Θα ψάξουν, λέει, τους πρώην υπουργούς που μπλέχτηκαν σε δουλειές με εταιρείες, για να βρουν τις μίζες που έφυγαν από το κρατικό ταμείο και χρεοκόπησε η χώρα.
Μάλιστα. Αυτούς που νομοθέτησαν τους «ενοικιαζόμενους» εργάτες και γέμισαν το ταμείο του καπιταλιστή, θα τους ψάξουν; Αυτούς που νομοθέτησαν την ανασφάλιστη εργασία, θα τους ψάξουν; Αυτούς που ιδιωτικοποίησαν το φως και το τηλέφωνο, που δίνουν τώρα και το νερό στις πολυεθνικές, θα τους ψάξουν; Αυτούς που παίξαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο, θα τους ψάξουν; Και το κυριότερο: Θα δικάζουν αυτούς που πλουτίζουν, γιατί τους ενισχύουν πολύμορφα τα αστικά πολιτικά κόμματα, με μίζες ή χωρίς μίζες, τους μεγαλοεπιχειρηματίες;
Μία νέα μεγάλη επιχείρηση πολιτικής απάτης είναι σε εξέλιξη. Για να πειστούν τα εκατομμύρια των θυμάτων πως από ένα «λάδωμα», μια κομπίνα κάπου στη διαχείριση, έφτασε η «χώρα» στο χείλος της πτώχευσης και, τι να κάνουμε, «όλοι θα πληρώσουμε».
Η ιδεολογική πίεση θα αυξάνει. Μέχρι τώρα το μπαράζ ήταν «δουλεύουμε λίγο, καταναλώνουμε πολύ». Τώρα περνά στο «φταίνε οι απεργίες που δεν αφήνουν τη χώρα να σωθεί». Κι επειδή αυτά δεν πιάνουν πια, η επίθεση θα οξύνεται. Ηδη, προσπαθούν να κουλαντρίσουν τη λαϊκή οργή με συζητήσεις για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Για να αλλάξει τι; Για να έρθουν, λέει, πιο ικανοί, που δε θα υπολογίζουν το πολιτικό κόστος και θα εφαρμόσουν τα αναγκαία μέτρα. Ποια είναι αυτά; Μια πρόγευση πήραμε: Ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις, Φορολογικό. Ο,τι κάνει ακόμα πιο φτηνή την εργατική δύναμη. Γιατί;
Γιατί αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα που κρύβουν κάτω απ' το χαλί με κουβέντες για τη διαχείριση. Το 'γραψε χτες στο κύριο άρθρο του ο «Ριζοσπάστης»: Είναι η οργάνωση της οικονομίας με βάση τη μεγιστοποίηση του καπιταλιστικού κέρδους το πρόβλημα.
Οσο η οικονομία εξαρτάται από τις επιλογές κάθε ιδιοκτήτη μέσων παραγωγής, οι ανάγκες και οι συνθήκες ζωής του λαού θα κονιορτοποιούνται στη μηχανή της «ανταγωνιστικότητας», στο κυνήγι του κέρδους. Τα συσσωρευόμενα κέρδη θα αναζητούν δρόμο για αύξηση του κεφαλαίου, «σκοντάφτοντας» στο γεγονός ότι, ενώ από τη μια παράγεται ολοένα περισσότερος πλούτος, αυτόν τον καρπώνονται οι επιχειρηματίες για να ξαναεπενδύσουν με στόχο μεγαλύτερα κέρδη.
Αλλά η αναρχία στην παραγωγή οδηγεί στην υπερπαραγωγή και τους εμποδίζει να πουλήσουν εμπορεύματα, αλλά και να επενδύσουν, αφού δεν μπορούν να πουλήσουν. Αυτή είναι η κρίση. Που οδηγεί σε ολοένα και πιο βάρβαρη επίθεση στο λαό, οδηγώντας σε σχετική και απόλυτη εξαθλίωσή του.
Για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, πρέπει η καπιταλιστική ιδιοκτησία να γίνει κοινωνική. Και αυτό μπορεί να το επιβάλει η εργατική τάξη με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, κατακτώντας τη λαϊκή εξουσία. Και με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, με εργατικό έλεγχο, να χαράξει επιτέλους το δρόμο της ανάπτυξης σε όφελος του λαού.
Αυτήν τη συνείδηση προσπαθούν να αποτρέψουν οι αναζητήσεις μιας καλύτερης διαχείρισης. Αυτήν τη συνείδηση οφείλουμε να καλλιεργούμε, προετοιμάζοντας τους αγώνες έτσι που ο κάθε εργάτης να βγαίνει στο δρόμο οργανωμένος - εξοπλισμένος μ' ένα πλαίσιο διεκδίκησης που δεν αντέχει το σημερινό σύστημα και προοπτική την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για το σοσιαλισμό.
Μάλιστα. Αυτούς που νομοθέτησαν τους «ενοικιαζόμενους» εργάτες και γέμισαν το ταμείο του καπιταλιστή, θα τους ψάξουν; Αυτούς που νομοθέτησαν την ανασφάλιστη εργασία, θα τους ψάξουν; Αυτούς που ιδιωτικοποίησαν το φως και το τηλέφωνο, που δίνουν τώρα και το νερό στις πολυεθνικές, θα τους ψάξουν; Αυτούς που παίξαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο, θα τους ψάξουν; Και το κυριότερο: Θα δικάζουν αυτούς που πλουτίζουν, γιατί τους ενισχύουν πολύμορφα τα αστικά πολιτικά κόμματα, με μίζες ή χωρίς μίζες, τους μεγαλοεπιχειρηματίες;
Μία νέα μεγάλη επιχείρηση πολιτικής απάτης είναι σε εξέλιξη. Για να πειστούν τα εκατομμύρια των θυμάτων πως από ένα «λάδωμα», μια κομπίνα κάπου στη διαχείριση, έφτασε η «χώρα» στο χείλος της πτώχευσης και, τι να κάνουμε, «όλοι θα πληρώσουμε».
Η ιδεολογική πίεση θα αυξάνει. Μέχρι τώρα το μπαράζ ήταν «δουλεύουμε λίγο, καταναλώνουμε πολύ». Τώρα περνά στο «φταίνε οι απεργίες που δεν αφήνουν τη χώρα να σωθεί». Κι επειδή αυτά δεν πιάνουν πια, η επίθεση θα οξύνεται. Ηδη, προσπαθούν να κουλαντρίσουν τη λαϊκή οργή με συζητήσεις για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Για να αλλάξει τι; Για να έρθουν, λέει, πιο ικανοί, που δε θα υπολογίζουν το πολιτικό κόστος και θα εφαρμόσουν τα αναγκαία μέτρα. Ποια είναι αυτά; Μια πρόγευση πήραμε: Ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις, Φορολογικό. Ο,τι κάνει ακόμα πιο φτηνή την εργατική δύναμη. Γιατί;
Γιατί αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα που κρύβουν κάτω απ' το χαλί με κουβέντες για τη διαχείριση. Το 'γραψε χτες στο κύριο άρθρο του ο «Ριζοσπάστης»: Είναι η οργάνωση της οικονομίας με βάση τη μεγιστοποίηση του καπιταλιστικού κέρδους το πρόβλημα.
Οσο η οικονομία εξαρτάται από τις επιλογές κάθε ιδιοκτήτη μέσων παραγωγής, οι ανάγκες και οι συνθήκες ζωής του λαού θα κονιορτοποιούνται στη μηχανή της «ανταγωνιστικότητας», στο κυνήγι του κέρδους. Τα συσσωρευόμενα κέρδη θα αναζητούν δρόμο για αύξηση του κεφαλαίου, «σκοντάφτοντας» στο γεγονός ότι, ενώ από τη μια παράγεται ολοένα περισσότερος πλούτος, αυτόν τον καρπώνονται οι επιχειρηματίες για να ξαναεπενδύσουν με στόχο μεγαλύτερα κέρδη.
Αλλά η αναρχία στην παραγωγή οδηγεί στην υπερπαραγωγή και τους εμποδίζει να πουλήσουν εμπορεύματα, αλλά και να επενδύσουν, αφού δεν μπορούν να πουλήσουν. Αυτή είναι η κρίση. Που οδηγεί σε ολοένα και πιο βάρβαρη επίθεση στο λαό, οδηγώντας σε σχετική και απόλυτη εξαθλίωσή του.
Για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, πρέπει η καπιταλιστική ιδιοκτησία να γίνει κοινωνική. Και αυτό μπορεί να το επιβάλει η εργατική τάξη με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, κατακτώντας τη λαϊκή εξουσία. Και με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, με εργατικό έλεγχο, να χαράξει επιτέλους το δρόμο της ανάπτυξης σε όφελος του λαού.
Αυτήν τη συνείδηση προσπαθούν να αποτρέψουν οι αναζητήσεις μιας καλύτερης διαχείρισης. Αυτήν τη συνείδηση οφείλουμε να καλλιεργούμε, προετοιμάζοντας τους αγώνες έτσι που ο κάθε εργάτης να βγαίνει στο δρόμο οργανωμένος - εξοπλισμένος μ' ένα πλαίσιο διεκδίκησης που δεν αντέχει το σημερινό σύστημα και προοπτική την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για το σοσιαλισμό.
Θανάσης Λεκατής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου