Κλεῖσε τὰ παράθυρα!

Κλεῖσε τὰ παράθυρα μὴ βλέπουν οἱ γειτόνοι,

καὶ τὴν πόρτα σφάλισε καὶ σβῆσε τὸ κερί.

Ἡ ἀγκαλιά μου ἐπύρωσε σὰν τὸ κερὶ καὶ λιώνει,

γιὰ σφιχταγκαλιάσματα κι ὅλο καρτερεῖ.

Κλεῖσε μὴ μᾶς βλέπουνε λοξὰ οἱ ματιὲς τοῦ κόσμου,

δῶσ᾿ μου τὸ χειλάκι σου, ποὖναι ἁπαλό, νωπό.

Ἔχω κάτι ὁλόγλυκο γιὰ σένα ἀπόψε, φῶς μου,

ἔχω κάτι ὁλόγλυκο σὰ μέλι νὰ σοῦ πῶ.

Ἔλα πέσε ἀπάνω μου καὶ μὴν κοιτᾷς μὲ τρόμο.

Τὸ κερί μας ἔσβησε, δὲν μᾶς θωρεῖ κανείς.

Ξέχασε πὼς βρίσκονται κι ἄλλες ψυχὲς στὸ δρόμο,

κι ἄσε νὰ κυλήσουμε σὲ πέλαγα ἡδονῆς.

Ἔλα, ὡς τὰ μεσάνυχτα θὰ σὲ φιλῶ στὸ στόμα,

ἔλα, κι εἶναι οἱ πόθοι μου τρελοί, τόσο τρελοί,

ποὺ τὸ γλυκοχάραμα θὰ μᾶς προλάβει ἀκόμα

στὸ πρῶτο μας ἀγκάλιασμα, στὸ πρῶτο μας φιλί.

Κι ὅταν σὲ ρωτήσουνε τὴ χαραυγὴ οἱ γειτόνοι,

γιὰ ποιὸ λόγο σφάλισες, ἄχ! πές τους, νὰ χαρεῖς,

πές τους πὼς στὴν κάμαρα φοβᾶσαι ἅμα νυχτώνει,

κι ἔπεσες καὶ πλάγιασες νωρίς, τ᾿ ἀκοῦς; Νωρίς!

Ναπολέων Λαπαθιώτης.