Πλήθος οι φλέβες...

Μέρες τώρα έβρεχα τα πόδια μου,

ψηλά στα γόνατα

και κάτω εκεί που γλύφουν

οι αστράγαλοι το άκρο του ανθρώπου,

λεπταίνοντας την ύπαρξη,

σα θέλουν να σε ρίξουν,

μ’ αβεβαιότητα όταν πατάς

στα όνειρά σου πάνω.

Μα το νερό κυκλώνοντας τη σάρκα τους,

αδιαπέραστα ως ήταν,

μάταια έψαχνε πιά,

όπως άλλοτε,

τρύπα να τ’ αφυπνίσει.

Κι εκείνα μάβιαζαν,

φούσκωναν,

χτυπούσαν και μέχρι εκεί.

Πλήθος οι φλέβες,

γαλάζιες πράσινες,

στα χρώματα του φάσματος,

διόδευαν το δέρμα μου,

που διάφανο στις παρειές,

τα πέλματα,

το μήκος τους σκέπαζει.

Ένιωθα σύγκρυο στο κορμί

που την καρδιά τσιμπούσε

οπλίζοντας την σκέψη μου

προκλητικά για σένα.

Πάλι για σένα……

κι ας μη μ’ αγγιζε το νερό,

τα λόγια σου,

πιο δυνατά κι απ’ την αρμύρα θάλασσας,

λείαναν στ’ ακροδάχτυλα

τις πρώτες αντιστάσεις.

Βημάτιζα.

Χάρης Μ. Δρυμούσης-"Θάλασσας Κάλεσμα".