Εποχή της κωλοτούμπας...

...και εποχή των πολιτικάντηδων κισσών!

Αυτή η πολιτική περίοδος είναι σίγουρο πως θα γραφτεί στην ιστορία ως η "εποχή της πολιτικής κωλοτούμπας"! Πολλοί λίγοι πολιτικοί μένουν σταθεροί στις αρχές τους! Πολλοί μάλιστα ανατρέπουν μέσα σε λίγα λεπτά αυτά που υποστήριζαν λίγες ώρες νωρίτερα... Σε μεγάλο βαθμό αυτό αφορά κυρίως πολιτικούς μικρών κομμάτων που δεν κατάφεραν να εκλεγούν βουλευτές και τώρα τρέχουν να ενταχθούν στην Νέα Δημοκρατία, στο ΠαΣοκ αλλά και στον Σύριζα! Το Καρατζαφυρέικο, το Κουβελέικο, το Καμενέικο, το Μπακογιαννέικο και το Κατσελοκαστανιδέικο φυλλοροούν! Οι πολιτευτάδες- υποψήφιοι εθνοσωτήρες μας, βλέποντας πως δεν έχουν καμία ελπίδα να καθίσουν στα βουλευτικά έδρανα αν παραμείνουν στα κόμματά τους, τρέχουν στον Σαμαρά, στον Βενιζέλο και στον Τσίπρα και εκλιπαρούν για μια εκλόγιμη θέση! Ας μην ξεχνάμε ότι οι νέες εκλογές θα γίνουν  με λίστες και όχι με σταυρούς.  

Και γεννάται ένα μέγα ερώτημα: ποιος έλληνας ψηφοφόρος θα εμπιστευτεί τέτοιους γλοιώδεις πολιτευτές για να τον εκπροσωπήσουν στην Βουλή και  ...για να "σώσουν" την Χώρα; Και ποιος θα εμπιστευτεί και τα κόμματα, που για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους δίνουν στέγη σε αυτούς τους αριβίστες;

Βέβαια το θέμα τελικά δεν είναι απλά θέμα προσώπων αλλά θέμα πολιτικής! Είναι το πολιτικό σκηνικό που γεννά και δίνει χώρο σε τέτοιους πολιτικούς! Είναι η Νέα Δημοκρατία που γέννησε τον Καρατζαφέρη, είναι το ΠαΣόκ που άνδρωσε τον Μιχαλολιάκο και είναι ο Σύριζα που δίνει συγχωροχάρτι στην Κατσέλη και στον Καστανίδη!  Και είναι τα ίδια τα πολιτικά κόμματα που εδραίωσαν τις κωλοτούμπες! Είναι η Νέα Δημοκρατία, το Λάος, το ΠαΣοκ, η Δημοκρατική Αριστερά, και ο Σύριζα που άρχισαν τις πολιτικές κωλοτούμπες! Όμως πέρα από ζήτημα "πολιτικής" σαφώς είναι και θέμα προσώπων: Ανεξάρτητα αν κάποιος ψηφοφόρος στην παρούσα στιγμή, είναι υπέρ ή κατά του Μνημονίου, και υπέρ ή κατά του Ευρώ, με την δική του ψήφο τελικά θα μπουν στην Βουλή κραυγαλέοι πολιτικάντηδες σαν την Κατσέλη, τον Πλεύρη, την Μπακογιάννη κ.α... 

Αυτή είναι δυστυχώς  η πολιτική πραγματικότητα με βάση το υπάρχον πολιτικό σκηνικό και δεν αλλάζει εύκολα! Μόνο αν ο Ελληνικός Λαός, σε αντίθεση με τις κωλοτούμπες των πολιτικών, κάνει ο ίδιος άλμα επί κοντώ και τους υπερσκελίσει... Αν πάρει την υπόθεση της πολιτικής αυτός στα χέρια του και δεν την αφήσει άλλο στα χέρια των πολιτικάντηδων! 

