Μίλησε βρύση, να μου πεις που πήγε το νερό σου;

Μίλησε βρύση, να μου πεις που πήγε το νερό σου,

κι έχω δυο χρόνους να το δω να στραφταλίζει ομπρός σου;

Ποια μοίρα, ποια νεράιδα, ποια Λάμια το' χει πάρει

και μπλιό νερό δε συρματεί στο πετροκουτσουνάρι;

Σε ποιο εγκρεμό γκρεμίζεται, ποια σου το πήραν ργυάκια,

ποιος ποταμός, ποια λαγκαδιά, ποια ριζιμιά χαράκια;

Τίνος ανέμου φύσημα, ποιανής βροχής τρομάρα,

δύναμη τίνος κεραυνού, ποιανού σεισμού κατάρα;

Ποιος τό' πηρε, να τονε βρώ να τονε μαχαιρώσω,

να παρ' οπίσω το νερό να σου το ξαναδώσω...

Το καρτερούνε οι δεσπολιές, τα μήλα, τα λεμόνια,

τα μανταρίνια, οι ρογδιές, τα κίτρα, τα κυδώνια.

Το καρτερεί κι' ο κοτσυφός, η πέρδικα, ο κοπρίτης

η Πούλεια κι' ο Αυγερινός και ο Αποσπερίτης.

Κι' εγώ, διαβαίνω ταχυνές, νυχτιές και μεσημέργια,

και ανημένω για να βγει να πιω στα δυο μου χέργια.

Έρχομαι και ξανάρχομαι, καθίζω στο μπεντένι,

κι' όλο ξανοίγω για να δω νερό να ξαναβγαίνει.

Να δω στο κουτσουνάρι σου τον ήλιο να γυαλίζει,

να δω μυαρά να πίνουνε, λαΐνι να γεμίζει.

Να ξαναδώ τον κυνηγό να πιεί να σπολλατίσει

να ξαναδώ τη Δεσποινιά να ρθει για να γεμίσει.

"Η βρύση της Μυρσίνης"

Νίκος Θεοδ. Γαρεφαλάκης