Δέκα χρόνια -τουλάχιστον- Δ’ Ράιχ!

Σχολιάζει ο Μπάμπης Κούτρας,

αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Πρώτο Θέμα".

Τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής, η ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας σε συνδυασμό με τη δήλωση της Ανγκελας Μέρκελ για μόνιμη επιτήρηση της Ελλάδας είναι η αρχή μιας νέας οδυνηρής εθνικής περιπέτειας με διαρκή αυστηρή λιτότητα. 

Ξεκινήσαμε πριν μια δεκαετία ως ισότιμοι εταίροι στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης και οδηγούμαστε στο περιθώριο της ΕΕ, με μειωμένη εθνική κυριαρχία, εξαρτημένοι από την Γερμανία και την Τρόικα, με βαριά υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου η οποία τους επόμενους μήνες θα φτάσει βαθμιαία στην εξαθλίωση. Αν κρίνουμε από τις χθεσινές εξελίξεις οι Γερμανοί αξιοποίησαν την ελληνική κρίση και οργάνωσαν βήμα – βήμα ένα Δ΄ Ράιχ το οποίο έχει οικονομικό και πολιτικό χαρακτήρα. Στην κατακερματισμένη ευρωζώνη, πρώτο θύμα είναι η Ελλάδα και θα ακολουθήσουν στην επόμενη φάση οι υπόλοιπες προβληματικές χώρες όπως η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ισπανία.Οι Γερμανοί πέτυχαν να οδηγήσουν τα πράγματα στα μέτρα τους με ελάχιστο κόστος και τεράστια οικονομικά, πολιτικά και στρατηγικά οφέλη για τους ίδιους. Με βάση τις πληροφορίες από την σύνοδο μπορούμε να καταλήξουμε σε μερικά βασικά συμπεράσματα που δείχνουν την τραγωδία της Ελλάδας και αναδεικνύουν τον κυρίαρχο ρόλο της Γερμανίας.

Πρώτον: Μπήκε επιτέλους «φρένο» στην βουλιμία των τραπεζών, δηλαδή των αγορών. Αν τον Μάρτιο του 2010 είχε επιχειρηθεί αντίστοιχος έλεγχος, αντί να καταφεύγουμε στο «πιστόλι» του Γιώργου Παπανδρέου ενδεχομένως να μην είχαμε φθάσει καν στο μνημόνιο. Η στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης δανεισμού αποδείχθηκε δραματικά λάθος. Οσο το πρόβλημα ήταν της χώρας μας η Μέρκελ το αντιμετώπισε με προγράμματα λιτότητας των Ελλήνων, τώρα που έφθασε στην πόρτα της όχι μόνο «πάτησε πόδι» αλλά επιστρατεύει ακόμη και τους Κινέζους.

Δεύτερον: Παρά το γενναίο κούρεμα των ομολόγων το ελληνικό χρέος το 2020 θα βρίσκεται στο 120% του ΑΕΠ (αφού προηγουμένως φθάσει μέχρι το 160%) όταν στο τέλος του 2009 ήταν 115%. Αυτό σημαίνει πώς μπήκαμε σ’ αυτή την περιπέτεια για να καταλήξουμε μετά από δέκα χρόνια σε σημείο ελαφρώς χειρότερο από εκεί που ξεκινήσαμε.

Τρίτον: Παρά τους αρχικές προβλέψεις του μνημονίου για έξοδο της χώρας στις αγορές στο τέλος του 2011 (!) η επίσημη έκθεση της Τρόικας υπολογίζει ότι θα ξαναβγούμε στις αγορές το 2021, ενώ η Μέρκελ πιο αυστηρή το τοποθετεί στο 2027. 

Τέταρτον: Την δεκαετία που η Ελλάδα θα είναι αποκλεισμένη από τις αγορές η Τρόικα (και ειδικά η Γερμανία που έχει αποφασιστική συμμετοχή σε αυτή) θα καταβάλει τις δόσεις στο εαυτό της για το δανεισμό του μνημονίου (109 δισ. ευρώ) και του μεσοπρόθεσμου (120 -130 δισ. ευρώ). Δηλαδή θα τα βγάζει από την μία τσέπη και θα τα βάζει στην άλλη.

Πέμπτον: Η Τρόικα εκτός από τα δάνεια στον εαυτό της (που δεν κουρεύτηκαν) θα καταβάλει δόσεις για το ελληνικό χρέος στον ιδιωτικό τομέα (τράπεζες κ.λπ) για τα οποία όμως απαίτησε και πετυχαίνει ένα βαθύ κούρεμα!

Εκτον: Από τα δάνεια του ευρωπαϊκού ταμείου (προσωρινό ή μόνιμο), η χώρα μας δεν πρόκειται να πάρει ούτε ευρώ για τις εσωτερικές της ανάγκες (μισθούς, συντάξεις, δημόσιες επενδύσεις ή άλλες υποχρεώσεις). Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να τα βγάλει πέρα μόνη της επιτυγχάνοντας πρωτογενή πλεονάσματα στους προϋπολογισμούς των επομένων ετών. Δηλαδή θα καλύπτει τις αυξημένες εσωτερικές της ανάγκες και θα αποπληρώνει μέρος των δανειακών της υποχρεώσεων. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Χρειάζονται 8-10 δισ. το χρόνο πέραν των μέτρων που έχουν ήδη ανακοινωθεί.

Είμαστε πια και τυπικά χρεοκοπημένοι και θα πληρώσουμε ακριβά. Το «φάρμακο» του μνημονίου χειροτέρευσε ραγδαία την κατάσταση (λάθος εφαρμογή ή συνωμοσία είναι κάτι που θα το δούμε στο μέλλον) και αυτό δεν είναι ευθύνη του ελληνικού λαού. Κάναμε πρωτοφανείς θυσίες (μέχρι και η κ. Μέρκελ το ομολόγησε) για να ξαναστηθεί η χώρα στα πόδια της, αλλά όχι για να χάσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια, τα δημοκρατικά μας δικαιώματα ή την θέση μας στην ΕΕ και να καταλήξουμε επαρχία της Γερμανίας. Τώρα είναι ανάγκη όχι μόνο να αντέξουμε τη φτώχεια στα δύσκολα χρόνια που έρχονται, αλλά να ξαναβρούμε κάτι από τον καλώς εννοούμενο πατριωτισμό μας, τον οποίο είχαμε ξεχάσει τα χρόνια της ευδαιμονίας.