Η αυτοκαταστροφική πολιτική διάσωσης της Ελλάδας!

«Το να συνεχιστεί το σφίξιμο της μέγγενης στην Ελλάδα είναι πολιτική οικονομικά αυτοκαταστροφική και πολιτικά τοξική!»

Τα λάθη της πολιτικής που ακολουθείται στην Ελλάδα επισημαίνει σε κύριο άρθρο της με τίτλο «Η αυτοκαταστροφική πολιτική διάσωσης της Ελλάδας» η εφημερίδα "Financial Times".

The self-defeating Greek rescue policy!

«Η επικείμενη αναμέτρηση επί του προϋπολογισμού του 2013 θα αποστραγγίξει την όποια μικρή ελπίδα έχει απομείνει για τη χώρα. Οι προβλέψεις του νέου προϋπολογισμού αναιρούν τα οφέλη της αναδιάρθρωσης του χρέους που κατέχουν οι ιδιώτες πιστωτές. Το ύψος του προβλεφθέντος χρέους ξεγυμνώνει την αβίαστη ζημιά που κατάφεραν τα λάθη της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Η εκτίμηση για χρέος στο 189% του ΑΕΠ του χρόνου οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στη συρρίκνωση της οικονομίας. Μία βασική αιτία ήταν η απόφαση να δοθεί προτεραιότητα στην περικοπή του ελλείμματος έναντι των εξίσου αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Με περισσότερο χρόνο να κοπεί το έλλειμμα, αλλά ισχυρότερη πίεση για τις μεταρρυθμίσεις θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί περιθώριο για τόνωση της ελληνικής παραγωγικότητας και της ικανότητάς της να εξυπηρετεί το χρέος. Ένα ακόμα λάθος ήταν η καθυστερημένη και δειλή αναδιάρθρωση του χρέους των ιδιωτών πιστωτών. Αυτή η χαμένη ευκαιρία έπληξε τις προοπτικές της Ελλάδας και χρέωσε με περισσότερο ρίσκο τους Ευρωπαίους φορολογούμενους.

Οι δρακόντειες περικοπές και η διάσωση των ιδιωτών πιστωτών δεν είναι τα μόνα που ευθύνονται για την κατάρρευση της Ελλάδας. Η αβεβαιότητα που δημιουργεί η πολιτική της διάσωσης έχει όση σημασία έχουν και οι πολιτικές που έχουν υιοθετηθεί. Με την κυβέρνηση επανειλημμένα με την πλάτη στον τοίχο όταν η τρόικα αποτιμά τη συμμόρφωσή της, τίποτα δεν μπορεί να σχεδιαστεί πέρα από ένα διάστημα λίγων μηνών. Αυτό κρατά την οικονομία σε μια ατελείωτη ζώνη του λυκόφωτος. Η χειρότερη ζημιά προκαλείται στον τραπεζικό τομέα που ακόμα περιμένει να ανακεφαλαιοποιηθεί, προσθέτοντας μία επιζήμια πιστωτική κρίση στην πολιτική αβεβαιότητα και την καταβαραθρωμένη ζήτηση.

Τι πρέπει όμως να γίνει;Το να συνεχιστεί το σφίξιμο της μέγγενης είναι πολιτική οικονομικά αυτοκαταστροφική και πολιτικά τοξική. Δεδομένου του ότι η Αθήνα είναι βασανιστικά κοντά σε πρωτογενές πλεόνασμα, η πολιτική αυτή δεν είναι τόσο αναπόφευκτη όσο μπορεί να φαίνεται. Αλλά δύο προβλήματα πρέπει να λυθούν: ένα πρόβλημα ‘ροής’ των ακόμα μεγάλων υποχρεώσεων εξυπηρέτησης χρέους τα επόμενα χρόνια και το ‘σταθερό’ πρόβλημα του συνολικού εκκρεμούς χρέους. Το δεύτερο θα είναι πιο διαχειρίσιμο αν ελαφρυνθεί το πρώτο πρόβλημα και ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες.

Πρέπει να αποκομιστούν περισσότερα από τους ιδιώτες πιστωτές. Μία διαπραγματευμένη αναδιάρθρωση με προσφορές επαναγοράς ομολόγων θα πρέπει να είναι πιθανή, καθώς οι περισσότεροι κάτοχοι τα αγόρασαν φθηνά. Ακόμα και οι επίσημοι πιστωτές ίσως χρειαστεί να σκεφτούν την παραίτηση τους από τα κέρδη επί των ελληνικών ομολόγων και να παρατείνουν σημαντικά το χρόνο ωρίμανσής τους.

Αυτό είναι πολιτικά δύσκολο. Ο πειρασμός αποκήρυξης όλου του χρέους μονομιάς θα μεγαλώσει εάν τα πράγματα συνεχιστούν ως έχουν. Είναι προς το συμφέρον όλων να σταματήσουν οι μπερδεμένες διαπραγματεύσεις της Αθήνας με τους ξένους, τους οποίους μπορεί να κατηγορήσει για τα δεινά της χώρας. Ο τερματισμός της ανάγκης για μόνιμες διαπραγματεύσεις επί του χρέους θα εναπέθεταν τη δουλειά της αποκατάστασης της τύχης του ελληνικού λαού ξεκάθαρα στους πολιτικούς ηγέτες της χώρας, όπου και ανήκει!».