Οι δολοφόνοι της αξιοπρέπειας...

Ο κ. Παπανδρέου στενοχωριέται για τα μέτρα που παίρνει εναντίον μας.

Και ο κ. Ερντογάν στενοχωριέται για τις πτήσεις των τουρκικών μαχητικών, μέσα στον εναέριο χώρο μας.

Θα μας τρελάνουν (και χωρίς να μπορούμε πλέον να πάρουμε αναπηρική σύνταξη)...

 

1. Η κυβέρνηση αυτή παράγει φόβο. Δημιουργεί πολίτες φοβισμένους για τη δουλειά τους, το μέλλον των παιδιών τους, την τύχη της χώρας.

Μάλιστα διαχειρίζεται η ίδια αυτόν τον φόβο ενσυνειδήτως (με εντεταλμένα προς τούτο σκοτεινά κονκλάβια -υπό τον ευφημισμό των μηχανισμών «διαχείρισης κρίσεων»), ενώ καθημερινώς η ίδια και πάλι, αναβαθμίζει τον φόβο σε τρόμο μετερχόμενη απειλές, εκβιασμούς και διλήμματα. Για τα πάντα: το εργασιακό, το ασφαλιστικό, την εθνική ακεραιότητα. Εντρομοι και φοβισμένοι ως επί το πλείστον πλέον οι Ελληνες.

2. Η κυβέρνηση αυτή παράγει ενοχή. Και ντροπή. Μας λέει διεφθαρμένους, τεμπέληδες, ανίκανους. Από την εποχή εκείνη όπου ο κ. Σημίτης δήλωσε ότι «αυτή είναι η Ελλάδα» για να καλύψει τη δική του ανικανότητα, το τροπάρι αυτό έχει γίνει η θεία λειτουργία της χώρας.

Η συκοφαντία, η ρετσινιά, η απαξίωση των Ελλήνων είναι στην ημερήσια διάταξη, με τις κυβερνήσεις του εκσυγχρονισμού να 'χουν βρει πρόθυμους κι ορισμένους «αριστερούς» ψάλτες στην εκστρατεία καταρράκωσης του ηθικού των λαϊκών κι απλών ανθρώπων, καταρράκωσης της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού των πολιτών. Με τον ίδιον τρόπο που οι εθνικόφρονες καλλιέργησαν κάποτε το κόμπλεξ της δευτεράντζας απέναντι στους «ευρωπαίους» στους βασανισμένους μεταπολεμικούς Ελληνες, έτσι και οι κοσμοπολίτες επίγονοί τους (ευρωλιγούρηδες οι ίδιοι) αλλά «αντιεξουσιαστές στην εξουσία» πλέον, κανοναρχούν το ίδιο τροπάρι, των ίδιων κλισέ περί των «άξιων της τύχης τους Ελλήνων» -μιας τύχης όμως που άλλα παιδιά, παιδιά ανώτερων θεών πάντα σμίλευαν εν Εσπερία.

3. Η κυβέρνηση αυτή παράγει κυνισμό. Ισχυρίζεται ότι όλοι μαζί τα φάγαμε. Είναι αμοραλιστική -δεν διστάζει να ψέγει τα μέτρα που η ίδια παίρνει και ανίκανη καθώς είναι να μην πάρει χειρότερα, υποτροπιάζει διαρκώς στον αμοραλισμό της, ξεπέφτοντας στην ανηθικότητα του γκαουλάιτερ, του κάπο, του σμπίρου.

Η κυβέρνηση αυτή, με προεξάρχοντα τον αρχηγό της κ. Παπανδρέου, θυσιάζει μονίμως στο ψεύδος. Από την πρώτη αρχή στο ψεύδος. Θυσιάζει στο ψεύδος ανθρωποθυσίες. Ψεύδος εύκολο, ψεύδος χωρίς κόστος (για την ώρα), ψεύδος καταστροφικό, διότι έχει υποκαταστήσει κάθε προσπάθεια για τη χάραξη μιας όποιας, οποιασδήποτε, πολιτικής, περιορίζοντας τα όριά της στην επικοινωνιακή και μόνον διαχείριση των εντολών που λαμβάνει από ξένους Επικυρίαρχους.

4. Η κυβέρνηση αυτή παράγει με αξιοσημείωτη αναλγησία το κοινωνικό μίσος. Το μίσος κατά των δημοσίων υπαλλήλων, των γεωργών, των φοιτητών, των φορτηγατζήδων κι όλων των φυλών του Ισραήλ, προσπαθώντας να στρέφει τη μια τάξη εναντίον της άλλης, «να διαιρεί και να βασιλεύει».

Με φρικτές γενικεύσεις αυτή η κυβέρνηση σπρώχνει την κοινωνία σε έναν ατελεύτητον αλληλοσπαραγμό.

Η κυβέρνηση αυτή, μια μοιραία, ως φαίνεται, κυβέρνηση έχει καταφέρει να καλλιεργήσει όλην την παθογένεια που χαρακτήρισε έως τώρα όλες τις κυβερνήσεις του δικομματισμού απ' τη μεταπολίτευση κι ύστερα, στον ύψιστο βαθμό αποδοτικότητας. Η Διαφθορά (αφού απενοχοποιήθηκε ως αφορώσα όλον τον λαό) και η Διαπλοκή, ισχυρότερες σήμερα παρά ποτέ, υπό την αιγίδα του Μνημονίου και την άνεση του Fast Track οργιάζουν και θα οργιάσουν ακόμα περισσότερο.

5. Η κυβέρνηση αυτή (η οποία φέρει τεράστια ευθύνη για όσα εξωθεσμικά συμβαίνουν τελευταίως), ο κ. Παπανδρέου, το στενό οικογενειακό του περιβάλλον και οι λοιποί παρακοιμώμενοί του φαίνεται σαν να έχουν ένα «Σχέδιο Ανάν» για όλα, από το ενδεχόμενο «συνεκμετάλλευσης» στο Αιγαίο, έως τη διεθνή υπόσταση της χώρας - αλλά, ας μην επεκταθούμε άλλο.

***

Αν λοιπόν συγκεφαλαιώνοντας διαπιστώσουμε ότι η κυβέρνηση αυτή παράγει καθημερινώς φόβο, απειλές, εκβιασμούς, διλήμματα, μίσος, ενοχή, τρόμο, ευφημισμούς, συκοφαντία, απαξίωση, επικοινωνιακές φενάκες, γενικεύσεις, αλληλοαπόρριψη, αναλγησία, ραγιαδισμό, κόμπλεξ, υποταγή στη Διαπλοκή και τη Διαφθορά, παράλυση του πολιτεύματος, νεποτισμό, ηγεμονισμό, οικογενειοκρατία, καταρράκωση του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειας, κυνισμό, αμοραλισμό, πονηρία, τότε τι γίνεται; τι κάνουμε;

Και βεβαίως, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά δεν αφορούν μόνο στην ηθική (για ηθικολογίες θα έσπευδαν τότε να μιλήσουν οι κυνικοί), αλλά στην πολιτική, στον καθημερινό πολιτισμό, στον τρόπο τού πολιτεύεσθαι - στην ίδια τη δομή, την υπόσταση και το μέλλον της χώρας.

Και το τι προοπτική δύναται να 'χει μια χώρα, υπ' αυτό το πλέγμα των συμπλεγμάτων, μπορεί ίσως να συνοψισθεί στην άποψη που προβάλλει όλο και πιο αναίσχυντα το σύνολο των γραικύλων της χώρας: ότι «μας χρειαζόταν το Μνημόνιο για να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα που μας ταλανίζουν».

Το ίδιο ήλπιζαν ορισμένοι κι όταν κατέφθανε στην Αθήνα η Βέρμαχτ.

Οσο για τα (νέα) κακώς κείμενα που με τη σειρά του πρόκειται να παράξει το Μνημόνιο;

ΣΤΑΘΗΣ Σ.

**************

Αναδημοσίευση από εδώ: οι δολοφόνοι της αξιοπρέπειας...