Ένας γελοίος...
Ήταν κατά την έκρηξη του νέου έτους: χάος λάσπης και χιονιού, τροχήλατου από μυριάδες άμαξες, στίλβοντας από πολύχρωμα παιχνίδια και ζαχαρωτά, ξεχειλίζοντας απληστία κι απελπισία, το επίσημο παραλήρημα μιας μητρόπολης σχεδιασμένο για να βασανίζει τον εγκέφαλο του μοναχικού όσο το δυνατόν περισσότερο.
Εν τω μέσω όλης αυτής της χάβρας και της οχλαγωγίας ένας γάιδαρος βιαστικός, στενάζοντας κάτω από το καμουτσίκι ενός χωριάταρου.
Καθώς ο γάιδαρος ετοιμαζόταν να στρίψει στη γωνία ενός δρόμου, ένας γαντοφορεμένος κύριος, λουστραρισμένος, απάνθρωπα γραβατωμένος και φυλακισμένος μέσα στα ολοκαίνουργια ρούχα του, ξεπετάχτηκε από το πουθενά, υποκλίθηκε τελετουργικά μπροστά στο ταλαίπωρο ζωντανό και, βγάζοντας το καπέλο του, λέει: «Σας εύχομαι ένα ευτυχισμένο νέο έτος!», εν συνεχεία στράφηκε χαμογελαστός προς το μέρος κι εγώ δεν ξέρω ποιων συντρόφων μ’ έναν αέρα αυταρέσκειας σαν να τους παρακαλούσε να προσθέσουν κι αυτοί την έγκριση τους στην δική του ικανοποίηση.
Ο γάιδαρος βέβαια δεν αντιλήφθηκε που βρισκόταν το αστείο και συνέχισε να τρέχει με ζήλο εκεί όπου το καθήκον του τον καλούσε.
Όσο για μένα, ξαφνικά με κατέλαβε ένα κύμα οργής απροσμέτρητης ενάντια σ’ αυτόν τον μνημειώδη ηλίθιο, που μου φάνηκε πως συνόψιζε εντός το πνεύμα όλης της Γαλλίας.
Charles Baudelaire.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου