Οι μοιραίοι.

Κώστας Βάρναλης.

Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,

μες σε καπνούς και σε βρισιές,

(απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα)

όλη η παραία πίναμε εψές,

εψές, σαν όλα τα βραδάκια,

να πάνε κάτου τα φαρμάκια. 

Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο

και κάπου εφτυούσε καταγής,

ω! πόσο βάσανο μεγάλοτο βάσανο είναι της ζωής!

Οσο κι ο νους αν τυραννιέται

άσπρην ημέρα δε θυμιέται! 

(Ηλιε και θάλασσα γαλάζα

και βάθος του άσωτου ουρανού,

ω! της αυγής κροκάτη γάζα

γαρούφαλλα του δειλινού,

λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,

χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!) 

Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα

παράλυτος - ίδιο στοιχιό

του άλλου κοντόμερη η γυναίκα

στο σπίτι λιώνει από χτικιό,

στο Παλαμίδι ο γυιός του Μάζη

κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι. 

-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

-Φταίει ο θεός που μας μισεί!

-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!

"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;

... κανένα στόμα

δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.

Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,

σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα

όπου μας εύρει, μας πατεί:

δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!