«Μπάρα πανικού»!

Tου Παντελή Μπουκάλα.

Οσα αποκαλύπτει στο πόρισμά του ο επιθεωρητής του υπουργείου Εργασίας για την τραγωδία στο υποκατάστημα της Marfin στην οδό Σταδίου, στις 5 Μαΐου, ισχύουν, δυστυχώς, για πολλές ελληνικές επιχειρήσεις. Αντιγράφω: «Η επιχείρηση δεν είχε το απαιτούμενο πιστοποιητικό πυρασφαλείας που εκδίδεται από την Πυροσβεστική Υπηρεσία. Ολοι οι εργαζόμενοι που ρωτήθηκαν ανέφεραν ότι δεν είχε γίνει καμιά εκπαίδευση - ενημέρωση - επιμόρφωση και ούτε είχε ποτέ πραγματοποιηθεί κάποιου είδους άσκηση εκκένωσης του κτιρίου. Οι εργαζόμενοι αναφέρθηκαν στην έξοδο κινδύνου η οποία δεν έπρεπε να κλειδώνεται, προκειμένου να ανοίγει εύκολα και άμεσα. Αυτή άνοιγε μόνο αν έσπρωχνε κάποιος την “μπάρα πανικού” της θύρας και συγχρόνως πατούσε το κουμπί φορητού τηλεχειριστηρίου, που ήταν μοναδικό σε όλο τον χώρο και βρισκόταν στο γραφείο της διευθύντριας».

Μια πόρτα κινδύνου κλειδωμένη ενώ δεν έπρεπε, ένα «γραφειοκρατικό» σύστημα ξεκλειδώματος ενώ θα έπρεπε να είναι το απλούστερο δυνατό, ένα πιστοποιητικό πυρασφάλειας που δεν υπήρχε ενώ έπρεπε να υπάρχει, το προσωπικό ανεκπαίδευτο ενώ θα ’πρεπε να ενημερωθεί και να ασκηθεί... Ναι, η αλήθεια είναι ότι το πόρισμα του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας περιγράφει οικεία πράγματα, στα οποία δίνουμε βιαστικά και ένοχα το όνομα της «κακιάς ώρας» όταν συμβαίνει το κακό. Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι ο κ. Ανδρέας Βγενόπουλος, ως μη εκτελεστικός πρόεδρος του Ομίλου της Marfin, είχε απαντήσει τον Μάιο, όπως πιθανότατα θα απαντούσε κάθε επιχειρηματίας αν είχε λάβει χώρα κάποιο δράμα στον δικό του χώρο ευθύνης. Θυμίζω κάποιες περικοπές από τη δημόσια επιστολή του προς τους εργαζομένους της τράπεζας, με την οποία ζωγραφιζόταν μια κατάσταση στα όρια της τελειότητας: «Το κατάστημα Σταδίου είχε όλα τα από τον νόμο προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας, πυρανίχνευση, πυρασφάλεια με 16 πυροσβεστήρες, έξοδο κινδύνου, ενισχυμένα τζάμια»... Αν δεν ήταν «τυχαία ανοιχτή για αερισμό της παρακείμενης τουαλέτας λόγω προβλήματος αποχέτευσης» μια μεταλλική πόρτα του 2ου ορόφου που «δεν ήταν έξοδος κινδύνου» (και «κανονικά» έπρεπε να είναι κλειστή), δεκατέσσερις εργαζόμενοι ίσως δεν θα κατόρθωναν να διαφύγουν.

Οχι, δεν θα μετριαζόταν η τραγωδία αν, με τα συστήματα πυρασφαλείας επαρκή, οι νεκροί ήταν λιγότεροι· και κανείς να μην πέθαινε, το βαρύτατο έγκλημα είχε ήδη συντελεστεί από τη στιγμή που εκδηλώθηκε η κουκουλοφόρος επιθυμία του θανάτου ανθρώπων ούτως ή άλλως εγκλωβισμένων, αλλά και από τη στιγμή που η προθανάτια απελπισία των πολιορκημένων σκεπάστηκε από τις ωμότατες κραυγές, των ολίγιστων έστω, «αφήστε τους να καούν». Αλλά αυτό δεν αίρει, καν δεν μετριάζει, τις ευθύνες των τραπεζιτών, όπως το επίσημο πόρισμα τις προσδιορίζει πλέον και όχι όπως τις υπέθεσε σχεδόν αμέσως η αυτόματη φιλυποψία.

***************

Αναδημοσίευση από εδώ: «Μπάρα πανικού»!