Γνωστά εδώ και 500 χρόνια...

Θα βαρεθούμε -αν δεν έχουμε ήδη μπαφιάσει- ν' ακούμε, στον χρόνο που απομένει έως τις εκλογές, για «παθογένειες του πολιτικού συστήματος», «διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας» και άλλα πρετ-α-πορτέ «ιμάτια» του όλο και συχνότερου προεκλογικού «βεστιάριου», να 'χουμε να περνάμε την ώρα μας, να 'χουν και οι πολιτικοί αρχηγοί να λένε πως «κάνουν το χρέος τους πρώτα στην αλήθεια και μετά στον τόπο» - πόσο χρεώνουν το χρέος τους, άλλο ζήτημα...
Θα έχετε προσέξει ασφαλώς ότι το τελευταίο που λογαριάζουν οι πολιτικοί αρχηγοί την προεκλογική περίοδο είναι αυτό που οι ίδιοι επιθυμούν εμείς να λογαριάσουμε πρώτο: το κόμμα τους. Το σνομπάρουν εντελώς και αφήνουν να το μαντέψουμε από τα υπονοούμενα! Παλιότερα το λέγανε παράταξη. Αλλά επειδή τελευταία πλήθυναν οι παρατάξεις που διεκδικούν καθεμιά όλο και κάποιο -άρτιο και οικοδομήσιμο- στρεμματάκι της «μεγάλης παράταξης», οι παρατάξεις έδωσαν τη δουλειά κατ' αποκοπήν στα κόμματα, ώστε να μην παθαίνει κολούμπρα πάνω στη σύγχυση ο ψηφοφόρος: ποιος επιτέλους κουμαντάρει αυτή την παράταξη...
Ετσι, καταφέρνουν (οι πολιτικοί αρχηγοί), ξεγλιστρώντας ανάμεσα στην «αλήθεια» και το «συμφέρον του τόπου», να φορτώνουν «παθογένειες» και «διαρθρωτικά» στα κόμματά τους και οι ίδιοι να περνούν στην άλλη όχθη ορμητικού χειμάρρου με στεγνά παπούτσια, κάνοντας πηδηματάκια, όπως οι βάτραχοι, από κουφάρι σε κουφάρι «αξιοτίμων συντρόφων» και «εκλεκτών συνεργατών» που τους πήρε το ποτάμι...
Ολα αυτά τα έχει γράψει και τα έχει υποδειγματικά αναλύσει, πριν από περίπου μισή χιλιετία, ο Μακιαβέλι στον «Ηγεμόνα» του.
Μόνο που (το παθαίνουμε αυτό οι άνθρωποι) ξεχνάμε την ώρα που χρειάζεται να θυμηθούμε και θυμόμαστε όταν έχουμε απομακρυνθεί εκ του ταμείου. Κάπως έτσι -με ξεχασμένα τα ρέστα- ψηφίζουμε για δανεικά...

Από τον ΠΕΤΡΟ ΜΑΝΤΑΙΟ