Στη σκιά του Πλάτωνα...

Tου Παντελή Μπουκάλα,

αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Καθημερινή».

Η βαρύτερη από τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης είναι η ίδια η σύνθεσή της. Κι αυτό ισχύει είτε συνονθυλευματική την θεωρήσουμε είτε κατά βάθος συμπαγή, παρά τις επιφανειακές διαφοροποιήσεις, αφού είναι συνεπής προς τις σωτηριολογικές συνταγές που διακινούνται αυτήν την εποχή στην Ευρώπη. Την υποβάθμιση της πολιτικής και την ταυτόχρονη εξύψωση του ρόλου των τεχνοκρατών προβλέπουν (αν δεν επιβάλλουν) οι συνταγές αυτές, όπως το βλέπουμε ήδη στην Ελλάδα και στην Ιταλία. Και την εκπαραθύρωση της ιδεολογίας, που κατακρίνεται σαν πράγμα γερασμένο και αντιπαραγωγικό, ώστε να βρουν χώρο για να προελάσουν οι «χρήσιμοι», όποιον θεό κι αν πιστεύουν, δηλαδή όποιες αντιλήψεις κι αν έχουν.

Η αδιαφορία της νέας κυβέρνησης για ιδεολογίες και λοιπά λιανά (που είναι κι αυτή μια νέου τύπου ιδεολογία) γίνεται ολοφάνερη με την άνευ προβληματισμού συμπερίληψη του ΛΑΟΣ στους νομείς της εξουσίας (το ’λεγε και το ξανάλεγε, βέβαια, ο κ. Καρατζαφέρης ότι σύντομα θα πρωθυπουργεύσει, αλλά εμείς είχαμε αλλού το μυαλό μας). Περισσότερες και ηχηρότερες ήταν οι αντιδράσεις στο Ευρωκοινοβούλιο, για τον εξαγνισμό που προσφέρει σε ακραίες θέσεις η κυβέρνηση, δίκην κολυμβήθρας του Σιλωάμ, παρά εδώ. Οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές δήλωσαν την οδυνηρή έκπληξη ή την αντίθεσή τους, ενώ από τους ημεδαπούς συντρόφους τους βρέθηκαν μόλις 101 στελέχη συν δυο - τρεις βουλευτές που διαμαρτυρήθηκαν για τη σύμπραξη του κόμματός τους με την ξενοφοβική και αντισημιτική Ακροδεξιά. Αν τον ΛΑΟΣ τον είχε στείλει στην εξουσία η λαϊκή ψήφος ή αν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. είχαν πολιτευθεί προεκλογικά λέγοντας ότι προσβλέπουν σε κυβερνητική συνεργασία με το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και οι αντιδράσεις άλλου τύπου.

Δεύτερο γνώρισμα της κυβέρνησης, αυτό που ευθύς εξαρχής έσπευσε να επισημάνει ο διορισθείς επικεφαλής της: «Δεν είμαι πολιτικός», είπε ο κ. Παπαδήμος (αλλά κι αυτό είναι μια νέου τύπου πολιτική). Σίγουρα το ύφος του ήταν διαφορετικό από το βαρύ κι ασήκωτο ύφος που φορούσε ο κ. Π. Ψωμιάδης κάθε φορά που έκανε κι αυτός, ναρκισσευόμενος, την ίδια δήλωση, σαν να ’θελε να μας πει ότι οι πολιτικοί, όλοι, είναι κάτι το μαγαρισμένο και το μολυσματικό. Μολαταύτα ο τόνος της απαξίωσης υπήρχε, απόρροια και της αίσθησης υπεροχής που έχει όποιος καλείται να βγάλει τα κάστανα από φωτιά που άλλοι την άναψαν και δεν μπορούν να την σβήσουν μόνοι τους. Για την ανυποληψία στην οποία έχει περιέλθει η κάστα των πολιτικών, η ευθύνη βαραίνει πρωτίστως τους ίδιους. Αλίμονο, όμως, αν φτάσουμε να πιστέψουμε ότι το ανώτατο στάδιο της δημοκρατίας είναι μια διακυβέρνηση από «ειδήμονες» ή «αρίστους», μη εξουσιοδοτημένους και νομιμοποιημένους εκλογικά.  

Καλοί καγαθοί οι αρχαίοι ημών, αλλά δεν χρειάζεται ν’ αναστήσουμε και την κυβερνητική του Πλάτωνα.