Κλαίουσα Ἰτιά.

Κυλοῦσε τὸ νερὸ

καὶ στὸν καθρέφτη του γυαλίζονταν ἰτιὲς

τὰ πλούσια τὰ μαλλιά τους λούζαν λυγερές.

Καὶ τὰ σπαθιὰ τ᾿ ἀστραφτερά τους

χτυπώντας στοὺς κορμοὺς

καλπάζαν κατακόκκινοι μὲς στοὺς δρυμοὺς

καλπάζαν πρὸς τὴ δύση

μεθύσι!...

Καὶ τότε ξάφνου

σὰ τὸ πουλὶ τὸ λαβωμένο

τὸ πληγωμένο

στὸ φτερό του

γκρεμίστηκ᾿ ἕνας καβαλάρης

ἀπ᾿ τ᾿ ἄλογό του.

Δὲ σκλήρισε

τοὺς ἄλλους πού ῾φευγαν δὲ ζήτησε

τὰ βουρκωμένα μάτια του ἐγύρισε

μονάχα γιὰ νὰ δεῖ

τὰ πέταλα ποὺ λάμπαν.

Τὸ ποδοβολητὸ ἐσβοῦσε μὲς στὴ φύση

καὶ τ᾿ ἄλογα ἐχάνονταν στὴ δύση!

Καμαρωτοὶ ἐσεῖς καβαλαρέοι

Ὦ κόκκινοι κι ἀστραφτεροὶ καβαλαρέοι

καβαλαρέοι φτερωτοὶ

καμαρωτοὶ

ὡραῖοι!...

Μ᾿ ἴδιες φτεροῦγες πέταξη ἡ ζωὴ ποὺ ῥέει!

Ὁ φλοῖσβος τοῦ νεροῦ σταμάτησε

ἐχάθη

οἱ ἴσκιοι ἐβυθίστηκαν στοῦ σκοταδιοῦ τὰ βάθη

τὰ χρώματα σβηστῆκαν

στὰ μάτια του τὰ πένθιμα

τὰ πέπλα κατεβῆκαν

καὶ τῆς ἰτιᾶς ἡ φυλλωσιὰ

χαϊδεύει τὰ μαλλιά του!

Μὴ κλαῖς ἰτιά μου θλιβερὰ

καὶ μὴ βαριοστενάζεις

πάν᾿ ἀπ᾿ τὰ σκοτεινὰ νερὰ

τὸ δάκρυ μὴ σταλάζεις

Ὦ μὴ στενάζεις

μὲ σφάζεις.

Ναζίμ Χικμέτ.