Γιατί ποιος μπορεί να εμπιστευτεί το μέλλον των παιδιών του σε ανθρώπους που εμπνέονται από την ταχτική του κισσού: ο κισσός δεν μπορεί να ζήσει παρά μόνο αναρριχώμενος πάνω σε άλλα δέντρα! Αναρριχάται στον κορμό τους  μέχρι να φτάσει σε μεγάλο ύψος και μετά φουντώνει και τα πνίγει! Μα όταν ξεραθεί το δέντρο και καταρρεύσει με το πρώτο μπουρίνι, τελικά ξεραίνεται και ο κισσός! Αυτή είναι τελικά η μοίρα των κισσών!

Σε αυτούς λοιπόν τους κισσούς-πολιτικάντηδες- που θέλουν να εμφανιστούν ως εθνοσωτήρες μας- και δυστυχώς μάλλον οι προσπάθειές τους θα ευοδωθούν και τελικά θα καταφέρουν να μπουν και στην Βουλή, εμείς δεν μπορούμε παρά να τους αφιερώσουμε τους στίχους του Γιώργου Δροσίνη:

Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα

Σε ξένα αναστυλώματα δεμένο.

Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο.

Μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω.

Και σε όσους ψηφοφόρους τελικά δώσουν με την ψήφο τους το δικαίωμα να καθορίσουν το μέλλον των παιδιών μας, οι πολιτικάντηδες-κισσοί, τους αφιερώνουμε το ποίημα του Ιωάννη Γρυπάρη "Κισσός"  : 

O μαύρος κι άχαρος κισσός, τον πόνο του τρυγώ

και λέω και μες στα στήθια μου ριζώνει

και λέω κ' είμαι το χάλασμα το ραγισμένο εγώ

που ο μαύρος κι άχαρος κισσός το περιζώνει.

Mυριόριζος μυριόκλωνος ― ο πόνος που πονώ,

στείρα ζωή βυζαίνει από τον τοίχο

και δεν του παίρνει πνέοντας γλυκά απ' τον ουρανό

έναν η αύρα ή στεναγμόν ή χαράς ήχο.

Toυς δρόμους του απόσωσε το Φως τους μακρυνούς,

ώρα και θάβγουνε τα νυχτοπούλια

και ρόδα η δύση απλόχερα σκορπά στους ουρανούς

και στων βουνών τις κορυφές σκορπάει ζεμπούλια.

Kαι φτάνουν στα φυλλώματα του πένθιμου κισσού

κοπαδιαστοί οι σπουργίτες να κουρνιάσουν

κι από τη μέθη της ζωής και του ήλιου του χρυσού

μες σ' ατρικύμιστη αγκαλιά να ξαποστάσουν.

Kαι τα ξελαρυγγιάσματα σκορπίζουν τα στερνά,

τρελλά, ώς που ο ύπνος φτάνει και τα πνίγει,

ενώ ώς τις ρίζες του κισσού τις τρίσβαθες περνά

μια ανατριχίλα απ' της ζωής τη μέθη ολίγη.

Φουντώνει η νύχτα· κ' έρχουνται τριγύρω μου μια μια

κι όλες μαζί απ' αλάργου αρμενισμένες

σκιών σκιές οι ανάμνησες, στην άχαρή μου ερμιά

να φέρουν ψεύτικια παρηγοριά οι θλιμμένες.

Mάταια! ζη ποτέ η ζωή μ' ανάμνησες που ζη,

που θα ξυπνήση και μ' αυτές θα γύρη,

ενώ ολοτρόγυρα βροντά η μέθη όλη μαζί

απ' της ζωής, που ζη, το πανηγύρι;

O μαύρος κι άχαρος κισσός, τον πόνο του τρυγώ

και λέω και μες στα στήθια μου ριζώνει

και λέω κ' είμαι το χάλασμα το ραγισμένο εγώ

που ο μαύρος κι άχαρος κισσός το περιζώνει.