Αφήνομαι να θαυμάζω τις ακτίνες του ήλιου καθώς παίζουν κρυφτό με τις σκιές του δάσους.
Εκείνες τις στιγμές αποφεύγω να σκέφτομαι!
Απλά ξεχνιέμαι...
Αποφεύγω να ονοματίζω την Φύση "μητέρα μου".
Αλλά παίρνω ευχαρίστηση από την ύπαρξή της,
τη χαίρομαι γιατί δεν νιώθει τίποτα, αλλά έχει τα πάντα!
Τη χαίρομαι γιατί δεν έχει καμία σχέση μ' εμένα- αλλά έχει κι εμένα.
Καμιά φορά ακούω τον άνεμο να φυσά, και να σφυρίζει τις αιώνιες μελωδίες του ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων,
και βρίσκω ότι απλά το να ακούς τον άνεμο να φυσά, έχει μια μοναδική αξία.
Έχει την μοναδικότητα της στιγμής:
κάθε στιγμή είναι δικιά μας και μόνο δικιά μας.
Κι άλλοι άνθρωποι άκουσαν πριν από εμένα τον άνεμο να φυσά...
και πολλοί άλλοι ακόμη στο μέλλον θα θαυμάσουν τις πρωινές ακτίνες του ήλιου.
Όμως η στιγμή αυτή ανήκει σε μένα και μόνο:
είναι τα δικά μου μάτια που κοιτούν,
τα δικά μου αυτιά που ακούν.
Το παρελθόν υπάρχει μόνο στην μνήμη.
Το μέλλον υπάρχει μόνο στα όνειρα.
Η Ζωή υπάρχει στις επιλογές μας!
Κάθε στιγμή είναι μοναδική!
Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός!
Κάθε αχτίνα του ήλιου είναι μοναδική!
Κάθε θρόισμα τ' ανέμου είναι μοναδικό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου