Ο γερμανικός αυταρχισμός και η Ελλάδα!

Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΤΖΙΑ.

Η Ε.Ε. προσανατολίζεται να υιοθετήσει αυταρχικές γερμανικές θέσεις ως προς την παραπέρα ανάπτυξή της.

Κύριο συστατικό αυτών των αποφάσεων είναι η δημιουργία οικονομικών κατασταλτικών μηχανισμών. Με αυτούς προβλέπεται η επιβολή κυρώσεων σε βάρος κρατών-μελών όταν θα ξεφεύγουν από τις νεοφιλελεύθερες προβλέψεις του Μάαστριχτ. Στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε., ο έλληνας πρωθυπουργός όχι μόνο εμφανίστηκε ως ένθερμος οπαδός τέτοιων μέτρων, αλλά, επιπλέον, εκτίμησε ότι αν «αυτά υπήρχαν πριν έξι χρόνια, η Ελλάδα θα είχε γλιτώσει την κρίση». Οι επιλογές αυτές θέτουν σε νέο πλαίσιο τρία θεμελιακά ζητήματα.

1. Πρώτον, μέχρι πριν από λίγο, η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας είχε μια θετική στρατηγική για την Ευρώπη: περισσότερη ολοκλήρωση και διεύρυνση των δράσεων της Ενωσης. Αντίθετα σήμερα δείχνει να προσχωρεί στη λανθασμένη λογική του νέου γερμανικού εθνικισμού. Σύμφωνα με αυτή, το έλλειμμα της Ε.Ε. δεν προκύπτει από τη μειωμένη δημοκρατική και κοινωνική της ανάπτυξη. Δεν προκύπτει ούτε από τη μη επαρκή εμβάθυνσή της. Αντίθετα, σύμφωνα με το Βερολίνο, και δείχνει να υιοθετεί η ελληνική κυβέρνηση το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει στην Ε.Ε. επάρκεια μηχανισμών καταστολής και λειτουργιών ελέγχου των κρατών-μελών της. Με άλλα λόγια, δεν προέχει η περαιτέρω ολοκλήρωση και ο εκδημοκρατισμός της Ενωσης, αλλά η απόκτηση νέων όπλων οικονομικής και κοινωνικής καταστολής.

Πρέπει να τείνει κανείς σε αυταρχικές αντιλήψεις, ώστε να νομίζει ότι η κρίση στην Ελλάδα ήταν θέμα έλλειψης ευρωπαϊκών θεσμών καταστολής και ευρωπαϊκών οικονομικών μηχανισμών τιμωρίας. Δηλαδή, δεν έφταιγε το λανθασμένο φάρμακο που δόθηκε στον ασθενή, αλλά ότι ο γιατρός δεν του το επέβαλε συνοδεία μαστιγίου!

2. Δεύτερον, οποιοσδήποτε σοβαρός αναλυτής γνωρίζει ότι η ελληνική κρίση είναι αποτέλεσμα της κοινωνικά ακραίας πολιτικής του Κ. Καραμανλή, ο οποίος απάλλαξε το μεγάλο κεφάλαιο από την υψηλή φορολογία και κάλυψε αυτό το έλλειμμα εσόδων με εξωτερικό δανεισμό. Γνωρίζει, επίσης, ότι η παγκόσμια κρίση εντατικοποίησε και βάθυνε την κρίση. Αυτή ισχυροποιήθηκε εξαιτίας της υποδούλωσης των δημοσιονομικών πολιτικών του ελληνικού Δημοσίου στις απαιτήσεις των τραπεζιτών και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών. Τέλος, αποφασιστικό ρόλο έπαιξε η γερμανική κυβέρνηση, η οποία σε κάθε καμπή που η Ελλάδα έτεινε να εξέλθει της κρίσης, ανακοίνωνε δημοσίως τη δυσπιστία της στις ικανότητες της χώρας μας και τη βύθιζε και άλλο στην κρίση. Το ίδιο έκανε πρόσφατα με το σχέδιο-πρόταση πρόβλεψης που κατέθεσε «Περί πτώχευσης κράτους-μέλους της Ενωσης».

3. Τρίτον, σε όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. υπάρχουν μηχανισμοί δημοκρατικής διαβούλευσης προκειμένου να διαμορφωθεί η θέση μιας χώρας σε τόσο σημαντικά ζητήματα, όπως είναι η ευρωπαϊκή πολιτική. Ο πρώτος μηχανισμός είναι η διαβούλευση στο ίδιο το υπουργείο Εξωτερικών. Ο δεύτερος είναι στο υπουργικό συμβούλιο και ο τρίτος στη Βουλή. Οπου δε είναι δυνατό και αναγκαίο, διασφαλίζεται και η δημόσια διαβούλευση. Μια κυβέρνηση που κυριολεκτικά μάς γάζωσε με τις θεωρίες της περί διαβούλευσης ακόμα και για την πιο μικρή και ουσιαστικά αδιάφορη λεπτομέρεια, συμπεριφέρεται σήμερα στα μεγάλα και στα σπουδαία αυταρχικά, χωρίς ίχνος δημοκρατικής διαδικασίας.

Συμπεριφέρεται ως τα αδιάφορα να αφορούν την κοινωνία και τα θεμελιακά ζητήματα να είναι ιδιωτική υπόθεση και γι' αυτό δεν συζητούνται ούτε καν στο υπουργικό συμβούλιο.

****************

Αναδημοσίευση από εδώ: Ο γερμανικός αυταρχισμός και η Ελλάδα