Ωραία σαν πέτρινο όνειρο είμαι, θνητοί μου φίλοι!
Τα στήθια μου, που τις καρδιές πληγώνουν και τις καίουν,
πανέμορφα πλαστήκανε, στον ποιητή να εμπνέουν
κάποιαν αγάπη σιωπηλή κι αιώνια σαν την ύλη.
Σαν σφίγγα ακατανόητη στους ουρανούς καθίζω,
λευκή σαν κύκνος, με καρδιά από χιόνι καμωμένη.
Εχθρεύομαι την κίνηση που τη γραμμή ασκημαίνει
κι ούτε γελάω εγώ ποτέ ούτε ποτέ δακρύζω.
Οι ποιητές, τις φανταχτερές πόζες μου σαν κοιτάνε,
που λες των πιο περήφανων μνημείων τη χάρη κλέβουν,
μέρα και νύχτα τρώγονται για να τις μελετάνε
γιατί τους εραστές μου αυτούς κάνω και τους μαγεύουν
κάτι καθρέφτες διάφανοι, που όλα πιο ωραία τα δείχνουν:
τα μάτια, τα θεία μάτια μου, που φέγγη αιώνια ρίχνουν!
(Charles Baudelaire-les Fleurs du Mal)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου