Σκαραμανγκάς : περί ανέμων και λαφύρων...

Οταν οι ελευθερωτές της αγοράς ιδιωτικοποιούσαν μετά βαΐων (για το στιφάδο) και κλάδων τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά το 2002, επί κυβερνήσεως Σημίτη και υπουργίας Γιώργου Α. Παπανδρέου (τον νυν ξαναμανά προφήτη του σοσιαλισμού με ανάλαφρο βάδισμα), ταυτοχρόνως διέσυραν όσους αντέλεγαν ως απολιθώματα και «κρατιστές»!

(Μεγάλη ρετσινιά ο «κρατισμός»! Εκτοξεύεται κυρίως απ' αυτούς που έχουν το κράτος στα χέρια τους, το έχουν κάνει σαν τα μούτρα τους, δόλιο, μοχθηρό και άχρηστο, εναντίον εκείνων που, αντιθέτως, θέλουν να το εξανθρωπίσουν και να το επαναδιοργανώσουν επί το δικαιότερον και το φιλολαϊκότερον).
Πρόκειται για ένα ακόμα από τα κυρίαρχα κλισέ της νεοφιλελεύθερης δημαγωγίας που κάνει το μαύρο άσπρο, λέγοντας ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα.
Αποτέλεσμα λοιπόν της λαμπρής αυτής ιδιωτικοποίησης είναι, μόλις επτά χρόνια μετά, οι Γερμανοί ιδιοκτήτες να 'χουν φάει τα 2,5 δισ. από τη σύμβαση των 3,1 δισ. (για να μας φτιάξουν τέσσερα υποβρύχια), να μας έχουν φτιάξει μόνον ένα (αριθμός 1) και 'κείνο να γέρνει σαν χεσμένη βάρκα, τα ναυπηγεία να μην έχουν πάρει καμμιάν άλλη δουλειά και να μαραζώνουν, η Τουρκία να έχει στο μεταξύ αποκτήσει έξι υποβρύχια του ίδιου τύπου, το ελληνικό πολεμικό ναυτικό να 'χει ξεμείνει από υποβρύχια, οι Γερμαναράδες να διεκδικούν κι από πάνω τα 600 εκατομμύρια που υπολείπονται για μία σύμβαση που τινάχτηκε στον αέρα και οι 1.400 εργάτες των ναυπηγείων να βγαίνουν (και αυτοί) στην ανεργία ή στη γύρα για... STAGE!

Αν όλα αυτά συνέβαιναν στην Τουρκία, τους υπεύθυνους θα τους «έτρωγαν τα ψάρια στον Βόσπορο» - τρόπος του λέγειν διότι στον τρόπο του πράττειν, και στη γείτονα χώρα, τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα.
Κι εκεί η πολεμοκάπηλη εξοπλιστική μπίζνα είναι μια τερατώδης στις διαστάσεις της υπόθεση του πολιτικοστρατιωτικού συμπλέγματος με απροσμάχητα κέρδη για το ίδιο το στράτευμα, τους μιζαδόρους και τα πολιτικά κόμματα. Με αποτέλεσμα μια κερδοφόρα επιθετικότητα, βασανιστική για όλους τους λαούς, είτε στο εσωτερικό αυτής της χώρας, όπως οι Κούρδοι, είτε γύρω της.
Δύο ελληνικές κυβερνήσεις, του κ. Σημίτη και του κ. Καραμανλή, κατόρθωσαν να βυθίσουν τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά με τον πιο χαρούμενο, ελαφρόμυαλο και επικοινωνιακό τρόπο.
Αντί να στρωθούν κάτω να βρουν τον δρόμο μέσα απ' τον οποίον θα αντιμετώπιζαν την κρίση που έπληττε ήδη απ' τη δεκαετία του 1990 τα ναυπηγεία διεθνώς, πούλησαν αντί τρύπιου πινακίου και μιας φακής τα δικά μας (όπως έκαναν με τον ΟΤΕ, τα λιμάνια, την Ολυμπιακή κι όλον τον δημόσιο πλούτο) και τώρα σφυρίζουν αδιάφορα για τον μαρασμό, την ανεργία, την απελπισία.
Αυτό που ο κ. Σημίτης ονόμασε «εκσυγχρονισμό», αυτό που ο κ. Καραμανλής ονόμασε «μεταρρυθμίσεις», δεν ήταν παρά μια άγρια οπισθοδρόμηση, μια αντιδραστική παρακμή.
Που επηρέασε τα πάντα: από τα τεκταινόμενα (τα πολύ θλιβερά) στην εκπαίδευση έως την επικράτηση στην κοινωνία μιας ιδεολογίας ωχαδερφισμού και κουτοπονηρίας. Χρέη για να τη βγάλουμε (σκλάβοι σε όλη την υπόλοιπη ζωή μας), ρουσφέτι για να τη βολέψουμε κι αύριο βλέπουμε ή μάλλον προσβλέπουμε στην «πράσινη ανάπτυξη», φέρ' ειπείν, κι άλλα ωραία ελαφρόμυαλα λόγια ίσης βαρύτητας με την ένδοξη ιδιωτικοποίηση των ναυπηγείων Σκαραμαγκά.
Αλλωστε στην «πράσινη ανάπτυξη» (που φαίνεται να εξελίσσεται γρήγορα στη νέα μεγάλη μπαρούφα της φιλοκαπιταλιστικής δημαγωγίας) έχουν ήδη προσχωρήσει και πρωτοπορούν εταιρείες όπως η... Ζίμενς!!
Και σε αυτό δεύτεροι οι πανταδεύτεροι σοσιαλιστές του Γιώργου...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 29.ΙΧ.2009