"Είμαι ένα φύλλο ωχρό".

Είμαι ένα φύλλο ωχρό του φθινοπώρου

που από βουνίσιο δέντρο έχει ξεφύγει,

το βήμα με ταράζει του οδοιπόρου,

στον άνεμο χρωστώ τα θεία μου ρίγη.

Είμ᾽ένα σάπιο ξύλο από καράβι

κι η θάλασσα για πάντα μ᾽ορίζει,

τους πόθους μου γι᾽άφταστα μάκρη ανάβει,

καθώς με πάει και με στριφογυρίζει.

Μα έχει το κύμα αυτό που μ᾽αναδεύει,

τόσες ζωές απάνω μου σωριάσει,

που γνώρισα-κι ας μη με ταξιδεύει-

μες απ᾽αυτές, ολάκερη τη πλάση.

Κι αν δε μου εδόθη στου ονείρου τη χώρα

ν᾽αράξω, μου φανέρωσε τ᾽αγέρι

το ξωτικό της μύρο, κι η άγρια μπόρα,

μηνύματα από κείθε μου έχει φέρει.

Κι εσπαταλεύτηκ᾽ έτσι ο εαυτός μου,

τα μάτια μου αποστάσαν κι η καρδιά μου,

γιατί έψαξα τα πέρατα του κόσμου

δίχως να ξεμακρύνω απ᾽τη γωνιά μου...

Μυρτιώτισσα.