Δύση.

Σε τούτο το ευαίσθητο γαλήνιο φως

το μάτι βαραίνει από τη σκιά, βαθαίνει από την απουσία.

Τα πράγματα μετέωρα στον χώρο, πέφτουν στο έδαφος όταν τα βλέπεις, διάφανα –

Κι ο τρόπος τους να υπάρχουν τώρα

είναι ο τρόπος τους να σβήνουν και να χάνονται.

Το μάτι που δημιουργεί έχει αδυνατίσει,

Κι ο κόσμος που ανάβλυζε έχει γίνει σχεδόν θάλασσα.

Όποιος είναι μπροστά μου, πίσω μου, δίπλα μου

είναι εγώ, αλλά δεν είναι εδώ.

Κι είναι αργά πια. Η μέρα έχει φύγει.

Κι εμείς αφημένοι εδώ, μόνοι.

Στις όχθες του κόσμου καθίσαμε

τις ψυχές μας ικετεύοντας –

Εκεί θρηνούμε αόμματοι,

όταν βυθίζουμε το βλέμμα στη μεγάλη θάλασσα

και ξαφνικά θυμόμαστε

πως έχουμε υπάρξει.

Amir Or