O παπά - Ανυπόμονος .

O παπά - Ανυπόμονος .
Ο παπα-Ανυπόμονος δεν είχε ανάγκη από δόξες και τιμές, ούτε τα εκκλησιαστικά αξιώματα τον απασχόλησαν ποτέ. Δεν τα χρειάστηκε για να τον σέβεται ο κόσμος και οι πιστοί που πήγαιναν και τον συναντούσαν στη Μονή Αγάθωνος στις πλαγιές της Οίτης.
Ο ηγούμενος Γερμανός Δημάκος – κατά κόσμον Γεώργιος – που έμεινε γνωστός ως παπα-Ανυπόμονος πέθανε το πρωί της 9ης Ιουνίου 2004 στα 92 του χρόνια. Γεννημένος στο Αγρίδιο Γορτυνίας, χειροτονήθηκε διάκονος στις 29 Ιουλίου 1934. Ανήσυχο πνεύμα, στην κρίσιμη εποχή ανέβηκε στο βουνό, δίπλα στον Άρη Βελουχιώτη. Ενα κείμενο του Γληνού είχε διαβάσει ο γέροντας και πείστηκε να ενταχτεί στις γραμμές του ΕΑΜ και αργότερα του ΕΛΑΣ. Στον Άρη έδωσε ένα σταυρουδάκι που ο Βελουχιώτης είχε κρεμασμένο στην αλυσίδα του ρολογιού του, στην αριστερή του τσέπη. Μέσα στις εκκλησίες ο παπα-Ανυπόμονος όρκιζε τους αντάρτες στο Ευαγγέλιο. «Καλούς έχουμε πολλούς. Ο Αρης ήταν ο ένας που μπορούσε να αξιοποιήσει την προσφορά των άλλων», έλεγε ο πατέρας Ανυπόμονος για τον Βελουχιώτη, και σκορπούσε απλόχερα την προσφορά του στο πλευρό των ανταρτών του ΕΛΑΣ αλλά και των απλών ανθρώπων που χρειάζονταν βοήθεια. Στα χειρόγραφά του περιέγραψε πώς άρχισε ο εμφύλιος στην Ηπειρο και πώς αγρίεψε στο Μοριά, μέχρι την «εξαιρετικά αιματηρή μάχη που έδωσε ο έφιππος ουλαμός του Αρη στο Μελιγαλά». Το βιβλίο του γέροντα είχε προλογίσει και ο πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός. Στη δε εξόδιο ακολουθία του, ο Μητροπολίτης, μεταξύ άλλων, είπε: «Μικρός το φαινόμενον αλλά μέγας το κρυπτόμενον σαν τον άγιο των σκλάβων Κοσμά τον Αιτωλό».

Ρωτήθηκε λίγο πριν το θάνατό του : Πως και υπάρχει τόσο ενδιαφέρον τώρα για τον Βελουχιώτη; Ο Πατήρ Ανυπόμονος σχολίασε: Στην Ελλάδα πρώτα σε σκοτώνουνε και ύστερα σε κλαίνε.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τιμήθηκε από την Εκκλησία και την πολιτεία. Του είχε μείνει όμως ένα παράπονο που είχε εκφράσει τον Ιανουάριο του ’98 σε μια εκδήλωση που έγινε προς τιμήν του στο Πολεμικό Μουσείο. Ζήτησε από τον μητροπολίτη Φθιώτιδας Νικόλαο να μεσολαβήσει για μια συνάντηση με τον τότε αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ για να «αποτελειώσουν επιτέλους εκείνο το γεφύρι (της συμφιλίωσης) που έβαλαν μπροστά κάποτε να χτίσουν». Η συνάντηση δεν έγινε και τρεις μήνες μετά ο Σεραφείμ έσβησε στο νοσοκομείο.
Η Εκκλησία τίμησε τον παπα-Ανυπόμονο το 2000. Σε μία εκδήλωση της Ιεράς Συνόδου παρουσιάστηκε ένας τόμος με «Μνήμες και Μαρτυρίες από το ’40 και την Κατοχή». Ήταν από τους ελάχιστους κληρικούς που τιμήθηκαν εν ζωή για τη συμβολή τους στην Αντίσταση.

************************************************************************************

Η ΙΣΤΟΡΙΑ:

