Ο εφιάλτης του «προφανώς»

Tου Παντελή Μπουκάλα.

Πάνε δέκα μέρες τώρα. Σε ένα φιλμάκι από την Ιαπωνία, ένας μεσόκοπος Ιάπωνας, ιχθυοπώλης, λέει με ένα παράπονο που ωριμάζει σε αγανάκτηση: «Αν έριχνα εγώ βρώμικο νερό στη θάλασσα, θα με έπιαναν αμέσως και θα με τιμωρούσαν». Σχολίαζε έτσι, αποκαρδιωμένος, την είδηση πως η διαχειρίστρια εταιρεία του πυρηνικού εργοστασίου της Φουκουσίμα πετάει στη θάλασσα τα νερά που έχουν μολυνθεί από ραδιενέργεια.

Τον ίδιο καιρό, μια άλλη είδηση αποκάλυπτε πόσο λειψή ήταν η μέριμνα της εταιρείας, αλλά και της πολιτείας: οι λιγοστοί εργαζόμενοι που πολεμούν με τους κατεστραμμένους αντιδραστήρες, δεν είχαν καν στη διάθεσή τους προστατευτικές μπότες και αναγκάζονταν να βάζουν πάνω από τα παπούτσια τους πλαστικές σακούλες κολλημένες με μονωτική ταινία. Αποκαλυπτικό επίσης της ανετοιμότητας είναι το εξής, όπως γράφτηκε στον «Εκόνομιστ» και αναδημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή», στις 3 Απριλίου: «Ενα ενδεικτικό σημάδι του πόσο ανέτοιμη ήταν η εταιρεία να διαχειριστεί μια τόσο μεγάλης κλίμακας κρίση είναι ότι οι ίδιοι οι μετρητές της δεν μπορούν να μετρήσουν ραδιενέργεια πάνω από χίλια μιλισιβέρ/ώρα, περίπου, δηλαδή, το επίπεδο που η ραδιενέργεια αποτελεί άμεσο κίνδυνο για την ανθρώπινη υγεία». Αν δεν μετράς τον κίνδυνο, δεν υπάρχει...

Μια εξήγηση για όλα αυτά παρέχεται στο ίδιο φύλλο της «Καθημερινής» και στην ίδια σελίδα: Σχολιάζοντας την παρατήρηση του Γιάννη Ελαφρού, «Προκαλεί εντύπωση ότι δεν έχει επιλυθεί ακόμα το πρόβλημα, σε μια χώρα σαν την Ιαπωνία», ο κ. Θανάσης Γεράνιος, αναπληρωτής καθηγητής Πυρηνικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, λέει: «Δυστυχώς, κατά την κατασκευή και λειτουργία του εργοστασίου δεν εξαντλήθηκαν όλες οι τεχνολογικές δυνατότητες ασφαλείας, προφανώς για λόγους οικονομίας και κερδοφορίας, που εντάθηκαν λόγω του γεγονότος ότι επρόκειτο για ιδιωτική εταιρεία». Ενα «προφανώς» εφιαλτικό.

Δεν πρόκειται για τον αποκλεισμό των Τεμπών, που ταλαιπωρεί για μερικές εβδομάδες τους οδηγούς ή για οτιδήποτε άλλο στα μέτρα της υπομονής και της αντοχής των ανθρώπων που ξεχνιέται αμέσως μόλις τελειώσει. Πρόκειται για την έκθεση στον μέγιστο κίνδυνο μιας μεγάλης χώρας, αλλά και των γειτονικών της χωρών, των ωκεανών, της πλανητικής ατμόσφαιρας. Οσο περνούν οι μέρες, τα πράγματα χειροτερεύουν, με την εταιρεία αυτοδιαψευδόμενη, την ιαπωνική κυβέρνηση ενοχλημένη πλην αδρανούσα και τους κατοίκους με την πεποίθηση ότι τίποτα δεν μπορούν να εμπιστεύονται και όλα πρέπει να τα φοβούνται. Η ίδια η αναβάθμιση της σοβαρότητας της κρίσης στο επίπεδο εφτά συνοδεύτηκε από αντικρουόμενες ανακοινώσεις: «δεν θα ξεπεράσουμε το μέγεθος του Τσερνόμπιλ» οι μεν, «θα το ξεπεράσουμε» οι δε. Ολα αυτά φανερώνουν ότι στην κλίμακα της ανευθυνότητας, όπως και της ανετοιμότητας, έχουμε φτάσει προ πολλού στην κορυφή.

***********************

Αναδημοσίευση από εδώ: Ο εφιάλτης του «προφανώς»