Μεσ᾿ ἀπὸ τὸ βάθος τῶν καλῶν καιρῶν
οἱ ἀγάπες μας πικρὰ μᾶς χαιρετᾶνε.
Δὲν ἀγαπᾷς καὶ δὲ θυμᾶσαι, λές.
κι ἂν φούσκωσαν τὰ στήθη κι ἂν δακρύζεις
ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ κλάψεις ὅπως πρῶτα,
δὲν ἀγαπᾷς καὶ δὲν θυμᾶσαι, ἂς κλαῖς.
Ξάφνου θὰ ἰδεῖς δυὸ μάτια γαλανὰ
-- πόσος καιρός! -- τὰ χάιδεψες μιὰ νύχτα·
καὶ σὰ ν᾿ ἀκοῦς ἐντός σου νὰ σαλεύει
μιὰ συφορὰ παλιὰ καὶ νὰ ξυπνᾷ.
Θὰ στήσουνε μακάβριο τὸ χορὸ
οἱ θύμησες στὰ περασμένα γύρω·
καὶ θ᾿ ἀνθίσει στὸ βλέφαρο σὰν τότε
καὶ θὰ πέσει τὸ δάκρυ σου πικρό.
Τὰ μάτια ποὺ κρεμοῦν -- ἥλιοι χλωμοί --
τὸ φῶς στὸ χιόνι της καρδιὰ καὶ λιώνει,
οἱ ἀγάπες ποὺ σαλεύουν πεθαμένες
οἱ πρῶτοι ξανὰ ποὺ ἄναψαν καημοί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου