη λειτουργία του Ζωολογικού Κήπου. Οι βομβαρδισμοί στο Βελιγράδι, τρομοκράτησαν τα ζώα και άρχισαν να παρατηρούνται αλλαγές στη συμπεριφορά τους. Μεγάλος ήταν και ο κίνδυνος να θανατωθούν προκειμένου να μην ελευθερωθούν σε περίπτωση βομβαρδισμού του ίδιου του Ζωολογικού Κήπου. Ετσι, ο «Αρκτούρος» αποφάσισε να «υιοθετήσει» τις τρεις πιο νεαρές αρκούδες και να τις μεταφέρει στο Περιβαλλοντικό Κέντρο, από τις πρώτες κιόλας μέρες των βομβαρδισμών, στο πλαίσιο της Διαβαλκανικής Συνεργασίας για τη διατήρηση των μεγάλων σαρκοφάγων ζώων και των ορεινών διασυνοριακών περιοχών (Balkan Net). Ο Μίσα όταν έφτασε στον Κτηνιατρικό Σταθμό, ήταν τριών ετών, δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα υγείας, ήταν όμως φανερά ταλαιπωρημένος, πολύ αδύνατος και φοβισμένος.
Στα επόμενα χρόνια ο Μίσα έγινε ένας πολύ υγιής αρκούδος, με σκούρο καφέ χρώμα και κοντό και πυκνό τρίχωμα. Το σώμα του ήταν μακρύτερο από των άλλων αρκούδων και σχετικά πιο λεπτό και μυώδες. Το προσωπικό του Καταφυγίου τον αποκαλούσε «λουκάνικο», χαριτολογώντας. Παρά του ότι ήταν δυνατός και γεροδεμένος δεν ήταν καθόλου επιθετικός και συμβίωνε για 13 χρόνια αρμονικά με όλους στους συγκατοίκους του. Από τις 2 αδερφές του προτιμούσε την παρέα της Μπάρμπαρα που ήταν και πιο ζωηρή σε σχέση με τη Βέσνα. Πολύ αγαπημένη του ήταν και η Τασούλα.
Δεν ήταν καθόλου νωχελικός, αντίθετα έδειχνε να ασχολείται διαρκώς με κάτι: έκανε βόλτες στο χώρο του Καταφυγίου, έτρωγε κάτι, έψαχνε για καρπούς οξιάς, πλησίαζε το φράχτη κ.ά. Το φαγητό του άρεσε πολύ και ήθελε να το απολαμβάνει μόνος. Γι΄αυτό μετέφερε τα μήλα του έξω από τις ταΐστρες ώστε να αποφεύγει τις άλλες αρκούδες κατά τη διάρκεια του φαγητού. Ο Μίσα ήταν πια κοινωνικός και πλησίαζε διαρκώς στην περίφραξη για να δει και να τον δουν οι επισκέπτες του Καταφυγίου.
Αν ζούσε θα ήταν 17 ετών.
Καθώς ο Μίσα γεννήθηκε αιχμάλωτος σε ζωολογικό κήπο και δεν γνώρισε ποτέ την ελευθερία της ζωής στη φύση, ο «Αρκτούρος» βρίσκει την ευκαιρία να υπενθυμίσει, με σχετική ανακοίνωσή του, άλλη μια φορά την αντίθεσή του στην πρακτική της διαβίωσης και αναπαραγωγής άγριων ζώων σε αιχμαλωσία.
Απευθύνει δε δημόσια έκκληση στον δήμο Θεσσαλονίκης και στην αρμόδια υπηρεσία της Αντιδημαρχίας Ποιότητας Ζωής για τη μεταφορά των δύο αρκούδων του Ζωολογικού Κήπου Θεσσαλονίκης στις εγκαταστάσεις του Νυμφαίου. Πρόκειται για ένα αίτημα που έχει υποβληθεί από το 1995 ενώ εκ νέου αίτημα κατατέθηκε στον εν λόγω δήμο και το 2011 με την υπογραφή τεσσάρων περιβαλλοντικών οργανώσεων και την Κτηνιατρική Σχολή του ΑΠΘ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου