Η μέθοδος της ασφυξίας...

Tου Παντελή Μπουκάλα.

Διπλός ήταν ο στόχος του κυβερνώντος κόμματος την Τετάρτη: να αποσπάσει το «ναι» των βουλευτών του για το Μεσοπρόθεσμο και να αδειάσει επιτέλους την πλατεία Συντάγματος από τους «Αγανακτισμένους». Αφού λοιπόν το Μεσοπρόθεσμο είναι ασφυκτικό για τα λαϊκά και τα μικρομεσαία στρώματα, επέλεξε και η κυβέρνηση τη μέθοδο της ασφυξίας για να πραγματοποιήσει και τον πρώτο στόχο της και τον δεύτερο. Οσοι πράσινοι βουλευτές είχαν δείξει σημάδια ασυμφωνίας, άρνησης, εναντίωσης ή και αποσκίρτησης, πολιορκήθηκαν μέχρις ασφυξίας από επιφανείς υπουργούς και κορυφαία κομματικά στελέχη. Τι ακριβώς διημείφθη ανάμεσα στους συντρόφους και συναγωνιστές, τους υποψήφιους αντάρτες από τη μια και τους παιδονόμους τους από την άλλη, μονάχα ο Σούπερ Κοριός το ξέρει, αλλά δεν θα μας το πει. Δεν θα πέφταμε έξω πάντως αν υποθέταμε ότι σ’ αυτά τα απόρρητα αλισβερίσια, και απειλές θα ακούστηκαν, και εκβιασμός παγκαλικής ποιότητας θα ασκήθηκε με μπόλικη αποστασιολογία, και πιθανά «ατοπήματα» και «υπερβάσεις» θα ανασύρθηκαν προς εκφοβισμό, και υποσχέσεις γενναιόδωρες θα δόθηκαν. Το αποτέλεσμα το είδαμε: η δημοκρατία θριάμβευσε.

Τη μέθοδο της ασφυξίας επίσης επέλεξε η κυβέρνηση για να ξεμπερδεύει επιτέλους με την ενοχλητική «ανορθογραφία» του Συντάγματος, αλλά και με τις διαδηλώσεις εν γένει. Το κέντρο της Αθήνας βομβαρδιζόταν επί ώρες με χημικά ενόσω ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ και λοιπές τρομοκρατικές δυνάμεις τσάκιζαν όποιον ξεμονάχιαζαν κι ας κρατούσε στα χέρια του σαν μοναδικό όπλο ένα μααλόξ, κι ας είχε την ηλικία της μάνας τους ή του πατέρα τους, κι ας είχε στο πρόσωπό του όχι κουκούλα βέβαια, αλλά μια μάσκα φαρμακείου ή ένα μαντιλάκι για να μην τσουρουφλιστούν τα σωθικά του από τα αέρια με τα οποία τον ψέκαζαν από μισό μέτρο οι «αυτοσυγκρατημένες» δυνάμεις καταστολής. Υπήρχαν βέβαια και κουκουλοφόροι. Πάντοτε υπάρχουν όταν τους χρειάζεται το κράτος, είτε μισθωτοί του είναι (για παρακράτος δεν υποχρεώθηκε να μιλήσει χθες ακόμα και ο κ. Σαμαράς, που μάλλον δεν είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ;) είτε όμηροι της βιαιολαγνίας και της «επαναστατικής» φαντασίωσής τους.

Εβλεπα ανθρώπους κάθε ηλικίας, άντρες και γυναίκες, να τρέχουν, πολλοί με σαγιονάρες (ο ευφάνταστος κ. Παπουτσής, με πιστοποιημένη την ευαισθησία του από τον καιρό του «Σαμίνα», μπορεί να σκεφτεί ότι ήταν τίποτα μεταμφιεσμένοι Ιάπωνες Ζενγκακούρεν, σπεσιαλίστες των οδοφραγμάτων), για να γλιτώσουν από τις καταδρομικές επιθέσεις των ΜΑΤ. Τους χτυπούσαν όχι επειδή πέταγαν πέτρες ή μολότοφ, τίποτα τέτοιο, αλλά απλώς επειδή βρίσκονταν εκεί. Στο βλέμμα των κυνηγημένων έβλεπες τον φόβο. Αλλά όχι για τα δακρυγόνα ή τα κλομπ. Τον φόβο για το πού μπορεί να καταντήσει μια δημοκρατία όταν μετράει σαν εχθρό της τον ίδιο τον λαό που την εμψυχώνει. Τον φόβο και την ντροπή.