Στις 15 Απριλίου του 1920, δυο άντρες ληστεύουν και δολοφονούν τον ταμία και έναν φρουρό του εργοστασίου κατασκευής παπουτσιών Slatter and Morrill, αποσπώντας $15.776. Τρεις εβδομάδες αργότερα οι ιταλοί μετανάστες και διακεκριμένοι αναρχικοί Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, κατηγορούνται και συλλαμβάνονται για το έγκλημα, παρά τις σχεδόν ανύπαρκτες αποδείξεις εναντίον τους. Μετά από μια δίκη επτά εβδομάδων, οι Sacco και Vanzetti κρίνονται ένοχοι, με περιστασιακές ενδείξεις, για φόνο και καταδικάζονται σε θάνατο. Επτά χρόνια αργότερα, μετά από πολυπληθείς εφέσεις και την τεράστια δημόσια κατακραυγή, εκτελούνται αμφότεροι για τα «εγκλήματά τους».
«Δεν θα ευχόμουν ποτέ σ’ ένα σκυλί, δεν θα ευχόμουν ποτέ σε ένα φίδι, δεν θα ευχόμουν ποτέ στο πιο χαμερπές και δυστυχισμένο πλάσμα της γης, να περάσει όσα υπέφερα εγώ, για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος. Αλλά έχω πειστεί πως είμαι ένοχος για όλα όσα υποφέρω. Υποφέρω γιατί είμαι ριζοσπάστης και, αλήθεια, είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός και, αλήθεια, είμαι Ιταλός. Υποφέρω περισσότερο απ’ όλα για την οικογένειά μου και την αγαπημένη μου, παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο σίγουρος πως έχω το δίκιο με το μέρος μου, ώστε αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές, και αν μπορούσα να ξαναγεννηθώ ακόμα δύο, θα ζούσα την ίδια ζωή και θα έκανα ότι έχω ήδη κάνει».
Bartolomeo Vanzetti.
«Αν δεν είχε συμβεί αυτό, θα μπορούσα να είχα ζήσει τη ζωή μου ανάμεσα σε γελοίους ανθρώπους. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει απαρατήρητος, άγνωστος, αποτυχημένος. Αυτό είναι η σταδιοδρομία μας και ο θρίαμβός μας. Ποτέ, σε όλη μας τη ζωή, δεν θα μπορούσαμε να ελπίσουμε να κάνουμε τόσα πολλά για την ανοχή στη διαφορετικότητα, τη δικαιοσύνη, την κατανόηση ανθρώπου από άνθρωπο, όπως κάνουμε τώρα, κατά λάθος. Τα λόγια μας – οι ζωές μας – οι πόνοι μας – είναι ένα τίποτα! Η αφαίρεση της ζωής μας, της ζωής ενός καλού παπουτσή κι ενός πωλητή ψαριών – είναι τα πάντα!
Nicola Sacco.
Η διαμάχη για την ενοχή τους συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ήταν δυνατόν οι δυο άντρες, μετανάστες ιταλικής καταγωγής, να έχουν μια δίκαιη δίκη, στην Αμερική του 1920, με το αρνητικό της κλίμα κατά των μεταναστών; Η "Κόκκινη Απειλή", με την οποία η μεταπολεμική κυβέρνηση των Η.Π.Α. προσπαθούσε να αντιταχθεί στο κύμα απεργιών που σάρωνε τη χώρα, η σκληρή προπαγάνδα εναντίων των μεταναστών και των ριζοσπαστικών οργανώσεων, καθώς και η Επιδρομές Πάλμερ (λυσσαλέες επιθέσεις κατά ριζοσπαστών μεταναστών), συνηγορούν ότι οι λόγοι της εκτέλεσής τους ήταν αποκλειστικά πολιτικοί και κοινωνικοί. Η εκτέλεση των Sacco και Vanzetti δεν είναι άλλο από μια εν ψυχρώ πολιτική δολοφονία.
Καθώς η Αμερική εισέρχεται στη δεκαετία του 1920, η εχθρικότητα προς τους μετανάστες ανέρχεται σε πρωτοφανή επίπεδα. Η Μπολσεβίκικη Επανάσταση του 1917 έφερε στο προσκήνιο τον κομμουνιστικό κίνδυνο και οδήγησε τον Γενικό Εισαγγελέα Alexander Michel Palmer να επιβάλει τις πρακτικές του κατά της "Κόκκινης Απειλής", που περιελάμβαναν παραβιάσεις των πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων και μελάνωναν την εικόνα των μεταναστών. Στο παράρτημα, στο τέλος του άρθρου, μπορείτε να βρείτε γελοιογραφίες από τις εφημερίδες της εποχής που προπαγανδίζουν αυτές τις θέσεις.
Τα προβλήματα της μεταπολεμικής Αμερικής, τα οποία οφείλονταν σε ψυχολογική, οικονομική και ηγετική ύφεση, συνδυασμένα με τον υπαρκτό φόβο από τη μετανάστευση και την απειλή της αταξίας και του πλουραλισμού στην αμερικανική κοινωνία, οδηγούν στο να καταστήσουν τους ευρωπαίους μετανάστες αποδιοπομπαίους τράγους. Το αποτέλεσμα αυτό έγινε αισθητό, με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο, κυρίως στους ξένους ριζοσπάστες, αναρχικούς και κομμουνιστές. Οι Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, αμφότεροι μετανάστες και αναρχικοί, ένοιωσαν στο πετσί τους την έκφραση της αμερικανικής προκατάληψης και βίας αυτής της περιόδου.
Τα προβλήματα της μεταπολεμικής Αμερικής, τα οποία οφείλονταν σε ψυχολογική, οικονομική και ηγετική ύφεση, συνδυασμένα με τον υπαρκτό φόβο από τη μετανάστευση και την απειλή της αταξίας και του πλουραλισμού στην αμερικανική κοινωνία, οδηγούν στο να καταστήσουν τους ευρωπαίους μετανάστες αποδιοπομπαίους τράγους. Το αποτέλεσμα αυτό έγινε αισθητό, με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο, κυρίως στους ξένους ριζοσπάστες, αναρχικούς και κομμουνιστές. Οι Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, αμφότεροι μετανάστες και αναρχικοί, ένοιωσαν στο πετσί τους την έκφραση της αμερικανικής προκατάληψης και βίας αυτής της περιόδου.
Alexander Michel Palmer
Από τις αποδείξεις και τα προφανή αισθήματα προκατάληψης προς τους μετανάστες, η υπόθεση ήταν λιγότερο μια παράθεση γεγονότων και αποδείξεων και περισσότερο μια αντιπαράθεση πολιτισμών. Δυστυχώς, όπως έδειξε το αποτέλεσμα, αυτό ήταν και το έγκλημα για το οποίο τιμωρήθηκαν οι Sacco και Vanzetti. Αντί η δικαιοσύνη τους, για την οποία τόσο περήφανοι είναι οι Αμερικανοί, να κάνει αμερόληπτα τη δουλειά της, η καταδίκη των δύο ανδρών ήταν προϊόν προκατάληψης και διακρίσεων από μεριάς του αμερικανικού εθνικισμού.
Ferdinando Nicola Sacco, (April 22, 1891–August 23, 1927).
Ο Nicola Sacco γεννήθηκε το 1891, σε μια οικογένεια με δεκαεπτά παιδιά, στο Torremaggiore της Ιταλίας. Τα χρόνια που πέρασε στο χωριό του, αυτά της παιδικής του ηλικίας, ήταν τα πιο γλυκά της ζωής του. Σε ηλικία 14 ετών αφήνει το σχολείο για να δουλέψει στα χωράφια, ως εργάτης γης. Παρέα με τον αδελφό του Sabino, ονειρεύεται ταξείδια και τη φυγή για την Αμερική, τη «Γη της Επαγγελίας». Το όνειρό τους πραγματοποιείται και μια μέρα του 1908 ξεμπαρκάρουν στην Αμερική. Ο Nicola ήταν 17 ετών.
Ο Sabino δεν υπομένει την εξορία και τη ζωή του μετανάστη και, σε λιγότερο από ένα χρόνο, επιστρέφει στο χωριό. Ο Nicola επιμένει. Μαθαίνει επάγγελμα και ειδικεύεται στην καασκευή παπουτσιών. Το 1913 γίνεται μέλος σε μια αναρχική ομάδα με το όνομα «Κύκλος Κοινωνικών Μελετών» και συμμετέχει στη διοργάνωση συναντήσεων σε γειτονικές πόλεις, μοιράζει φυλλάδια και πολιτικό υλικό, οργανώνει εράνους υπέρ των απεργών και συνοδεύει τους Tresca και Galleani, γνωστούς επαναστάτες και αναρχικούς. Το 1916, η ομάδα του διοργανώνει μια συνάντηση στο Milford, με σκοπό να συγκεντρώσει πόρους για την υποστήριξη των απεργών ενός εργοστασίου της Minnesota. Καθώς η αστυνομία δεν είχε επιτρέψει τη συνάντηση, οι ομιλητές συλλαμβάνονται και, μαζί τους, ο Sacco. Καταδικάστηκε στην πληρωμή κάποιου προστίμου και αυτή ήταν η μοναδική του καταδίκη, μέχρι εκείνη τη νύχτα του Μάη του 1920, που συνελήφθη μέσα σε ένα τραμ του Brokton.
Bartolomeo Vanzetti, (June 11, 1888–August 23, 1927).
«Ανώνυμος, μέσα στο πλήθος των ανωνύμων». Έτσι περιγράφεται στην αυτοβιογραφία του των είκοσι σελίδων, που έγραψε μέσα στη φυλακή του Charlestown, με τίτλο «Ιστορία μιας ζωής προλεταρίου».
Ο Bartolomeo Vanzetti γεννήθηκε το 1888 στο χωριό Villafalleto της Καλαβρίας. Αν και όπως αφηγείται στην αυτοβιογραφία του "Η ζωή ενός προλετάριου", είχε έφεση στην μάθηση από μικρός, η δύσκολη οικονομική κατάσταση του πατέρα του τον έφερε προ τετελεσμένων γεγονότων. Έτσι στάλθηκε στο Τορίνο να μάθει την τέχνη του ζαχαροπλάστη. Δουλεύοντας σκληρά , άρπαξε μια σοβαρότατη πλευρίτιδα, που ανάγκασε τον πατέρα του να τον αναζητήσει στο Τορίνο και να τον πάρει μαζί του στο σπίτι. Οι μέρες που πέρασε στο χωριό του αναρρώνοντας, με τη στοργική φροντίδα της μάνας του, έγραψε αργότερα πως ήταν οι πιο όμορφες της ζωής του.Η ευτυχία του όμως δεν ήταν παρά εφήμερη, καθώς η μητέρα του, χτυπημένη από τον καρκίνο, θα πεθάνει μετά από τρεις μαρτυρικούς μήνες. Ο Vanzetti την περιποιήθηκε με την ίδια στοργή και αφοσίωση που τον είχε περιθάλψει και εκείνη. Μετά το θάνατό της έφυγε για την Αμερική, μέσω Χάβρης, έχοντας διασχίσει τη Γαλλία με τα πόδια. Από τη Νέα Υόρκη βρίσκεται στο Πλύμουθ, όπου και παραμένει. Εκεί ανδρώνεται, δουλεύοντας σκληρά σε διάφορες πόλεις, κάνοντας όλα τα επαγγέλματα που βρίσκονταν στο τελευταίο σκαλί της κοινωνικής κλίμακας.
Για να αντισταθμίσει την έλλειψη μόρφωσης που τον απασχολούσε ιδιαίτερα, ο Vanzetti διαβάζει μανιωδώς. Δαρβίνος, Σπένσερ, Ουγκώ, Ζολά και Τολστόι συγκαταλέγονται ανάμεσα στα αναγνώσματά του, αλλά πολύ γρήγορα πείθεται πως μόνο η αναρχία θα ελευθέρωνε την ανθρωπότητα από τις αλυσίδες της και άρχισε να εμβαθύνει στη μελέτη των έργων των Προυντόν, Κροπότκιν και Μαλατέστα, τους οποίους αγαπούσε ιδιαίτερα.
Αρχικά εργάστηκε, όπως οι περισσότεροι ιταλοί μετανάστες, στη Σχοινοποιΐα του Πλύμουθ. Χάνει τη δουλειά του μετά από τη συμμετοχή του σε μιαν απεργία μακράς διαρκείας, το 1916. Ένας συμπατριώτης του, που επιστρέφει στην Ιταλία, του πουλάει τη χειράμαξα του και την «επιχείρησή» του, ως πλανόδιος πωλητής ψαριών. Με αυτή την καινούρια του ιδιότητα, ο Vanzetti έγινε γνωστός και ιδιαίτερα αγαπητός στη συνοικία. Πεταχτά μήλα προσώπου, μουστάκια που κατέβαιναν, φιλικός με τα παιδιά που τον φώναζαν «Bart», πραγματοποιούσε καθημερινά τις παραδόσεις ψαριών σε αυτούς τους φτωχικούς δρόμους, τους γεμάτους από ιταλούς και πορτογάλους μετανάστες.
Το κοινωνικό πλαίσιο, η συνάντηση, οι κατηγορίες και ο αγώνας!
Μπαίνοντας η Αμερική στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αρχίζει και η προπαγάνδα των αναρχικών εναντίον του. Συμβουλεύουν τους εργάτες να μην στρατευθούν. Την εποχή εκείνη η μόνη φωνή κατά του πολέμου είναι αυτή των αναρχικών και του I.W.W. (της παγκόσμιας ομοσπονδίας βιομηχανικών εργατών, γνωστών με το όνομα «woobblies»).
Το 1919 η Αμερική, παραβιάζοντας τη συνθήκη ειρήνης διώχνει τους εμμιγκρέδες, όπως την Emma Goldmann. Ολόκληρη η χρονιά αυτή είναι μια χρονιά βίας. Δυο μέρες πριν την επιστροφή του Προέδρου Wilson από το Παρίσι, όπου βρίσκονταν στη συνδιάσκεψη για την ειρήνη, δυο μέλη μιας αναρχικής ισπανικής ομάδας, του «Grupo pro Pensa», κατηγορούνται και συλλαμβάνονται στη Φιλαδέλφεια ως επίδοξοι δολοφόνοι του Προέδρου. Λίγο καιρό αργότερα ο δήμαρχος του Seatle, ο οποίος μαχόταν σθεναρά τον «κόκκινο κίνδυνο», λαμβάνει με το ταχυδρομείο μια βόμβα. Την επομένη ο Thomas Hardwick, πρώην πρόεδρος της επιτροπής μετανάστευσης, λαμβάνει ένα παρόμοιο δώρο. Συνολικά παραδόθηκαν 37 τέτοια πακέτα σε διάφορους παραλήπτες, μεταξύ των οποίων ο Olivier Wfendell Ilolmes, πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ και ο γενικός Εισαγγελέας Palmer.
Η 1η Μαΐου ήταν ιδιαίτερα βίαιη: οδομαχίες, τεράστιες συγκεντρώσεις, δολοφονημένοι διαδηλωτές κ.λ.π. Όλα αυτά ενισχύουν την αμερικανική τρομοκρατία. Ο Luigi Galleani, μια προσωπικότητα που έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης στο χώρο των αναρχικών, καταδικάζεται σε απέλαση για τη δημοσίευση του περίφημου Cronaco Soversica. Λίγο μετά, ακολουθούν εκρήξεις βομβών σε αρκετές μεγάλες πόλεις. Το κλίμα της βίας και της τρομοκρατίας που καλλιεργούν οι αρχές, καθώς και τα προβοκατόρικα στοιχεία, προκαλούν την αγανάκτηση του αμερικανικού λαού.
Luigi Galleani
Ανάμεσα στον ακτιβιστή αναρχικό και στον μαχητικό ιδεαλιστή που εξασκεί την προπαγάνδα του στους τόπους δουλειάς, στη γειτονιά του, με το λόγο και τη συμπεριφορά του, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος με ιδανικά, αλλά η χρήση βίας αποτέλεσε το άλλοθι της κυβέρνησης των ΗΠΑ να εξαπολύσει έναν αδυσώπητο πόλεμο κατά των μεταναστών και της έδωσε την τέλεια αφορμή για την απομάκρυνσή τους.
Αμφότεροι οι Sacco και Vanzetti ήταν αφοσιωμένοι αναρχικοί, με ενεργή συμμετοχή στους εργατικούς αγώνες. Το 1916, τον ίδιο χρόνο που ο Sacco συνελήφθη για τη συμμετοχή του στην εργατική συγκέντρωση στη Minnesota, έλαβε μέρος και σε μιαν απεργία ενός εργοστασίου στο Plymouth. Εκεί συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Bartolomeo Vanzetti, ο οποίος ήταν ένας από τους βασικούς διοργανωτές της συγκεκριμένης απεργίας. Όπως οι περισσότεροι αναρχικοί, και οι δύο άνδρες είχαν εναντιωθεί στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η απίστευτη φτώχεια στα μεταπολεμικά χρόνια, είχε ως αποτέλεσμα τη δυσαρέσκεια πολλών εργατών με την κρατούσα κατάσταση. Οι αρχές είχαν τρομοκρατηθεί ότι οι αμερικανοί εργάτες θα ακολουθούσαν το παράδειγμα της πρόσφατης ρωσικής επανάστασης, και έκαναν οτιδήποτε περνούσε από το χέρι της ώστε να σκιαγραφήσουν τον κομμουνισμό και τον αναρχισμό ως «μη αμερικανικές πρακτικές» και να εκφοβίσουν τους εργάτες ώστε να κρατηθούν μακριά από την «κόκκινη προπαγάνδα».
Andrea Salsedo
Τον Απρίλιο του 1920, ο αναρχικός Andrea Salsedo συνελήφθη και κρατήθηκε για οκτώ εβδομάδες. Το πρωί της 3ης Μαΐου, «έπεσε» από ένα παράθυρο του 14ου ορόφου του Υπουργείου Δικαιοσύνης της Νέας Υόρκης. Οι Sacco και Vanzetti, μαζί με άλλους συντρόφους τους, συγκάλεσαν αμέσως μια δημόσια συνάντηση στη Βοστώνη για να διαμαρτυρηθούν για το γεγονός. Ενώ καλούσαν τον κόσμο να υποστηρίξει τη διαμαρτυρία τους, συνελήφθησαν για «επικίνδυνες ριζοσπαστικές δραστηριότητες». Δύο ημέρες μετά την δολοφονία του Salsedo, συλλαμβάνονται οι Sacco και Vanzetti για την διπλή δολοφονία του εργοστασίου της Slater-Morrill Shoe Company .
Η πρώτη δίκη.
Στην πρώτη δίκη που έλαβε χώρα τον Δεκέμβρη του 1924, μόνο ο Vanzetti κατηγορείται για ανθρωποκτονία. Το δικαστήριο προσπαθεί να αποδείξει ότι ο Vanzetti είχε αποπειραθεί να ληστέψει την τράπεζα του Bridgewater την πρωτοχρονιά του 1919. Το "σενάριο" αυτό υποβοηθούσε την κατηγορία εναντίον του Vanzetti ένεκα της ομοιότητάς του, με την υπόθεση στην Slater-Morrill Shoe Company. Όμως τα στοιχεία ενάντια του ήταν ελλειπή. Ο Vanzetti προσκόμισε στο δικαστήριο την κάρτα εργασίας του που έδειχνε ότι εκείνη την όρα εργάζονταν. Παράλληλα πολλοί συνάδελφοί του δέχονταν να καταθέσουν ενόρκως ότι τον είδαν στην δουλειά. Οι μάρτυρες κατηγορίας, άνθρωποι που υποτίθεται ότι είδαν τον Vanzetti κατά την ληστεία του Bridgewater, στάθηκαν ανίκανοι να συμφωνήσουν ως προς τα χαρακτηριστικά του προσώπου και το μήκος του μουστακιού του Vanzetti. Ο Sacco παράλληλα κατηγορείται παντελώς ανεδαφικά για συνεργεία. Μετά από 5 ώρες σύσκεψης οι ένορκοι αποφασίζουν να κρίνουν τους κατηγορούμενους ένοχους και να τους καταδικάσουν σε 12 - 15 έτη φυλάκισης.
Παράλληλα με τις δίκες οι εφημερίδες οργιάζουν. Παρουσιάζουν τους δύο Ιταλούς ως τέρατα και κομμουνιστές. Το σύστημα δεν επιχειρεί απλά να πλήξει τον συνδικαλισμό, επιχειρεί να στρέψει ενάντια στους Sacco και Vanzetti όλη την ξενοφοβία και τον ρατσισμό που έχει καλλιεργήσει στους πολίτες του. Παρόλα αυτά, μιά μεγάλη μερίδα κόσμου τόσο στις ΗΠΑ όσο και στο εξωτερικό διαμαρτύρονται ποικιλοτρόπως για την παρωδία της δίκης των δύο συνδικαλιστών.
Η δεύτερη δίκη.
Η δεύτερη δίκη των Sacco και Vanzetti γίνεται μερικούς μήνες μετά , τον Ιούνιο του 1921 στην Μασαχουσέτη. Οι κατηγορίες είναι η ανθρωποκτονία και η κλοπή. Οι δύο Ιταλοί κατηγορούνται και για τα δύο. Τα επιχειρήματα εναντίον τους ήταν σχεδόν ανύπαρκτα. Τα στοιχεία της δίκης είναι οι σφαίρες που βρέθηκαν στα σώματα των δύο νεκρών. Ο Sacco έχοντας όπλο με νόμιμη άδεια, δέχεται να το παραδώσει για βαλλιστική εξέταση. Η βαλλιστική δείχνει σαφέστατα ότι τα όπλα είναι τελείως διαφορετικά. Παράλληλα η υπεράσπιση δείχνει ότι ο μεν Sacco βρίσκονταν σε γεύμα με φίλους του μετά από μιά ανανέωση που έκανε στο διαβατήριό του, ο δε Vanzetti εργάζονταν. Για τον Sacco προτίθενται να καταθέσουν όλοι οι αναφερόμενοι φίλοι του, πράγμα του όμως δεν γίνεται δεκτό από τον δικαστή, αφού κατά την γνώμη του είναι και αυτοί αναρχικοί. Για τον Vanzetti υφίστανται εξίσου πολλοί μαρτυρες που ούτε αυτοί γίνονται δεκτοί. Μια από τις τελευταίες ημέρες της δίκης, στο δικαστήριο παρουσιάζεται ένα ακόμα στοιχείο κατηγορίας: Το μπερέ του Sacco, που κατά τα λεγόμενα του δικαστή βρέθηκε στην σκηνή του φόνου. Ο Sacco ζητά να το φορέσει γιατί όπως λέει του είναι σίγουρα πολύ μικρό, όμως ο δικαστής του το απαγορεύει και δηλώνει σίγουρος ότι είναι δικό του (!!!). Έτσι μετά από 5 ώρες συνεδρίας, οι ένορκοι καταδικάζουν τους δύο συνδικαλιστές σε θάνατο.
 |
| Webster Thayer |
Πρόεδρος της έδρας στην υπόθεσή τους ήταν ο δικαστής Webster Thayer, ο οποίος δήλωσε για τον Vanzetti: «Αυτός ο άνδρας, αν και μπορεί να μην έχει διαπράξει το έγκλημα που του αποδίδουν, είναι εντούτοις ηθικός αυτουργός, γιατί είναι εχθρός των υπαρχόντων θεσμών μας». Ο πρόεδρος των ενόρκων, ένας συνταξιούχος αστυνομικός, απάντησε σε έναν φίλο του, ο οποίος του είπε ότι, κατά τη γνώμη του, οι Sacco και Vanzetti ήταν αθώοι: «Να είναι καταραμένοι. Τους χρειάζεται να κρεμαστούν, όπως και νάχει». Μετά την έκδοση της καταδικαστικής απόφασης που έστελνε τους Sacco και Vanzetti στο θάνατο, ο δικαστής υπερηφανεύτηκε σε έναν φίλο του: «Είδες τι έκανα σε αυτούς τους αναρχικούς μπάσταρδους τις προάλλες;».
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για το γεγονός ότι οι Sacco και Vanzetti δικάστηκαν για τα πολιτικά τους πιστεύω και ότι η δικαστική απόφαση ήταν καθαρά ταξική: έστελνε ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην εργατική τάξη των ΗΠΑ: μείνετε μακριά από τις ιδεολογίες του κομμουνισμού και της αναρχίας, διαφορετικά θα αντιμετωπίσετε τις συνέπειες.
Για τους επόμενους μήνες η Επιτροπή Σωτηρίας των Sacco και Vanzetti έκανε αίτηση χάριτος και αναψηλάφησης τίποτα όμως απ'αυτά δεν έγινε δεκτό. Χιλιάδες διαδηλώσεις έγιναν στην Ιταλία, τις ΗΠΑ, την Γαλλία και την Λατινική Αμερική χωρίς όμως κανένα πρακτικό αποτέλεσμα.
Οι Sacco και Vanzetti πέρασαν τα επόμενα έξι χρόνια στη φυλακή, ενώ οι εφέσεις τους απορρίπτονταν η μία μετά την άλλη.
Όλο αυτό το διάστημα οι κινητοποιήσεις σε Αμερική και Ευρώπη, προκειμένου να ματαιώσουν την εκτέλεσή τους, ήταν μεγάλες, χωρίς όμως να φέρουν το πολυπόθητο αποτέλεσμα.
Μετά από έξι χρόνια σε ξεχωριστές φυλακές οι Sacco και Vanzetti ξανασυναντώνται στη φυλακή της Charlestown, όπου είχε αποφασιστεί να εκτελεστούν. Η πόλη μετατρέπεται σε φρούριο, ενώ οπλοπολυβόλα τοποθετούνται στα τείχη της φυλακής. Στους δρόμους περιπολούν εκατοντάδες άντρες των δυνάμεων ασφαλείας ενώ η Western Union εγκαθιστά 18 νέα τηλεγραφικά καλώδια για να αντεπεξέλθει στην παγκόσμια ζήτηση ειδήσεων για το θέμα. Εβδομήντα χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της Charlestown και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ανακοίνωσαν ότι θα λειτουργήσουν πέραν του ωραρίου τους για να αναμεταδώσουν τις εξελίξεις.
Οι δυο άντρες εκτελέστηκαν τα μεσάνυχτα τα μεσάνυχτα της 23 Αυγούστου 1927 στην ηλεκτρική καρέκλα.
Πρώτος ο Sacco, ο οποίος πριν το ρεύμα διαπεράσει το κορμί του φώναξε «Ζήτω η αναρχία!» και πρόσθεσε πιο ήρεμος «αντίο γυναίκα μου, παιδιά μου και φίλοι μου». Ο Vanzetti δήλωσε πριν τον δέσουν στην ηλεκτρική καρέκλα «Επιθυμώ να δηλώσω ότι είμαι αθώος. Ποτέ δεν διέπραξα έγκλημα, κάποιες αμαρτίες ναι, αλλά ποτέ έγκλημα. Σας ευχαριστώ για όσα κάνατε για μένα. Είμαι αθώος για όλα τα εγκλήματα, όχι μόνο γι’ αυτό αλλά για όλα. Είμαι ένας αθώος άνθρωπος». Όταν τον έδεναν στην καρέκλα πρόσθεσε «Τώρα επιθυμώ να συγχωρέσω ορισμένους ανθρώπους γι’ αυτό που μου κάνουν». Ο φρουρός έδωσε τα σήμα και το χιλιάδες βολτ διαπέρασαν τον βουρκωμένο Vanzetti τα μεσάνυχτα της 23 Αυγούστου 1927.
 |
| Η κηδεία των Sacco και Vanzetti στην Βοστώνη. |
H κηδεία τους συγκέντρωσε πάνω από 15000 κόσμο και κράτησε δύο ολόκληρες ημέρες...Το νέο της εκτέλεσής τους έκανε το γύρο του κόσμου και έβγαλε στους δρόμους πλήθος διαδηλωτών. Η αμερικανική πρεσβεία στο Παρίσι χρειάστηκε να περικυκλωθεί από ερπυστριοφόρα οχήματα, προκειμένου να προστατευτεί από το εξαγριωμένο πλήθος των διαδηλωτών, στο Λονδίνο η λαϊκή εξέγερση κατέληξε με 40 τραυματείς, το αμερικανικό προξενείο στη Γενεύη περικυκλώθηκε από ένα πλήθος 5000 μαχητικών ανθρώπων, ενώ τεράστια πλήθη, με μαύρα περιβραχιόνια, πραγματοποίησαν πορείες στους δρόμους της Νέας Υόρκης και της Βοστώνης. ενώ τεράστια πλήθη, με μαύρα περιβραχιόνια, πραγματοποίησαν πορείες στους δρόμους της Νέας Υόρκης και της Βοστώνης.
Λίγο πριν την εκτέλεσή του ο Vanzetti είπε: «η τελευταία στιγμή μας ανήκει. Αυτή η αγωνία είναι ο θρίαμβός μας».
Η 23η Αυγούστου, ημερομηνία της εκτέλεσης των Sacco και Vanzetti, γιορτάζεται μέχρι σήμερα από αναρχικούς και ακτιβιστές εργάτες στη Νέα Υόρκη, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Nicola Sacco και ο Bartolomeo Vanzetti ζουν για πάντα στις καρδιές μας μαζί με όλους τους αγωνιστές της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης.
*****************************
Πηγές:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου