Το ποτάμι.

Πες μου ποτάμι που τρελά

μέσα στους κάμπους τρέχεις

και τόσες εμμορφιές της γης

με τα νερά σου βρέχεις, 

γιατί μας ψάλλεις θλιβερό

σκοπό με τη φωνή σου; 

Ποιός άλλος ζει τέτοια ζωή

γλυκειά σαν τη δική σου; 

Κι εκείνο αποκρίθηκε: 

Την ευτυχία έχω

αφού η μοίρα μού ‘γραψε

αιώνια να τρέχω. 

Αν ροδοδάφνες γέρνουνε

με χάρη στα νερά μου, 

αν λυγαριές κι αγράμπελες

ανθίζουν στα πλευρά μου, 

μήπως μπορώ να τις χαρώ

και να τις αγαπήσω

περνώ, τις βλέπω μια στιγμή

και τις αφήνω πίσω... 

Και το ποτάμι σώπασε

κι αφήνει το διαβάτη

με πικραμένη την καρδιά, 

με δακρυσμένο μάτι

γιατί μια μαύρη, μια σκληρή

ιδέα τον τρομάζει

πως κι η δικιά του η ζωή

με το ποτάμι μοιάζει. 

Γιώργος Δροσίνης.