Το τοπίο στην Ελεύθερη Ελλάδα είναι ξεκάθαρο. Ο ΕΛΑΣ είναι παντού και παντοδύναμος΄ ακόμη και στην Ήπειρο, περιοχή του Ζέρβα, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ ξεπερνούν τους 1.000 άνδρες. Η μόνη περιοχή που χρειάζεται ενίσχυση είναι η Πελοπόννησος. Είχαν έρθει στη Ρούμελη δύο-τρεις φορές, έως τότε, σύνδεσμοι από τον Μοριά ζητώντας ενίσχυση. Την 1η Ιουνίου 1943 ο Άρης συγκροτεί ένα τμήμα 80 επιλεγμένων ανταρτών της Ρούμελης, με επικεφαλής τον έμπιστο Πελοπίδα, τον Παπούα (Νίκο Διένη) και τον Ωρίωνα (Γιάννη Μιχαλόπουλο). Τη νύχτα της 19ης Ιουνίου οι αντάρτες περνάνε με εφτά βάρκες από το μικρό λιμανάκι του Μαραθιά στην παραλία Λαμπίρι, δυτικά του Αιγίου. Μαζί τους και ο μόνιμος λοχαγός Ησαΐας, που αργότερα η καρδιά του δε θα αντέξει σε ένα κοπιαστικό ανήφορο. Δεν είναι λίγοι οι αντάρτες που δεν χάθηκαν από σφαίρα, αλλά από κακουχίες. Εκείνες τις μέρες εμφανίζεται και ένας ασυνήθιστος ιερωμένος.
Είναι ο αρχιμανδρίτης Γερμανός, κατά κόσμον Γερμανός Δημάκος, ηγούμενος της Μονής Αγάθωνος, κοντά στην Υπάτη, και ταυτόχρονα επόπτης της Μονής Δαδίου και πρόεδρος της ίδιας κοινότητας. Από την αρχή του ένοπλου αγώνα είχε προσφέρει μεγάλη στήριξη στους αντάρτες της περιοχής του΄ γι’ αυτό τον Απρίλιο είναι πια καταζητούμενος και αναγκάζεται να φύγει στο βουνό. Και άλλοι ιεράρχες προσχώρησαν στην εαμική Αντίσταση, με πιο γνωστούς τους μητροπολίτες Κοζάνης Ιωακείμ και Ηλείας Αντώνιο. Ο αρχιμανδρίτης Γερμανός όμως προσχώρησε στον μόνιμο ΕΛΑΣ και πιο συγκεκριμένα κατευθείαν στον Άρη. Είναι το πρόσωπο – το τελευταίο – που έρχεται να συμπληρώσει τον κύκλο των στενών συντρόφων του αρχηγού και να γίνει γνωστός ως «ο παπάς του Άρη».
Ο Άρης ήταν μάλλον διστακτικός με τον αρχιμανδρίτη που θέλει να κρατήσει τουφέκι΄ του προτείνει διάφορες άλλες θέσεις, μα εκείνος είναι ανένδοτος.
- Θα αντέξεις να μας ακολουθείς; τον ρωτάει.
- Ε, όσο αντέξω, λέει ο καπάτσος ιερωμένος, μην του δώσει την εντύπωση πως θα του γίνει βάρος.
Αλλά βλέποντας τον Άρη να εξαιρεί από την κατάταξη τους άοπλους, φοβάται ότι δεν θα τον κρατήσει΄ πάει κατευθείαν στη γραμμή που κάποιοι ένοπλοι εφεδρικοί «γράφονται» στον μόνιμο ΕΛΑΣ.
- Γράψε με κι εμένα, λέει στον Λευτέρη Χρυσιώτη, που κάνει χρέη στρατολόγου.
- Θα σε γράψω, παππούλη.
- Τώρα! επιμένει εκείνος.
- Τι έχεις και βιάζεσαι;
- Γράψε με, που σου λέω.
- Πολύ ανυπόμονος είσαι, κάνει ο Λευτέρης.
- Γράψ’ τον «Ανυπόμονο», του λέει ο Άρης, που έχει πλησιάσει και παρακολουθεί τη σκηνή .
Είναι η αρχή μιας μεγάλης φιλίας.
Ο πάτερ Ανυπόμονος θα ακολουθήσει τον αρχηγό παντού όπου πάει΄ στη Θεσσαλία, στην Ήπειρο, στην Πελοπόννησο. Η επίσημη θέση του είναι Στρατιωτικός Ιερέας του Γενικού Στρατηγείου, αλλά στις μάχες βρίσκεται με το όπλο στο χέρι και σταυρωτά φισεκλίκια. Όταν μπαίνουν σε χωριό, ξεζώνεται τα άρματα, φοράει το καλιμαύχι του και ανοίγει την εκκλησία να λειτουργήσει. Αυτός ο απίστευτης ζωντάνιας, ωριμότητας και πατριωτικής φλόγας ιερωμένος πολύ γρήγορα θα κερδίσει
την εκτίμηση και τον θαυμασμό του αρχηγού.
Συχνά θα τον πειράζει για τις ικανότητές του:
- Παπάς είσ’ εσύ ή κατσικοκλέφτης, να τρέχεις έτσι με τ’ άλογο και να μην πέφτεις;
Και άλλοτε θα αναρωτιέται σκεπτικός:
- Τι σ’ έκανε εσένα να πας να γίνεις καλόγερος… Να πας να αδικηθείς μέσα στα ράσα;
Κάποια στιγμή ο πάτερ Ανυπόμονος, στενοχωρημένος από κάποιους ανερμάτιστους κομματικούς που έλεγαν διάφορα για τη θρησκεία, ρώτησε τον αρχηγό τη γνώμη του ενώπιον και άλλων.
Ο Άρης διαολίζεται με αυτές τις αριστερίστικες πομφόλυγες:
- Τι χαζά είναι αυτά; Καταργείται με διαταγές η θρησκεία; Δεν πας να απαγορέψεις εσύ… Ο ανθρωπάκος, το βράδυ που θα πέσει στο κρεβάτι, θα τρυπώσει κάτω από τη βελέντζα και θα κάνει το σταυρό του.
……..
Ο ψυχωμένος αρχιμανδρίτης επέστρεψε στη Μονή Αγάθωνος στην Υπάτη, μα για πολλά χρόνια δεν κατόρθωσε να ζήσει εν Θεώ. Παρά το σχήμα του, λοιδορήθηκε, κυνηγήθηκε και γνώρισε αφάνταστες ταλαιπωρίες. Ήταν «ο παπάς του Άρη». Μα ποτέ δεν πρόδωσε τον αρχηγό του. Ποτέ δεν τον αρνήθηκε. Στο κελί του, πάνω από τις εικόνες των Αγίων, υπάρχει πάντα η φωτογραφία του Άρη.
(Διονύση Χαριτόπουλου, «ΑΡΗΣ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΩΝ ΑΤΑΚΤΩΝ» )