Του Νίκου Κοτζιά.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία".
Η πολιτική της τρόικας και της κυβέρνησης είναι σκέτη καταστροφή.
Κανείς από τους δύο δεν θέλει να την αλλάξει. Αποδεικνύονται συστήματα που αδυνατούν να διδαχτούν από την πείρα τους. Αντίθετα, επιμένουν στην ίδια κατεύθυνση. Αυτό σημαίνει περισσότερη επιβολή εσωτερικής υποτίμησης. Δηλαδή μικρότερα εισοδήματα, μείωση μισθών και συντάξεων, απαξίωση της μικρής και μεγάλης ιδιοκτησίας, προστασία των συμφερόντων των ισχυρών μέσα από μια άγρια κατάργηση δικαιωμάτων του πολίτη και ανακατανομή πλούτου.
Το Κόμμα του Μνημονίου οδήγησε τη χώρα, σε μια πρώτη φάση, σε εκχώρηση κυριαρχίας. Στη συνέχεια, δικαιολόγησε αυτή την εκχώρηση ως αναγκαία. Τώρα, πλέον, προτρέπει τους ξένους να δεχτούν ακόμα μεγαλύτερη εκχώρηση κυριαρχίας της Ελλάδας. Τρέμουν σε κάθε μέρα απουσίας της τρόικας. Τριγυρνάνε ανά την Ευρώπη και παρακαλούν Βρυξέλλες, Γάλλους και Γερμανούς να στείλουν εμπειρογνώμονες προκειμένου να ελέγχουν τη χώρα και σύντομα να τη διευθύνουν.
Ο περιορισμός της κυριαρχίας σημαίνει αφαίρεση από το ελληνικό Κοινοβούλιο της αρμοδιότητας να αποφασίζει για το μέλλον αυτού του τόπου. Δίνονται έτοιμοι νόμοι στην τρόικα από τους μηχανισμούς του ΣΕΒ, μειοψηφικών πολιτικών, όπως της «Δράσης» καθώς και τον ΙΟΒΕ. Η τελευταία υιοθετεί μεγάλο τμήμα τους και κατόπιν το παρουσιάζει ως «αναγκαία συνθήκη» προκειμένου να λάβει η χώρα την επόμενη δόση. Η Βουλή ουσιαστικά δεν αποφασίζει, διότι η πλειοψηφία της απλώς εκτελεί τις εντολές της κυβέρνησης, προκειμένου να μην πάει η χώρα σε εκλογές. Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, εγκρίνει, ως προς τα θεμελιώδη ζητήματα της οικονομίας, μια πολιτική που στην ουσία δεν έχει επεξεργαστεί η ίδια. Ταυτόχρονα, δε, αγνοεί την τύχη των μεγάλων εθνικών ζητημάτων και το τι κουβεντιάζει ο πρωθυπουργός στους τομείς της εξωτερικής πολιτικής. Οι επαγγελματίες υπουργοί δεν δείχνουν να ενοχλούνται, αφού για εκείνους προέχει να μη χάνουν τα φέουδά τους και ας χάνεται η Ελλάδα.
Ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, μαζί με τη διαπλοκή, είναι εκείνοι που δεσμεύουν την Ελλάδα χωρίς δημοκρατική προεργασία, αλλά και χωρίς σχέδια εξόδου από την κρίση. Η Ελλάδα έχει από καιρό αποχωρήσει από τα πραγματικά τραπέζια διαπραγμάτευσης. Περιμένει στην άκρη του τραπεζιού που λαμβάνει τις πραγματικές αποφάσεις. Αναμένει πανικόβλητη κάθε φορά τις ανακοινώσεις τους και, κατόπιν, η κυβέρνηση παριστάνει σε εμάς τη σκληρή και αποφασισμένη στην υλοποίηση ακόμα και με βία των μέτρων που άλλοι αποφάσισαν. Μέτρων καταστροφικών για τη χώρα που ονομάζονται ακόμα και «δίκαιες μεταρρυθμίσεις».
Επί μήνες η ελληνική κυβέρνηση έλεγε ότι αποκλείεται να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους, διότι αυτό θα ήταν καταστροφικό και δεν θα επιτρέψει καμία χρεοκοπία της χώρας, είτε συντεταγμένη είτε ασύντακτη. Είτε ελεγχόμενη είτε όχι. Δεν θα τα δεχόταν αυτά και άλλα πολλά, διότι υποτίθεται ότι οι «θυσίες» του ελληνικού λαού, δηλαδή η σφαγή του, γίνονταν προκειμένου να μη φτάσει η χώρα «μέχρι την οποιαδήποτε χρεοκοπία». Και όμως, η χώρα έφτασε με αυξανόμενη ταχύτητα σε αυτούς τους «απευκταίους στόχους», έχοντας απαξιώσει τους ανθρώπους και τον πλούτο της. Εχοντας διογκώσει τρομακτικά το χρέος και εκχωρήσει κυριαρχία. Και όμως, υπάρχουν ακόμα εκείνοι που θέλουν να μας πείσουν ότι δεν γινόταν αλλιώς, ότι «άξιζε τον κόπο». Ουδείς τους παραιτείται για την καταστροφή που έφεραν.
Κανείς από τους δύο δεν θέλει να την αλλάξει. Αποδεικνύονται συστήματα που αδυνατούν να διδαχτούν από την πείρα τους. Αντίθετα, επιμένουν στην ίδια κατεύθυνση. Αυτό σημαίνει περισσότερη επιβολή εσωτερικής υποτίμησης. Δηλαδή μικρότερα εισοδήματα, μείωση μισθών και συντάξεων, απαξίωση της μικρής και μεγάλης ιδιοκτησίας, προστασία των συμφερόντων των ισχυρών μέσα από μια άγρια κατάργηση δικαιωμάτων του πολίτη και ανακατανομή πλούτου.
Το Κόμμα του Μνημονίου οδήγησε τη χώρα, σε μια πρώτη φάση, σε εκχώρηση κυριαρχίας. Στη συνέχεια, δικαιολόγησε αυτή την εκχώρηση ως αναγκαία. Τώρα, πλέον, προτρέπει τους ξένους να δεχτούν ακόμα μεγαλύτερη εκχώρηση κυριαρχίας της Ελλάδας. Τρέμουν σε κάθε μέρα απουσίας της τρόικας. Τριγυρνάνε ανά την Ευρώπη και παρακαλούν Βρυξέλλες, Γάλλους και Γερμανούς να στείλουν εμπειρογνώμονες προκειμένου να ελέγχουν τη χώρα και σύντομα να τη διευθύνουν.
Ο περιορισμός της κυριαρχίας σημαίνει αφαίρεση από το ελληνικό Κοινοβούλιο της αρμοδιότητας να αποφασίζει για το μέλλον αυτού του τόπου. Δίνονται έτοιμοι νόμοι στην τρόικα από τους μηχανισμούς του ΣΕΒ, μειοψηφικών πολιτικών, όπως της «Δράσης» καθώς και τον ΙΟΒΕ. Η τελευταία υιοθετεί μεγάλο τμήμα τους και κατόπιν το παρουσιάζει ως «αναγκαία συνθήκη» προκειμένου να λάβει η χώρα την επόμενη δόση. Η Βουλή ουσιαστικά δεν αποφασίζει, διότι η πλειοψηφία της απλώς εκτελεί τις εντολές της κυβέρνησης, προκειμένου να μην πάει η χώρα σε εκλογές. Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, εγκρίνει, ως προς τα θεμελιώδη ζητήματα της οικονομίας, μια πολιτική που στην ουσία δεν έχει επεξεργαστεί η ίδια. Ταυτόχρονα, δε, αγνοεί την τύχη των μεγάλων εθνικών ζητημάτων και το τι κουβεντιάζει ο πρωθυπουργός στους τομείς της εξωτερικής πολιτικής. Οι επαγγελματίες υπουργοί δεν δείχνουν να ενοχλούνται, αφού για εκείνους προέχει να μη χάνουν τα φέουδά τους και ας χάνεται η Ελλάδα.
Ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, μαζί με τη διαπλοκή, είναι εκείνοι που δεσμεύουν την Ελλάδα χωρίς δημοκρατική προεργασία, αλλά και χωρίς σχέδια εξόδου από την κρίση. Η Ελλάδα έχει από καιρό αποχωρήσει από τα πραγματικά τραπέζια διαπραγμάτευσης. Περιμένει στην άκρη του τραπεζιού που λαμβάνει τις πραγματικές αποφάσεις. Αναμένει πανικόβλητη κάθε φορά τις ανακοινώσεις τους και, κατόπιν, η κυβέρνηση παριστάνει σε εμάς τη σκληρή και αποφασισμένη στην υλοποίηση ακόμα και με βία των μέτρων που άλλοι αποφάσισαν. Μέτρων καταστροφικών για τη χώρα που ονομάζονται ακόμα και «δίκαιες μεταρρυθμίσεις».
Επί μήνες η ελληνική κυβέρνηση έλεγε ότι αποκλείεται να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους, διότι αυτό θα ήταν καταστροφικό και δεν θα επιτρέψει καμία χρεοκοπία της χώρας, είτε συντεταγμένη είτε ασύντακτη. Είτε ελεγχόμενη είτε όχι. Δεν θα τα δεχόταν αυτά και άλλα πολλά, διότι υποτίθεται ότι οι «θυσίες» του ελληνικού λαού, δηλαδή η σφαγή του, γίνονταν προκειμένου να μη φτάσει η χώρα «μέχρι την οποιαδήποτε χρεοκοπία». Και όμως, η χώρα έφτασε με αυξανόμενη ταχύτητα σε αυτούς τους «απευκταίους στόχους», έχοντας απαξιώσει τους ανθρώπους και τον πλούτο της. Εχοντας διογκώσει τρομακτικά το χρέος και εκχωρήσει κυριαρχία. Και όμως, υπάρχουν ακόμα εκείνοι που θέλουν να μας πείσουν ότι δεν γινόταν αλλιώς, ότι «άξιζε τον κόπο». Ουδείς τους παραιτείται για την καταστροφή που έφεραν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου