Το τέλος της μυθολογίας της ''Ενωμένης'' Ευρώπης!

Του Κώστα  Παπουλή.

Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο "Το Μέτωπο".

1) Δημοκρατία:

H E.E., ως σύλληψη και κατασκευή, ήταν εξ’ αρχής αντίθετη με την  Δημοκρατία. Η δημιουργία, ενός υπερεθνικού μπλοκ, τελικά στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, η κατάργηση των εθνικών κοινοβουλίων και της οικονομικής κυριαρχίας των κρατών, δολοφόνησε και την αστική δημοκρατία, όπως την γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Η πορεία προς τον ολοκληρωτισμό, η παράδοση της εξουσίας στις οικονομικές και πολιτικές ελίτ των ισχυρών οικονομιών και στους εκπροσώπους των τραπεζών,  η ανισότητα των εθνών, ήταν το φυσικό επακόλουθο της μεταβίβασης της  εξουσίας,  από το εθνικό πεδίο στο «υπερεθνικό». «Αν σήμερα, ο ελληνικός λαός  μπορεί να διαδηλώσει εναντίον ενός νόμου-και να τον ανατρέψει- στην πλατεία Συντάγματος, μπροστά στο εθνικό του κοινοβούλιο, αύριο θα πρέπει να πάει στις Βρυξέλλες,…. κάθε έννοια αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας καταλύεται», προειδοποιούσε ο Κ. Καστοριάδης, σε διάλεξη του στην Αθήνα, από την  δεκαετία του 80. 

Η είσοδος της Ελλάδας στην ευρωζώνη και η εκχώρηση σχεδόν του συνόλου της οικονομικής κυριαρχίας στο ευρωπαϊκό κέντρο,  μετέτρεψε  το ελληνικό κοινοβούλιο, σε   δημαρχείο, στο οποίο τελικά, αφαιρέθηκαν και οι τελευταίες εξουσίες από την τρόικα. Η μετατροπή της πατρίδας μας σε προτεκτοράτο, ολοκληρώθηκε τον τελευταίο χρόνο . Η  αποκατάσταση –ακόμη και- της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας,  περνάει μέσα από την ανάκτηση της οικονομικής κυριαρχίας και συνεπακόλουθα και της εθνικής ανεξαρτησίας.

H έλλειψη δημοκρατικών αρχών στην Ε.Ε., εξηγεί και το «παράδοξο» της άσκησης μιας πιο ακραίας  μονεταριστικής  πολιτικής από αυτή των ΗΠΑ, παρά το γεγονός των ευνοϊκότερων συσχετισμών,  σε εθνικό επίπεδο, εξαιτίας της ύπαρξης ισχυρών συνδικάτων, αριστεράς κ.λπ. Έτσι, ιδίως στην ζώνη του ευρώ, το θεσμικό-οικονομικό της πλαίσιο,   υποχρεώνει σε αντικειμενικά συντηρητικές μακροοικονομικές πολιτικές, οι οποίες καθιστούν σταδιακά αφόρητη την επιβίωση των εργαζόμενων τάξεων  στην περιφέρεια. Είναι να απορεί κανείς, με τα γυαλιά παραμόρφωσης της πραγματικότητας, που φοράει ένα μεγάλο κομμάτι της ευρωπαϊκής αριστεράς, ιδίως του Νότου, που υποδουλώνεται από το ευρώ, και που δεν θέλει να κατανοήσει την συντηρητική και νεοφιλελεύθερη φύση, του «κοινού» νομίσματος.    

Το ζήτημα λοιπόν, του ευρώ και της Ε.Ε., δεν είναι ένα «φιλοσοφικό-οικονομικό» ζήτημα. Είναι το κέντρο βάρους, της πολιτικής στάσης κομμάτων και πολιτών. Η στάση του κάθε πολιτικού φορέα απέναντι στο ευρώ και την Ε.Ε., έχει λοιπόν να κάνει με το πόσο είναι αντίθετος,  με την παράδοση της οικονομικής και  της εθνικής κυριαρχίας σε ιμπεριαλιστικά-οικονομικά κέντρα, στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και στην Κ.Ε.Τ, τελικά    με την ξένη κατοχή της Ελλάδας. 

2) Ευρωπαϊκή «Ένωση» μια επιταχυνόμενη πορεία προς την απόλυτη κυριαρχία του Βορρά: 

Από την συνθήκη της Ρώμης και της αλληλεγγύης των κρατών, στην συμφωνία του Μάαστριχτ και το ευρώ, μέχρι το Σύμφωνο Σταθερότητας, έως την σημερινή «Γερμανική-Ευρώπη», όπου οι οικονομικά αδύναμοι λαοί λοιδορούνται και τιμωρούνται, κατά έναν παράξενο εθνικό Δαρβινισμό, μεσολάβησε το νεοφιλελεύθερο πρότυπο, η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, και η Γερμανική ενοποίηση. Από τους 632 βουλευτές στην Γερμανία, δεν είναι ούτε σαράντα, αυτοί που βρίσκονταν στο κοινοβούλιο  προ του 89 και αυτό έχει δυσάρεστες συνέπειες για την «Ένωση».     

Την δεκαετία του 80, η ελληνική κυβέρνηση (1) είχε αυτονόητες θέσεις:

Η συνύπαρξη οικονομιών-περιφερειών, ανισόμετρης ανάπτυξης, οδηγεί στην διεύρυνση των οικονομικών διαφορών, σε κέρδη για τις ανεπτυγμένες οικονομίες και σε κόστος για τις καθυστερημένες. Για αυτό οι ζημιές των λιγότερο ανεπτυγμένων, πρέπει να αποκαθίστανται, από ισχυρές μεταβιβαστικές πληρωμές, οι οποίες θα αναπληρώνουν την αναπτυξιακή υστέρηση.  Διεκδικούσε ακόμη «πρωτόκολλα» για την προστασία και ανάπτυξη της ελληνικής βιομηχανίας κ.λπ..  Θέσεις, που τότε ακούγονταν λογικές και σε κάποιο βαθμό γινόντουσαν αποδεκτές από το διευθυντήριο των Βρυξελλών,  για το σύνολο της περιφέρειας. Για αυτό τα ταμεία «συνοχής», ήταν συγκριτικά -με την τελευταία περίοδο- ισχυρά.

Σήμερα, βρισκόμαστε επικεφαλής των υπόλοιπων Νότιων, χαρακτηρισμένοι  ως παρίες, που επαιτούν «βοήθεια», δυστυχώς όχι μόνο για την κ. Μέρκελ, αλλά και για τους περισσότερους Γερμανούς, Αυστριακούς, Ολλανδούς, Φιλανδούς  πολίτες,    ενώ καμία θέση σαν την παραπάνω, δεν ακούγεται όχι μόνο από την ελληνική (;) κυβέρνηση, αλλά και από τις υπόλοιπες της περιφέρειας, είτε της ευρωζώνης, είτε της Ε.Ε..

Αντίθετα, οι ελάχιστες μεταβιβαστικές πληρωμές θα περικόπτονται, ή ακόμη θα υπάρχουν και πρόστιμα, για τους «σπάταλους» και τεμπέληδες Νότιους, που δεν μπορούν να «ισοσκελίσουν» τους προϋπολογισμούς τους, οι οποίοι πληρώνουν και πολλαπλάσια ποσά σε τόκους δημοσίου χρέους-ως ποσοστό του ΑΕΠ- από την Γερμανία. Αλλά πέρα από αυτό, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, αποτελούν οικονομικό παραλογισμό, περιφρόνηση στοιχειωδών αρχών δημοσιονομικής πολιτικής για την αντιμετώπιση των κυκλικών οικονομικών διακυμάνσεων και των επιπτώσεων των απρόβλεπτων σοκ, απόλυτη εμπιστοσύνη στην αγορά, στην οικονομική δύναμη  και στη  δυνατότητα κυριαρχίας των ισχυρών οικονομιών, δείγμα της απόλυτης επικράτησης των κοινωνικών δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού στην  Ε.Ε..  

Δεν προκύπτει  από πουθενά, ότι αυτή ή τάση θα αντιστραφεί, και ότι ως εκ θαύματος, το ευρώ, θα μετατραπεί σε ένα νόμισμα και για τον Νότο, όπου απαραίτητα ένας μεγάλος ομοσπονδιακός προϋπολογισμός, η κάποιος άλλος μηχανισμός μεταφοράς πόρων, θα μειώσει τις εθνικές και περιφερειακές ανισότητες, και η Ελλάδα μαζί με την υπόλοιπη περιφέρεια θα αναπνεύσει.

Ουσιαστικά, πρέπει ο πενιχρός προϋπολογισμός του 1,1% του ΑΕΠ της Ε.Ε., να δεκαπλασιαστεί ή να εικοσαπλασιαστεί, όταν η πρόθεση των κεντρικών χωρών είναι να μειωθεί ή να σταθεροποιηθεί. Είναι ίσως πιο πιθανή μια νεκροφάνεια του Λένιν, παρά μία τέτοια εξέλιξη.   Τι μέλλον λοιπόν μπορεί να έχει η Ελλάδα και ο Νότος στην ευρωζώνη, αλλά πιθανότατα και στην «Ένωση»; Γιατί να κλάψει για την διάλυση της; Γιατί να υπόκειται θυσίες για την σωτηρία του ευρώ; Γιατί, να παραμείνουμε;                     

3) Ευρώ, το νόμισμα της Γερμανίας και του Βορρά:

Η ζώνη του ευρώ δεν είναι μια άριστη νομισματική περιοχή. Αν κάποια κράτη συγκροτούν μια τέτοια περιοχή, αυτή είναι σίγουρα η Γερμανία και οι δορυφορικές της χώρες. Έχουν μεγάλη παραγωγική ομοιογένεια, υψηλό βαθμό  εμπορίου,  κοινούς οικονομικούς κύκλους. Αυτά τα κράτη σίγουρα ωφελούνται από το ευρώ. Αντίθετα οι χώρες του Νότου και ιδιαίτερα η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία έχουν αντίθετα χαρακτηριστικά και ζημιώνονται από την συμμετοχή τους στο «κοινό» νόμισμα. Ακόμη και σήμερα που η περιφέρεια της ευρωζώνης βρίσκεται σε βαθιά κρίση και ύφεση, ο κ. Τρισέ ανέβασε τα επιτόκια γιατί φοβόταν πληθωρισμό στην Γερμανία….. 

Τα χρόνια του ευρώ, ο Νότος χρεοκόπησε παραγωγικά και δημοσιονομικά, ενώ η Γερμανία και το κέντρο, βγήκε ο μεγάλος κερδισμένος. Έγινε  ο μεγάλος πιστωτής, το αφεντικό της «Ένωσης». Η Καθαρή Διεθνή Επενδυτική Θέση της Γερμανίας από κοντά στα  +80 δις ευρώ που ήταν το 1999, προσέγγισε τα +900 δις ευρώ το 2008.

Αντίθετα η ελληνική, από περίπου -40 δις ευρώ και -35,3% του ΑΕΠ, κατρακύλησε προς τα -200 δις ευρώ το 2008 . Σήμερα-πρώτο τρίμηνο 2011- έφτασε τα -229 δις ευρώ, και -102% του ΑΕΠ.  (Η Κ.Δ.Ε.Θ., αποτυπώνει το ύψος των απαιτήσεων και υποχρεώσεων κατοίκων μιας χώρας, έναντι μη κατοίκων, σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αν είναι θετική, η χώρα είναι καθαρός πιστωτής έναντι του υπόλοιπου κόσμου, αν είναι αρνητική είναι καθαρός χρεώστης. Αναφέρεται σε τιμές αγοράς, π.χ. τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου καταγράφονται σε αγοραίες τιμές-όσο πουλιούνται- και όχι στην ονομαστική τους αξία που είναι πολύ μεγαλύτερη). Αντίστοιχα το πλεόνασμα του εμπορικού ισοζυγίου της Γερμανίας, από το 2000 μέχρι σήμερα, ανέρχεται αθροιστικά σε 2,1 τρις ευρώ.  

Οι λαοί του Νότου που βγαίνοντας από τις δικτατορίες του Φράνκο, του Σαλαζάρ, και των συνταγματαρχών,  φαντάστηκαν την Ε.Ε., ως μία εγγύηση δημοκρατίας, για να μεταβληθούν σήμερα σε προτεκτοράτα, δεν μπόρεσαν να δουν αμέσως και το πραγματικό πρόσωπο του ευρώ. Συνάντησαν την «στρέβλωση» της πρώτης δεκαετίας. Μία αύξηση του ΑΕΠ, μαζί με μια πλαστή ευμάρεια, που δεν προερχόταν όμως από την ενίσχυση της παραγωγικής τους βάσης-αντίθετα αυτή αδυνάτιζε-, αλλά από τον εξωτερικό δανεισμό (ιδιωτικό και δημόσιο), που σπαταλήθηκε στην αύξηση της κατανάλωσης εισαγόμενων αγαθών, στην δημιουργία κατοικιών, σε φαραωνικά έργα υποδομής, σε ολυμπιακούς αγώνες κ.λπ. 

Ο τελικός λογαριασμός της «χρυσής» δεκαετίας της ΟΝΕ στην Ελλάδα, έβγαλε κερδισμένο το παρασιτικό στρώμα του ελληνικού αστισμού, και χαμένους τους περισσότερους Έλληνες. Αυτός ο παρασιτικός ελληνικός αστισμός που κυριαρχεί στην χώρα, δεν έχει εναλλακτική επιλογή επιβίωσης, παρά την πάση θυσία παραμονή στο ευρώ, αφού από την  μία δεν διαθέτει διαφορετικό σχέδιο ανάπτυξης,   και από την άλλη δεν επιθυμεί να βρεθεί χωρίς πλάτες, πρόσωπο με πρόσωπο, με τον ελληνικό λαό.    

Ήταν προμελετημένο σχέδιο των αρχιτεκτόνων της ΟΝΕ το σημερινό αποτέλεσμα; Δύσκολα μπορεί κανείς να απαντήσει. Όμως, με τα λόγια του Γερμανού υπουργού των οικονομικών, η συνέχεια του ευρώ, πέρα από φτώχεια και δυστυχία για το Νότο, σημαίνει και μειωμένη εθνική κυριαρχία…..άρα την επέλαση της νέας (οικονομικής) Βέρμαχτ.    

4) Το αύριο της ευρωζώνης, ισοδυναμεί με λεηλατημένα προτεκτοράτα στο Νότο: 

Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς σπουδαία οικονομικά, για να καταλάβει, ότι το σχέδιο που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, δεν έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας. Άρα, μία νέα και πολύ μεγάλη αναδιάρθρωση του χρέους είναι απαραίτητη . Η Ελλάδα που ουσιαστικά έχει χρεοκοπήσει εδώ και ενάμιση έτος, σύρεται  με την καθοδήγηση της Γερμανίας σε σύντομο χρόνο και σε μία τυπική χρεοκοπία, η οποία για τους  Γερμανούς θα μετατραπεί σε «ελεγχόμενη». Τι σημαίνει ελεγχόμενη χρεοκοπία; Σημαίνει απλά και καθαρά, αγοράζω την εθνική σας κυριαρχία και την χώρα σας τοις μετρητοίς…. 

Ενισχύεται λοιπόν ο γεωπολιτικός ρόλος  της Γερμανίας με την έξοδό της στην Μεσόγειο, μέσω της νέας κατοχής της Ελλάδας και βραχυπρόθεσμα και του υπόλοιπου Νότου. Άλλωστε οι Γερμανοί πολιτικοί το διατυμπανίζουν: Να «πληρώσει» μεν η Γερμανία, αλλά να υπάρξει και οικονομική ενοποίηση, στην οποία οι «χρεοκοπημένοι» δεν θα έχουν λόγο, όχι μόνο για την οικονομική πολιτική που θα εφαρμόζεται στις χώρες τους, αλλά και για γενικότερα ζητήματα που θα άπτονται της εθνικής τους πολιτικής.

Μήπως όμως με την ύφεση και την λιτότητα στο Νότο «χάνει» οικονομικά η Γερμανία και το ευρωπαϊκό κέντρο, επειδή «μειώνονται» οι αγορές στις οποίες απευθύνονται; Όσοι διατυπώνουν μια τέτοια υπόθεση, ξεχνούν ότι «οι οικονομικές σχέσεις δεν διεξάγονται στο κεφάλι μιας καρφίτσας», αλλά μέσα σε τεράστια γεωγραφικά μεγέθη. Αντιστρέφοντας το ερώτημα, θα ρωτούσαμε: η περιφέρεια της Αθήνας, ή και τα υπόλοιπα μεγάλα αστικά κέντρα έχασαν, από την ερήμωση της ελληνικής υπαίθρου, ή καλύτερα των ορεινών περιοχών; Εν’ ολίγοις, και σύμφωνα με την θεωρία της σωρευτικής αιτιότητας που ανέπτυξε ο Μυρντάλ, και πουθενά δεν διαψεύστηκε, ιδίως σε οικονομικές συνθήκες μιας χώρας (που η ευρωζώνη τις προσεγγίζει σε μεγάλο βαθμό), τα αναπτυξιακά κέντρα ωφελούνται από την αποψίλωση της περιφέρειας.

Συμπερασματικά η «περιφέρεια του Βερολίνου», η Γερμανία και άλλες ανεπτυγμένες περιφέρειες θα συνεχίσουν να αναπτύσσουν την παραγωγική τους βάση. Η ανάπτυξη τους και η διερεύνηση των διαφορών τους με τις περιφέρειες του Νότου, θα ενταθεί, αφού θα απελευθερωθούν στο σύνολο τους οι δυνάμεις «σωρευτικής αιτιότητας», που ο εξωτερικός δανεισμός της περιφέρειας της ευρωζώνης, είχε σε μερική αδράνεια.

Αφού η ροή κεφαλαίων θα αλλάξει φορά, μια που ο Νότος πρέπει να αποπληρώσει τουλάχιστον μέρος αυτών που δανείστηκε, καταδικάζεται  σε αιώνια λιτότητα και στασιμότητα, άρα και σε τεράστια ανεργία.

Ένα νέο μεταναστευτικό ρεύμα, προς το Βορρά αναπτύσσεται σήμερα, που καλύπτει τα κενά του σε επιστημονικό δυναμικό (που δεν ξόδεψε για να το μορφώσει) και στερεί την περιφέρεια της ευρωζώνης, από την αφρόκρεμα της εργαζόμενης νεολαίας της. 

Οι Γερμανοί και οι δορυφορικές τους χώρες, έχουν διαλέξει  μοντέλο για το ευρώ και την Ε.Ε.. Βαδίζουν με οργανωμένα βήματα προς την οικονομική και πολιτική κυριαρχία. Όσοι  νομίζουν ότι οι Μέρκελ και οι λοιποί είναι ανίκανοι να διαχειριστούν την κρίση, στην ευρωζώνη, κάνουν μεγάλο λάθος. Απλώς στοιχηματίζουν, σε μία Ευρώπη, που  μετά την κρίση θα είναι της αρέσκειας τους.

Μπορεί να ακούγονται διάφορες φωνές στην πολιτική και οικονομική ελίτ της Γερμανίας, όμως οι ηγετικές δυνάμεις εκφράζονται από την κ. Μέρκελ. Αυτές οι δυνάμεις επιθυμούν την παραμονή της Ελλάδας και της υπόλοιπής περιφέρειας ,  στο ευρώ, χωρίς βέβαια δομικές αλλαγές. Θέλουν να εξαργυρώσουν το χρέος, μέσω της πλήρης οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας τους. Ας μην απειλούν όμως, την Ελλάδα με αποβολή  από το ευρώ. Το ίδιο ισχύει και για την κυβέρνηση των δοσίλογων  του ΠΑΣΟΚ, ενός κόμματος που στο παρελθόν (ορθά) καταδίκαζε την ένταξη μας στην ΕΟΚ. Είναι αυτή άλλωστε η ένταξη στην ΕΟΚ και κύρια στην ευρωζώνη, που μας οδήγησε στην καταστροφή και στην σημερινή κρίση.

Για μας η στάση πληρωμών και η επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα, είναι μία μεγάλη ευκαιρία, που κάτω από την κατάλληλη πολιτική, μπορεί να εξελιχθεί σε ευλογία για το τόπο και τις δυνάμεις της εργασίας. Θα «χάσουμε» την ξένη διοίκηση, τους τόκους και το χρέος, τα νέα γερμανικά στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στις ειδικές οικονομικές ζώνες, τις απέραντες εκτάσεις που θα εκχωρηθούν για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας στους πιστωτές, την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, του νερού και του ρεύματος, τις απολύσεις, το φυσικό μας πλούτο από την κατάσχεση, την νέα μετανάστευση κλπ.

Για αυτούς, το ευρώ, και την Ε.Ε., θα αρχίσει η μεγάλη περιπέτεια της διάλυσης, που ούτως ή άλλως δύσκολα θα αποφευχθεί, καθώς η απόκλιση κέντρου-περιφέρειας θα μεγαλώνει, και όλο και περισσότερο οι λαοί στο Νότο, θα  συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν κανένα μέλλον στο κάτεργο του ευρώ και της Ε.Ε.. Η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα θα είναι συντριπτική ήττα για το  χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και την  «παγκοσμιοποίηση» που προωθεί, ενώ για τους λαούς θα είναι σημαντική ανάκτηση οικονομικής  και λαϊκής κυριαρχίας. 

Ας έχουμε για παράδειγμα την Ισλανδία, που περήφανα αρνήθηκε το χρέος, που το ΑΕΠ της βυθίστηκε σε δύο χρόνια -12%,-όπως και της Ελλάδας- και σήμερα ανακάμπτει με +2,5%., που τα έβαλε με το παγκόσμιο κεφάλαιο και κέρδισε. Όμως παραδειγματιζόμαστε από  τους Ισλανδούς, όχι μόνο γιατί έσωσαν την οικονομία τους και το κοινωνικό τους κράτος, αλλά γιατί δικάζουν τον παλιό πρωθυπουργό τους και εισάγουν με πρωτοφανή δημοκρατικό τρόπο  νέο Σύνταγμα. Γνωρίζουμε επίσης, ότι όλα αυτά τα πέτυχαν, γιατί έχουν  την οικονομική και εθνική τους κυριαρχία, γιατί απλούστατα είναι εκτός Ε.Ε.!       

(1): Οι θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης  την δεκαετία του 80, καταγράφονται και στον Οικονομικό Ταχυδρόμο, στο αφιέρωμα για τα 40 χρόνια της Ευρώπης, 20 Μαρτίου, 1997.