Η πιο πελιδνή από τις γυναίκες...

Τι ωραία που είσαι τώρα που δεν υπάρχεις πια

Η τέφρα του θανάτου σ’ έγδυσε κι απ’ την ψυχή σου ακόμη

Τι ποθητή που είσαι απ’ τον καιρό που αφανιστήκαμε

Κύματα κύματα γεμίζουν την καρδιά της ερήμου

Την πιο πελιδνή από τις γυναίκες

Ωραία που είναι στις υδάτινες κορφές της γης αυτής

Του νεκρού απ’ την ασιτία τοπίου

Που ζώνει ολόγυρα την πολιτεία την πρωτινή

Ωραία που είναι μέσ’ στα χλοερά κι απρόσμενα πλατώματα

Μεταμορφωμένα σε ναούς ωραία που είναι

Στο γυμνό κι ανάστροφο κι ολέθριον οροπέδιο

Που είσαι τόσο πεθαμένη

Σκορπώντας ήλιους απ’ τ’ αχνάρια των ματιών σου 

Και τους ίσκιους των μεγάλων ριζωμένων δέντρων 

Στη φοβερή σου κόμη αυτήν που μ’ έριχνε σε παραμιλητό.

Πιερ-Ζαν Ζουβ, «Ελένη».