Ή με τους Ρωμαίους ή με τους Γαλάτες!

Μέχρι να βγούν τα παιδιά τους από τη φυλακή!

Αναδημοσίευση από την "Εφημερίδα των Συντακτών"

Κάτω από τον λαμπερό ανοιξιάτικο ήλιο, κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό, ανήμερα της 21ης Απριλίου οι λέξεις «χούντα» και «δημοκρατία» ηχούν πιο μεστές παρά ποτέ στην Ιερισσό. 

«Τα δυο αδέρφια μας είναι στη φυλακή και ανά πάσα στιγμή μπορούν να μας πάρουν και τους υπόλοιπους 18» – είναι οι πρώτες κουβέντες που ακούς όταν φτάνεις στα φυλάκια που προστατεύουν την περιοχή από μια νέα εισβολή των ΜΑΤ. Στην κύρια είσοδο μια μεγάλη ταμπέλα: «Καλώς ήρθατε στο γαλατικό χωριό. Ή με τους Ρωμαίους ή με τους Γαλάτες!». Πιτσιρίκια που παίζουν πάνω σε καταπράσινους λόφους και φωνάζουν κάθε φορά που ένας ασφαλίτης περνάει από μπροστά τους «Αλήτες είναι τα ΜΑΤ κι οι ασφαλίτες!». Μανάδες που μαγειρεύουν και φέρνουν γλυκά. Πατεράδες που κουβαλάνε ξύλα και «ταΐζουν» τις φωτιές. 

«Η ζωή του χωριού έχει πια μεταφερθεί στα μπλόκα. Στα σπίτια μας γυρίζουμε μόνο για να κοιμηθούμε κάποιες ώρες», μου λέει ένας κοτσονάτος και πολύ στραβωμένος παππούς. «Πόσα ψέματα θα γράψουν πια οι δημοσιογράφοι; Και πού είναι τώρα; Για να μιλήσουν για τον αγώνα μας πρέπει να τρώμε ξύλο; Αλλιώς δεν υπάρχουμε καν. Λοιπόν, γράψε: στα μπλόκα θα μείνουμε μέχρι να βγούνε τα παιδιά μας από τη φυλακή. Αυτά τα αγόρια είναι οι γιοι όλων μας. Κι όχι μόνο της Ιερισσού, όλα τα χωριά είμαστε μια γροθιά». 

Ο αγώνας έχει πια γίνει ο μοναδικός στόχος ζωής για τη Βορειοανατολική Χαλκιδική: ολημερίς κι ολονυχτίς οι άνθρωποι δεν κουβεντιάζουν τίποτε άλλο. Στα σπίτια τους και στις δουλειές τους, στα σχολεία και στα καφενεία, δεν υπάρχουν άλλες λέξεις από τον «αγώνα» και τη «δικαίωση». Και, τις τελευταίες μέρες όλο και πιο έντονα, η λέξη δημοκρατία. «Εχουμε καταλάβει πως πια το θέμα δεν είναι τα μεταλλεία, δεν είναι καν ο Κάκκαβος», λέει η 53χρονη Ελένη. «Αγωνιζόμαστε για το ίδιο το πολίτευμα. Κι όσο η εξουσία σκληραίνει τη στάση της τόσο πιο αποφασισμένοι θα είμαστε κι εμείς. Πρέπει όμως κι εσείς στα υπόλοιπα μέρη της Ελλάδας να καταλάβετε τι συμβαίνει και να εξεγερθείτε». 

Ο κλοιός γύρω από τα χωριά έχει κλείσει ασφυκτικά. «Φτάνουν τους ανθρώπους στα όρια των αντοχών τους και τους εμπνέουν πάρα πολύ έντονα συναισθήματα φόβου, οργής και πόνου», εξηγεί η κοινωνική ψυχολόγος Αννη Βασιλείου. «Οταν ταυτόχρονα πατιούνται όλα τα κουμπιά του ψυχισμού, τίθεται σε κίνδυνο πια η δημόσια υγεία. Πιέζουν με κάθε μέσο, όχι μόνο τους 20, αλλά ολόκληρη την τοπική κοινωνία». Και, όντως, δεν υπάρχει πια οικογένεια που ένα μέλος της να μην έχει κακοποιηθεί με κάποιον τρόπο. «Είμαι η μητέρα του πιτσιρικά που έφαγε το πολύ ξύλο στη Θεσσαλονίκη», με πλησιάζει η μάνα του 19χρονου Θεολόγη. «Ο γιος μου βλέπει συνεχώς εφιάλτες ότι τον χτυπάνε, ότι είναι στη φυλακή. Ξυπνάει σοκαρισμένος και μετά νιώθει άσχημα. “Εγώ τουλάχιστον είμαι έξω, τα δυο παλικάρια τι θα απογίνουν;” με λέει. Ολο αυτά σκέφτεται». 

«Να μας βάλουν εμάς φυλακή, είμαστε γέροι, τα παιδιά μας μεγαλώσανε», μου λέει ο 70άρης κύριος Γιώργος. «Σκέφτομαι σήμερα να πάω στη Θεσσαλονίκη με τη βαλίτσα μου και να τους πω “Πάρτε εμένα κι αφήστε τα παλικάρια να πάνε σπίτια τους, στα παιδιά τους, στις γυναίκες τους. Διψάτε για αίμα; Πάρτε το δικό μας”». Καθώς η πολυπληθής αποστολή του ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνει στο βήμα του πνευματικού κέντρου του χωριού, οι φωνές των χωριανών που έχουν συγκεντρωθεί δυναμώνουν: «το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά!» «Είμαστε εδώ για να πάρουμε κουράγιο και όχι για να σας δώσουμε, για να μάθουμε από εσάς είμαστε εδώ και λιγότερο για να σας πούμε», λέει η βουλευτής Θεανώ Φωτίου. «Από σήμερα θα αναπτύξουμε ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης. Θα διεθνοποιήσουμε το πρόβλημα ώστε να μάθει η Ευρώπη και ο Καναδάς τι συμβαίνει σε αυτή τη μικρή πόλη που αντιστέκεται με τόσο σθένος». Κι ενώ το σύνθημα «Χούντα – ΕΛ.ΑΣ. – Αντώνης Σαμαράς» ακούγεται μυριόστομο, το λόγο παίρνει η Κατερίνα Ιγγλέζη: «Εχουμε δύο πολιτικούς κρατούμενους, δύο αγωνιστές στη φυλακή. Σαν σήμερα [σ.σ.: χθες] εγκαθιδρύθηκε χούντα στην Ελλάδα με πραξικόπημα. Σήμερα η τρικομματική κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να καταργήσει τη δημοκρατία». 

Οταν αργότερα κάποιοι από τους κατοίκους θα ανέβουν στο βουνό και θα αντικρίσουν τις αιωνόβιες οξιές που έχει ήδη σωριάσει καταγής η Ελληνικός Χρυσός, τα λόγια της γιαγιάς Καίτης που ακούστηκαν πριν στη συγκέντρωση αποκτούν άλλο νόημα. Δεν έχει διαβάσει Ελιοτ η γιαγιά και δεν ξέρει πως «ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός». Κι όμως αυτός ο σκληρός Απρίλης κρύβεται σε κάθε της λέξη: «Ζήσαμε πόλεμο, ζήσαμε κι εμφύλιο. Δεν λυγάμε, βρε, δεν λυγάμε». Λίγα μέτρα παραπέρα, αραγμένα σ’ έναν μαντρότοιχο, τρία πιτσιρίκια τραγουδάνε. Το σύνθημα από πίσω τους γράφει: «Μη φοβάστε, κερδίζουμε».