Αριστομένης Προβελέγγιος - Εις το δάσος.

Αριστομένης Προβελέγγιος (1850-1939)
Εις το δάσος

Από τα δέντρα πέφτουνε τα φύλλα ένα - ένα
στης μάννας γης την άχαρη και μαύρη αγκαλιά·
στέκουν τριγύρω τα κλαδιά ψυχρά, σκελεθρωμένα,
και λυπημένα κι άλαλα κουρνιάζουν τα πουλιά.

Η καταχνιά σηκώνεται μέσ' απ' τα δάση αγάλια
κι απλώνεται σαν μυστική νεράιδα του βορηά,
και μοιάζει η φύση θάλασσα με δίχως ακρογιάλια,
που κύμα δεν ακούεται ν΄ αντιλαλή βαριά.

Κάπου και κάπου βιαστικός περνάει ένας διαβάτης
και σαν σκιά μέσ΄ στη πυκνή χωνεύει καταχνιά.
Να, η ζωή! φαινόμαστε στα ψεύτικα φτερά της,
σαν όνειρο αγερόπλαστο, και σβήνομε με μια.