Του Σταύρου Χριστακόπουλου.
Από τα ήδη δημοσιευμένα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας – τα οποία ελέγχονται εδώ και χρόνια ως «μετριοπαθή» επειδή θεωρούν ως εργαζόμενους ακόμη και τους περιστασιακά απασχολούμενους – είναι γνωστή η εκτίναξη της ανεργίας τον φετινό Ιούλιο στο 12% (607.035 άτομα, αυξημένα κατά 130.328 ή 27,3% σε σχέση με τον Ιούλιο του 2009).
● Οι γυναίκες πλήττονται πολύ περισσότερο από τους άνδρες (15,7% έναντι 9,4%).
● Οι νέοι έως 24 ετών καταγράφουν ανεργία 32,6% (από 23,9% τον περσινό Ιούλιο) και οι 25-34 ετών 15,8% (12,6%).
● Οι Περιφέρειες με τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας είναι η Στερεά Ελλάδα (14,3% έναντι 9,9% τον Ιούλιο του 2009), η Ανατολική Μακεδονία και Θράκη (13,4% από 8,3%), η Δυτική Μακεδονία (13,3% από 12,3%), η Αττική (13,3% από 9,8%) και η Ήπειρος (13% από 10,6%).
● Μικρότερα (μονοψήφια) ποσοστά ανεργίας βλέπουμε ακόμη στις Περιφέρειες στις οποίες ο τουρισμός, αν και προσφέρει εποχική κυρίως απασχόληση, δίνει μεγαλύτερες ανάσες. Όμως και εκεί η αυξητική τάση είναι σαφέστατη και πολύ δύσκολο να ανακοπεί: Νότιο Αιγαίο 5,9% (από 8,2%), Βόρειο Αιγαίο 6,2% (από 5,4%), Ιόνια Νησιά 6,6% (από 3%), Κρήτη 9,1% (από 6,7%) και Πελοπόννησος 9,1% (από 8,4%).
Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι οι νέοι, παρότι κατ’ εξοχήν διαθέσιμοι και για επισφαλή, ανασφάλιστη και κακοπληρωμένη εργασία, βλέπουν ραγδαία άνοδο της ανεργίας τους.
Το δεύτερο αφορά την επί χρόνια παραμελημένη ηπειρωτική περιφέρεια, αυτή που δεν μπορούσε έτσι ή αλλιώς να επωφεληθεί όσο η νησιωτική Ελλάδα από τον τουρισμό: προσανατολισμένη στη γεωργία, το εμπόριο, τη μεταποίηση και την οικοδομή, βλέπει όλους αυτούς τους τομείς να καταρρέουν και τις δυνατότητες απασχόλησης να μειώνονται δραματικά χωρίς ορατή προοπτική ανασυγκρότησης.
Το τρίτο συμπέρασμα έχει να κάνει με τον ίδιο τον τουρισμό, ο οποίος γνωρίζει μεγάλη υποχώρηση επειδή ακριβώς η κρισιμότερη τουριστική δαπάνη (παρά τα κλαψουρίσματα κυβέρνησης και ΜΜΕ περί ζημιάς στον τουρισμό όταν κλείνουν οι συμβασιούχοι την Ακρόπολη) ήταν πάντα η ελληνική.
Ο Έλληνας τουρίστας κυρίως κρατούσε ζωντανό τον τουρισμό. Αν η εγχώρια τουριστική δαπάνη καταρρέει, τότε τελειώνει και η περίφημη «τουριστική βιομηχανία», όπως ακριβώς συμβαίνει και με την υπόλοιπη οικονομία. Διότι μπορεί οι παντοειδείς θλιβεροί υποτακτικοί του ΔΝΤ να λένε σήμερα ότι φταίνε οι... υψηλοί μισθοί για την κατάρρευση, αλλά η εσωτερική κατανάλωση είναι αυτή που κρατούσε όρθιες τις επιχειρήσεις και τις θέσεις εργασίας – και η ενίσχυσή της είναι αυτή που μπορεί να τις διασώσει.
Η απόκρυψη.
Το μεγάλο πρόβλημα εξ άλλου δεν ήταν ποτέ οι μισθοί του ιδιωτικού ή του δημόσιου τομέα, αλλά το ότι η κατανάλωση προερχόταν από δανεισμό: αυτόν τον υπέρμετρο και επαχθή δανεισμό, ο οποίος σκανδαλωδώς όχι μόνο πριμοδοτήθηκε συνεχώς από τη δεκαετία του 1980 και ύστερα, αλλά αποτέλεσε... «αναπτυξιακή» επιλογή!
Επειδή όμως στις μέρες μας – προκειμένου να δικαιολογηθεί η συνειδητή καταστροφή της οικονομίας και η μετατροπή της σε ερειπωμένο οικόπεδο που θα παραδοθεί στους δανειστές – λέγονται σημεία και τέρατα, ας επιμείνουμε σε ένα κρίσιμο σημείο. Στις δηλώσεις του επικεφαλής του Eurogroup και πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, οι οποίες προκάλεσαν στην Ελλάδα... τρικυμία σε ένα ποτήρι νερό.
Ο άνθρωπος αυτός – ο οποίος, σημειωτέον, έχει αναδειχθεί, στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, σε επικεφαλής του μετώπου κατά της Γερμανίας –, εκτός από την αναφορά του στον Γ. Παπανδρέου και τα περί διαφθοράς πασίγνωστα αποφθέγματά του, τα οποία όλοι γνωρίζαμε άριστα πριν τα ακούσουμε από τον Γιούνκερ, είπε κάτι πολύ σημαντικότερο:
● «Η ελληνική κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αλλά όχι με την αντιμετώπισή της το τελευταίο έτος, αλλά με την αντιμετώπισή της πριν από δύο ή τρεις δεκαετίες».
● «Εδώ και πάρα πολύ καιρό συζητούσαμε η Επιτροπή, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και ο Πρόεδρος της ΕΚΤ, Ζαν Κλοντ Τρισέ ότι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα που λέγεται Ελλάδα».
● «Η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα», αλλά «εγώ δεν θα μπορούσα να πω δημοσίως αυτό που γνώριζα».
Ο Γιούνκερ, σε αυτές τις τρεις επισημάνσεις, κωδικοποιεί όλο το δράμα που ζούμε σήμερα και μας παραπέμπει αυτομάτως στις πικρές αλήθειες που συνθέτουν τον... μονόδρομο της ελληνικής χρεοκοπίας.
1. Η πρώτη μεγάλη αλήθεια είναι ότι ο Γιούνκερ περιγράφει το χρονικό βάθος του προβλήματος και μας πάει στην εποχή που οι επιλογές του Ανδρέα Παπανδρέου για ανάπτυξη με δανεικά, παράλληλα με την αποβιομηχάνιση της χώρας, έβαλε την Ελλάδα σε τροχιά παρασιτισμού και υπερχρέωσης.
2. Η δεύτερη, παράγωγο της πρώτης, είναι ότι η παραγωγική αποδιάρθρωση και η στροφή της οικονομίας στις λεγόμενες «υπηρεσίες», οι οποίες αποτελούν το ομολογημένο «όραμα» και του σημερινού πρωθυπουργού (στο πρόσφατο ταξίδι του στις ΗΠΑ αυτό ακριβώς διαφήμισε ως ελληνικό... Ελ Ντοράντο), ήταν αυτή ακριβώς που ενίσχυσε όχι μόνο τον παρασιτισμό, αλλά και τη μετατροπή του παραγωγικού εργατικού και αγροτικού δυναμικού τις χώρας σε δημοσίους υπαλλήλους, αεριτζήδες και γκαρσόνια.
Γι' αυτές τις δύο παραμέτρους φυσικά ποτέ δεν έγινε σοβαρή συζήτηση στην Ελλάδα, ούτε ακόμη κι όταν αμφισβητήθηκε η επιλογή Σημίτη για τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 2004. Τότε που δόθηκε μια χρυσή ευκαιρία στην Αριστερά της χώρας να προτάξει μια διαφορετική αναπτυξιακή πρόταση – την οποία φυσικά σπατάλησε όπως και όλες τις άλλες.
Έτσι από τον δημόσιο διάλογο προτάχθηκε η παπαρολογία για το ποιος Έλληνας πρωθυπουργός διατυμπάνιζε παγκοσμίως ότι η Ελλάδα είναι μια διεφθαρμένη χώρα. Λες και δεν ήταν πασίγνωστο ότι επρόκειτο για τον Παπανδρέου.
Ευρωπαϊκή αφαίμαξη.
Όμως η σοβαρότερη παράμετρος στις δηλώσεις του Γιούνκερ ήταν η ομολογία του ότι η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα και ως εκ τούτου έκαναν τα στραβά μάτια όλα αυτά τα χρόνια και για την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ και για τα παραποιημένα στατιστικά στοιχεία και για τη νομοτελειακή πορεία της χώρας προς τη χρεοκοπία.
Οι άνθρωποι έκαναν την πάπια διότι από την είσοδο και παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη θα κέρδιζαν τρελά λεφτά, όπως άλλωστε συνέβη και συνεχίζει να συμβαίνει με όλες τις άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλες αυτές οι χώρες είναι ελλειμματικές ακριβώς επειδή τροφοδοτούν τα θηριώδη πλεονάσματα της Γερμανίας, η οποία, σύμφωνα με χθεσινές εκτιμήσεις οικονομικών ινστιτούτων, οδεύει για ρυθμό ανάπτυξης της τάξεως του 3,5% για φέτος και 2% για το 2011, αλλά και για υποχώρηση του ελλείμματος το 2011 στο 2,7 %, κάτω και από το όριο του 3% που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Κι όλα αυτά την ώρα που ανώτατοι τραπεζικοί και πολιτικοί παράγοντες της Ευρωζώνης εκτιμούν ότι την επόμενη διετία σχεδόν όλες οι άλλες χώρες του ευρώ μάλλον θα βρίσκονται υπό επιτήρηση για τα ελλείμματα και τα χρέη τους.
Ο πραγματικός λόγος λοιπόν που Γερμανοί και Γάλλοι έκαναν το κορόιδο μπροστά στη βέβαιη ελληνική χρεοκοπία ήταν ότι κέρδιζαν από την παραμονή μας στο ευρώ, ένα πανάκριβο νόμισμα που επ’ ουδενί εκπροσωπούσε την οικονομία μας. Και στο πλαίσιο αυτό, με δεδομένο ότι η χώρα μας είχε υποστεί πλήρη παραγωγική αποδιάρθρωση επί τρεις συνεχόμενες δεκαετίες, οι μάγκες μας δάνειζαν αφειδώς για να καταναλώνουμε τα προϊόντα τους, όπως μας είπε ειλικρινώς ο μεσιέ Γιούνκερ.
Συμπληρωματικά παραθέτω ένα ακόμη στοιχείο, από κείμενο του Δ. Καζάκη στο «Π» (16.9.2010) με τίτλο Οικονομική αποσύνθεση, σχετικά με τα κοινοτικά κονδύλια και τον ρόλο τους στην ανάπτυξη και τη φύση της διαφθοράς, στην οποία τόσο συχνά και τόσο παραπλανητικά αναφέρεται ο πρωθυπουργός μας:
«Τα κονδύλια και τα “πλαίσια στήριξης” δίνονται από την Ε.Ε. με μόνο σκοπό να συντηρηθεί μια ολόκληρη “βιομηχανία” αρπαχτής, εξαγορασμένης συνείδησης και κρατικοδίαιτης ιδιωτικής πρωτοβουλίας για έργα και προγράμματα “κοινοτικής επιλογής” και όχι εθνικής προτεραιότητας και ανάγκης.
Χάρις σ’ αυτά στήθηκε ένα ολόκληρο παρακράτος ειδικών διευθύνσεων, υπηρεσιών, ιδιωτικών συμβούλων και εταιρειών με μόνο σκοπό την απορρόφησή τους. Ένα εντελώς παρασιτικό κύκλωμα που μέσω των ευρωπαϊκών κονδυλίων έβαλε χέρι και στο σύνολο των “εθνικών πόρων”. Πάνω σ’ αυτό το κύκλωμα στήθηκε η άνευ προηγουμένου έξαρση της πολιτικής διαφθοράς που γνωρίσαμε όλα τα τελευταία χρόνια.
Το σύνολο των καθαρών μεταβιβάσεων που εισέπραξε η χώρα από την Ε.Ε. την περίοδο 2000 - 2009 ανήλθε γύρω στα 42 δισ. ευρώ. Τα κονδύλια αυτά δόθηκαν για έργα και προγράμματα κοινοτικής επιλογής, όπως είπαμε. Όχι μόνο τα δημόσια οικονομικά της χώρας, αλλά και ολόκληρη η οικονομία προσανατολίστηκε στην απορρόφηση και την αξιοποίηση αυτών των κονδυλίων, χωρίς να νοιάζεται κανένας από τους κυβερνώντες για τις τραγικές συνέπειες.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι για κάθε 1 δισ. ευρώ που εισέπραξε η χώρα τη δεκαετία του ευρώ αυξήθηκε το εμπορικό της έλλειμμα κατά 11 δισ. ευρώ, ενώ το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών κατά 4 δισ. ευρώ και για να καλυφθούν οι τρύπες αυτές το Δημόσιο χρειαζόταν να αυξήσει το χρέος του πάνω από 3,5 δισ. ευρώ! Αυτή ήταν η μεγάλη προσφορά των κοινοτικών κονδυλίων στην ανάπτυξη της χώρας».
Μάλλον γι’ αυτό ο ευρωκράτης κύριος Γιούνκερ, που σήμερα σηκώνει τη σημαία της «επανάστασης» κατά της Γερμανίας, τότε παρίστανε τον μαλάκα...
Ιδεολογική χασμωδία.
Αυτή τη διάσταση των δηλώσεων του Γιούνκερ – περί ένοχης σιωπής των Γερμανογάλλων – την έπιασε και τη διατυμπάνισε η Αριστερά. Όμως, ακόμη κι εδώ, έχουμε μια χοντρή λαθροχειρία – ή απλώς ιδεολογικές παρωπίδες; – εκ μέρους ενός τμήματός της, το οποίο μετέχει πλήρως της «ορθόδοξης» λατρείας του ευρώ.
Λένε, λοιπόν, τα παλληκάρια, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, παρέα με διακεκριμένους... σοσιαλδημοκράτες της πυρκαγιάς; Ότι Γερμανοί και Γάλλοι έκαναν τα στραβά μάτια για να μας πουλάνε... τα όπλα τους. Ως γνήσιοι αντιμιλιταριστές δε επικαλούνται συχνά - πυκνά τον Κον Μπεντίτ, τον «πράσινο» Ευρωπαίο... Τιριρίκα*, τον θιασώτη των «μετα-εθνικών πολιτικών» και των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, ο οποίος προ εξαμήνου (30.4.2010), σε συνέντευξή του στο TVXS, είπε τα εξής ωραία:
«Σε ένα ευρωπαϊκό επίπεδο δεν χρειάζεται μεγάλος ελληνικός στρατός, γιατί η Ευρώπη αναλαμβάνει την κοινή προστασία. Η ελληνική κρίση μπορεί να βρει διεξόδους, συνεπώς, μέσω της χρηματοδότησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και, παράλληλα, της μείωσης του αμυντικού προϋπολογισμού».
Κατά τον ίδιο, για να μπορέσει η Ελλάδα να βελτιώσει την οικονομική της θέση, θα πρέπει να περικόψει τον αμυντικό προϋπολογισμό της κατά τα δύο τρίτα.
Αυτή ακριβώς η θέση υποστηρίζεται ως αριστερή, την ώρα που οι προϋπολογισμένες αμυντικές δαπάνες (2-4 δισ. ευρώ ετησίως για την επόμενη διετία) αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στις δανειακές υποχρεώσεις. Ακόμη χειρότερα, την ώρα που αυτήν ακριβώς τη διετία λήγουν ελληνικά ομόλογα 76 δισ. ευρώ, ενώ για τοκοχρεολύσια θα χρειαστούμε 32 δισ.!
Φταίνε δηλαδή οι εξοπλισμοί και όχι το χρέος! Και το πιο ωραίο; Αυτά τα δύο χρόνια, το κονδύλι που σχεδόν θα εκμηδενιστεί – εκτός απ’ αυτό του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων – για να εξοικονομηθούν λεφτά για τους δανειστές θα είναι τα εξοπλιστικά προγράμματα!
Δυστυχώς, εκτός από τα δυο μεγάλα κόμματα που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία, φως σοβαρότητας δεν φαίνεται ούτε από άλλες πλευρές. Η αδυναμία δε της αντιπολίτευσης στο σύνολό της να αναλύσει την πραγματικότητα της χώρας την αποτρέπει και από το να διερευνήσει και να διατυπώσει συγκεκριμένες προτάσεις διεξόδου.
Μέχρι να συμβεί αυτό, ο διεθνής οικονομικός έλεγχος και οι εγχώριοι συνεργάτες του μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, αφού το «σύνδρομο Τιριρίκα» φαίνεται να έχει καταλάβει το σύνολο της πολιτικής μας ζωής...
* Ο Φρανσίσκου Εβεράρντου Ολιβέιρα Σίλβα, ένας κλόουν γνωστός με το όνομα Τιριρίκα, που συγκέντρωσε πάνω από 1,3 εκατ. ψήφους στο Σάο Πάουλο στις πρόσφατες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές της Βραζιλίας, έκανε προεκλογική εκστρατεία με το χιουμοριστικό σύνθημα «Δεν μπορεί να γίνει χειρότερα» και με την υπόσχεση να μην κάνει τίποτε άλλο στο Κογκρέσο από το να ενημερώνει τους ψηφοφόρους του για το πώς περνούν εκεί τον χρόνο τους οι πολιτικοί...
*********************
Αναδημοσίευση από εδώ: Το «σύνδρομο Τιριρίκα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου