Οι Όλιβερ Τουίστ...

Του Θανάση Καρτερού.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Αυγή".

Όπου βρεθείς κι όπου σταθείς τον τελευταίο καιρό, όλο και θα σου δώσουν ένα διαφημιστικό για το πόσο εύκολα, γρήγορα και φυσικά τοις μετρητοίς μπορείς να πουλήσεις τον χρυσό και τα κοσμήματα της γιαγιάς, της μαμάς ή τα δικά σου -ανάλογα με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις. Και το φαινόμενο έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις, ώστε να εκφράζει την ανησυχία του το Ελληνικό Κέντρο Αργυροχρυσοχοΐας και να συνεργάζεται, λέει, με το ΣΔΟΕ για την αντιμετώπισή του, καθώς το σχετικό πάρε - δώσε γίνεται χωρίς παραστατικά, οι αετονύχηδες κλέβουν τον κόσμο και το κράτος χάνει φόρους. Τι να σου κάνει όμως και το ΣΔΟΕ; 

Δεν είναι μόνο αυτό το μέτωπο των αθλίων που έχει ανοίξει η άθλια πολιτική του Μνημονίου. Γέμισε ο τόπος λαχειοπώλες, ανθρώπους κάθε φυλής και χρώματος που πουλάνε προϊόντα κάθε είδους και χρώματος, ζευγάρια ή και ομάδες συνταξιούχων που ψάχνουν στα σκουπίδια για να συλλέξουν ό,τι έχει κάποια αξία για να το πουλήσουν, ερασιτέχνες ρακοσυλλέκτες, εθελοντές παλιατζήδες, ακόμα και ντροπαλούς επαίτες. Κόσμο και κοσμάκη που προσπαθεί να βγάλει ένα ξεροκόμματο, προς μεγάλη χαρά των επιτήδειων οι οποίοι αποκομίζουν κέρδη από τη στρατιά των κάθε ηλικίας Όλιβερ Τουίστ.

Εκεί έχουμε φτάσει και είμαστε ακόμα στην αρχή. Αύριο, όπως στην κατοχή, θα μας καλούν να πουλήσουμε για ένα κομμάτι ψωμί τα έπιπλα, το σπίτι, τις προίκες, τις κόρες, και τις γυναίκες μας. Να σκοτώσουμε κατά το κοινώς λεγόμενο τα πάντα, ακόμα και τον διπλανό μας -έτσι πάει το πράγμα. Στην αρχή τα κοσμήματα και ύστερα όποιον πάρει ο χάρος και όποιος αντέξει. Για να έχουν οι αρμόδιοι να λένε ότι βελτιώνεται η ανταγωνιστικότητα της χώρας -με τόσους άνεργους, τόσους απελπισμένους, τόσους πεινασμένους, τόσους πρόθυμους να κάνουν οτιδήποτε για ένα κομμάτι ψωμί είναι δυνατό να μην βελτιωθεί; Θα βελτιωθεί και θα πει κι ένα τραγούδι.

Εκτός όμως από κοσμήματα και κανένα ασημένιο κουταλάκι οι γιαγιάδες και οι παππούδες μάς άφησαν και κάτι άλλο, που καλά θα κάνουμε να το βγάλουμε από το μπαούλο, μέρες που ζούμε. Την ανάγκη να κρατούμε όρθιες τις ψυχές, δικές μας ή των διπλανών, με την αλληλεγγύη και τη φροντίδα. Γιατί, αν οι ψυχές γονατίσουν, τότε καμιά πολιτική δεν έχει ελπίδα...