Χαμένα είδη...

Το Dodo (Raphus cucullatus) ήταν ένα πουλί ενδημικό στο νησί του Μαυρίκιου στον Ινδικό Ωκεανό. Αναφέρθηκε για πρώτη φορά από τους Ολλανδούς ναυτικούς που έφτασαν στο νησί το 1598. Ως το 1681, όλα τα dodos είχαν σκοτωθεί από το ανελέητο κυνήγι.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Guardian".

Η ανθρώπινη απληστία και η απερισκεψία είναι υπεύθυνες για την απώλεια εκατοντάδων ειδών που θα μπορούσαν να έχουν σωθεί, και δυστυχώς ο ρυθμός εξαφάνισης πολλών ειδών αυξάνεται ανησυχητικά."Τα πουλιά είναι σύμβολα της ζωής, της κίνησης, της ζωντάνιας και της ελευθερίας", λέει ο Errol Fuller, συγγραφέας αρκετών βιβλίων με θέμα την προστασία αλλά και την εξαφάνιση αρκετών ειδών πουλιών. "Το γεγονός ότι ζουν έτσι κατά τόσο αισθητό τρόπο γύρω μας καθιστά διπλά δύσκολο να συμβιβαστεί κανείς με την ιδέα ότι πολλά είδη έχουν χαθεί και ακόμη περισσότερα θα χαθούν στο μέλλον." Εδώ είναι μερικά είδη που έχουν ήδη χαθεί για πάντα: μυθικά πτηνά που έχουν εξαφανιστεί από τη Γη και «αναστήθηκαν» μέσα από καλλιτεχνικές ζωγραφιές όχι μόνο για θυμίζουν τι χάσαμε από τον πλούτο του πλανήτη μας αλλά για να αφυπνιστούν επιτέλους οι ανθρώπινες συνειδήσεις και να μπει έτσι ένας φραγμός στην ανθρώπινη απληστία που οδηγεί τον πλανήτη στην καταστροφή. 

Phalacrocorax perspicillatus. Ο εντυπωσιακός, μεγάλος κορμοράνος που βρέθηκε στο έρημο νησάκι Μπερινγκ, ανοιχτά της χερσονήσου Καμτσάτκα στη Σιβηρία. Λέγεται ότι ήταν αδέξιος όταν περπατούσε, όμως έφτιαχνε το τέλειο γεύμα. Ένα πτηνό αρκούσε για τρείς πεινασμένους άνδρες. Ο τελευταίος κορμοράνος του συγκεκριμένου είδους σκοτώθηκε πιθανότητα το 1852. Το είδος θεωρήθηκε εξαφανισμένο το 1882.

Pinguinus impennis. Ένα πτηνό ανίκανο να πετάξει, που παρουσίαζε πολύ μεγάλη ομοιότητα με τους σημερινούς πιγκουίνους. Αδέξιο στο έδαφος και επιδέξιο στο νερό. Ζούσε σε τεράστιες αποικίες στις ακτές του Ατλαντικού και σε νησάκια ανοιχτά των ΗΠΑ, του Καναδά, της Σκανδιναβίας, ακόμα και της Βρετανίας. Ο πληθυσμός του είδους άρχισε να μειώνεται δραματικά στις αρχές του 19ου αιώνα λόγω της μεγάλης ζήτησης από τους συλλέκτες. Τα τελευταία άτομα σκοτώθηκαν το 1812 από Βρετανούς ψαράδες στα ανοιχτά της Ισλανδίας.

Moho nobilis. Ένα πολύ ντροπαλό και δειλό πτηνό που τρεφόταν με νέκταρ και ζούσε στα ψηλότερα δέντρα των ορεινών δασών της Χαβάης. Είχε την ευλογία και την κατάρα να φέρει πανέμορφα μακριά κίτρινα φτερά, που έγιναν περιζήτητα και ακριβοπληρωμένα. Το τελευταίο πτηνό σκοτώθηκε στις 13 Μαΐου του 1902.

Stephanoaetus mahery. Η μυθολογία λέει ότι ο γιγάντιος αυτός αετός μπορούσε να μεταφέρει ακόμα και ελέφαντες με τα νύχια του. Από τα απολιθώματα που βρέθηκαν εξήχθη το συμπέρασμα ότι ζούσε στα πλούσια δάση της Μαδαγασκάρης, πιθανότατα μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα. Φαίνεται πως μπορούσε να σκοτώσει και να μεταφέρει αντιλόπες, πυγμαίους ιπποπόταμους και πιθήκους. Τα δάση αποψιλώθηκαν και το πτηνό κυνηγήθηκε μέχρι εξαφάνισης.

Campephilus imperialis. Ο μεγαλύτερος δρυοκολάπτης του κόσμου είχε λαμπερό πράσινο χρώμα και ξεπερνούσε σε ύψος το μισό μέτρο. Ζούσε στα δάση του Μεξικού. Το είδος έλαβε την επιστημονική του ονομασία το 1832. Όταν οι άνθρωποι άρχισαν να εκμεταλλεύονται τα δάση τότε ο πληθυσμός τους μειώθηκε σημαντικά. Ήταν αγαπημένη λιχουδιά των ντόπιων, που συχνά έκοβαν τα δέντρα για να φτάσουν στις φωλιές τους. Οι εταιρείες υλοτομίας τους θεωρούσαν «παράσιτα» και τους δηλητηρίαζαν. Το είδος λέγεται ότι επιβίωσε μέχρι τη δεκαετία του 1960, ωστόσο εξαφανίστηκε με την ολική καταστροφή των οικοτόπων του.

Ectopistes migratorius. Αυτό το μεγάλο περιστέρι ζούσε σε μεγάλες αποικίες στη βόρεια Αμερική. Το είδος ήταν πολυπληθές και λέγεται ότι όταν ένα σμήνος πετούσε «μαύριζε» ο ουρανός. Κυνηγήθηκε χωρίς έλεος από τους αποικιοκράτες. Το 1800 ο πληθυσμός του άρχισε να μειώνεται σημαντικά και μέχρι το 1870 οι αποικίες είχαν συρρικνωθεί. Το τελευταίο περιστέρι, με το όνομα «Μάρθα», πέθανε την 1η Σεπτεμβρίου του 1914.