Ο λύχνος μου...

Εγώ είμ' εδώ ανυπόταχτος και παραστρατισμένος,

εγώ δαγκώνω με θυμό της φτώχειας το ψωμί,

νόθος της τέχνης είμ' εγώ και της ιδέας διωγμένος

από μιαν έγνοια ο νους θολός, δαρμένο το κορμί.

Ο λύχνος μου στης ιερής μελέτης το τραπέζι

σαν ένα νεκροκάντηλο στα μάτια μου αχνοπαίζει

όλα πολέμια κρύα βιβλία, κοντύλια και χαρτιά.

Με καίει κακιά φωτιά.

Εμέ η ζωή μου πλάνεμα και η γέννησή μου λάθος

το λόγο δεν ορέγομαι, δεν ξέρω το ρυθμό

σέρνουν εμένα δυό άλογα, τ' αράπικο το πάθος

και τ΄ αφροστάλαχτο όνειρο μπορεί και στο γκρεμό.

Κωστής Παλαμάς, "Kακή φωτιά".