Κώστας Τζιαντζής.

Του Θανάση Καρτερού.

Υπάρχουν άνθρωποι που περνούν από τη ζωή μας και όταν φύγουν αφήνουν πίσω τους ένα ευδιάκριτο ίχνος, μια πατημασιά στο διάδρομο της μικρής και μεγάλης μας ιστορίας, ένα χαμόγελο στην καθημερινότητά μας, ή και το σημάδι μιας ξεγυρισμένης κλωτσιάς στις άφθαρτες πεποιθήσεις μας. Καμιά φορά μάλιστα όσο πιο αθόρυβοι είναι, όσο πιο σεμνοί και αποφασισμένοι εχθροί της προσωπικής προβολής, τόσο πιο βαθύ είναι το ίχνος που αφήνουν.

Ο Κώστας ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς μέσα στη θλίψη της απώλειάς του πόσο μεγάλη τύχη ήταν που τον γνώρισες. Που μίλησες, χάρηκες, λυπήθηκες, πάλεψες μαζί του σε δύσκολους καιρούς και σε μαύρα χρόνια. Που συμφώνησες και διαφώνησες με τις απόψεις και τη στάση του στα χρόνια της νομιμότητας –αυτά που αποδείχτηκαν τελικά πιο δύσκολα από τα δύσκολα και από μια άποψη πιο μαύρα από τα μαύρα.

Είχε παλικαριά απέναντι στον αντίπαλο κι αυτό το δίκιο κανένας δεν μπορεί να του το φάει, όσες φορές κι αν τον διαγράψει. Στάθηκε όρθιος στην παρανομία –ηγέτης της σπουδάζουσας της ΚΝΕ σε καιρούς που αυτό τον έκανε υπ' αριθμόν ένα καταζητούμενο της χούντας. Ήταν παρών όταν δόθηκαν οι μεγάλες μάχες της Νομικής και του Πολυτεχνείου, αλλά και οι μικρές καθημερινές μάχες που τις προετοίμασαν. Και μέσα στο κυνηγητό και το ζόφο είχε ο μπαγάσας το κουράγιο να χαμογελάει και να αστειεύεται.

Είχε όμως και μια παλικαριά που λίγοι διέθεταν και διαθέτουν στον πολιτικό χώρο που η ψυχή και το μυαλό του επέλεξε να υπηρετήσει. Την παλικαριά να σταθεί όρθιος μέσα στο ίδιο του το κόμμα, να μην υποκύψει σε πιέσεις και προτροπές νομιμοφροσύνης κόντρα στις απόψεις του, να υποστεί ακόμα και τη διαγραφή του, αλλά να μη συμβιβαστεί με ότι θεωρούσε λαθεμένο και άρρωστο και να μη συναινέσει σε μεθόδους πολιτικού εκμηδενισμού εν ονόματι οποιουδήποτε δήθεν υπέρτερου καλού.

Κι όποιος τον γνώρισε ξέρει ότι όλα αυτά έγιναν χωρίς καμιά εμπάθεια, χωρίς το γνωστό φανατισμό των αποστόλων της μόνης αλήθειας, και εν τέλει χωρίς να χάνει την κριτική ειρωνεία ακόμα και για τον εαυτό του. Χαμογελώντας, κάποτε πικρά, αλλά χαμογελώντας. 

Έτσι που να του χρωστάμε τώρα όλοι ένα χαμόγελο και πολλοί μια συγνώμη...