Τὸ σπίτι σου.

Τίποτε δὲν ἄλλαξε ἀπ᾿ τὸ σπίτι σου

κι ἀπ᾿ τὸ δρόμο κι ἀπ᾿ τὴ γειτονιά.

Μόνον ἡ παλιὰ βρυσούλα στέρεψε

στὴν ἀντικρινή σου τὴ γωνιά.

Τίποτε δὲν ἄλλαξε ἀπ᾿ τὸ σπίτι σου.

Βιαστικὸς διαβάτης τὸ θωρῶ

καί, ξεχνώντας πόσα χρόνια πέρασαν,

σὰ καὶ τότε πάλι λαχταρῶ...

Λαχταρῶ ν᾿ ἀνοίξεις τὸ παράθυρο

καὶ στὸ διάβα μου ἄξαφνα νὰ βγεῖς,

γελαστῆ παιδούλα καστανόξανθη,

χάραμα ἀπριλιάτικης αὐγῆς.

Σφαλιστὸ ἀπομένει τὸ παράθυρο

κι ἂν τ᾿ ἀνοίξεις, μι᾿ ἄλλη θὰ φανεῖ.

Μόνο στὸ παράθυρο τῆς θύμησης

βγαίνεις ἴδια καὶ παντοτινή.

Γ. Δροσίνης