Ενα από τα πρώτα θέματα στα χθεσινά δελτία ήταν η ανακατάληψη της Ακρόπολης από τα ΜΑΤ. Μετά την ευφορία που έφεραν τα πλάνα με τη διάσωση των μεταλλωρύχων στη Χιλή, έρχεται η ντροπή.
Σε αρκετές περιπτώσεις, τα σχόλια των παρουσιαστών ήταν πανομοιότυπα: «εικόνες που έκαναν τον γύρο του κόσμου» ή «απίστευτες σκηνές» που ξετυλίχτηκαν κάτω «από τα απορημένα βλέμματα των τουριστών». Κάποιοι μίλησαν για «δραματικά επεισόδια με πρωταγωνιστές τους αστυνομικούς και τους συμβασιούχους» - σαν να πρόκειται για οπαδούς δύο ποδοσφαιρικών ομάδων που πλακώνονται στο γήπεδο. Μόνο που οι δύο ομάδες είναι η κυβέρνηση και οι εργαζόμενοι. Η πρώτη, ικέτιδα στις αγορές, οι δεύτεροι ικέτες στον ναό; Το σίγουρο είναι ότι τη λύση δεν τη φέρνουν τα δακρυγόνα.
Σεβαστό το δίκιο του τουρίστα που ήρθε από μακριά για να δει ένα μοναδικό μνημείο. Σεβαστό, όμως, και το δίκιο του φύλακα του μνημείου, ο οποίος, αν και προσφέρει έργο, παραμένει 20 μήνες απλήρωτος και κινδυνεύει να βρεθεί στον δρόμο. Μπορεί κανείς να διαφωνεί με την κατάληψη, να τη θεωρεί ακαλαίσθητη, αρνητική για τον τουρισμό και την οικονομία, όμως εκείνοι που πέρασαν τη νύχτα της Τετάρτης πάνω στον Ιερό Βράχο δεν είναι οι εχθροί αλλά οι προστάτες του.
Η απόγνωση και όχι η διάθεση βεβήλωσης έσπρωξε δεκάδες νέους ανθρώπους, που εκπροσωπούν χιλιάδες άλλους, να κλειστούν στην Ακρόπολη. Είναι η ίδια απόγνωση που, όπως αναφέρθηκε χθες στο «Συμβαίνει τώρα» (ΝΕΤ) με τη Χρύσα Αράπογλου, νιώθουν οι 4.700 εργαζόμενοι στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» (κοινωνικοί λειτουργοί, νοσηλευτές, οικογενειακοί βοηθοί), που όλοι έχουν προσληφθεί μέσω ΑΣΕΠ και που από 1-1-2011 θα βρεθούν χωρίς δουλειά. Ταυτόχρονα, χωρίς βοήθεια θα μείνουν 110.000 συμπατριώτες μας που σήμερα εξυπηρετούνται από αυτό το πρόγραμμα. Ποιοι τουρίστες θα δουν, ποιες κάμερες θα απαθανατίσουν τα «απορημένα βλέμματα» των γερόντων και των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες που δεν μπορούν να πάνε μόνοι τους στο φαρμακείο, στο ΙΚΑ, στη ΔΕΗ, στο σούπερ μάρκετ, που δεν μπορούν να αλλάξουν μια λάμπα που κάηκε, να κάνουν μια ένεση στον εαυτό τους; Σπάνια όμως η κάμερα μπαίνει σε σπίτια που τα ρημάζουν η φτώχεια, η μοναξιά και η ανημπόρια και, όταν μπαίνει, το κάνει για να προβληθεί η συμπόνια των καναλιών.
Δεν είναι μόνο η μορφή της διεκδίκησης, δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι που χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Είναι το κενό που θα αφήσει (ή νομίζουμε ότι δεν θα αφήσει) η απουσία τους. Αν πιστεύουμε ότι το ψηφιακό σχολικό βιβλίο, που πρόσφατα παρουσίασε η υπουργός Παιδείας, καλύπτει τα αβυσσαλέα κενά της δημόσιας εκπαίδευσης, ίσως τότε οι ψηφιακοί αρχαιολόγοι, οι ψηφιακοί φύλακες, οι ψηφιακές νοσοκόμες, οι ψηφιακοί δάσκαλοι να είναι η λύση, έτσι ώστε να ζήσουμε όλοι ευτυχισμένοι σε μια ελεύθερη εικονική ζωή.
*****************
Αναδημοσίευση από εδώ: Μετά την ευφορία, η ντροπή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου