Κι αν είναι κ' έρθουνε χρόνια δίσεχτα...

"Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις, 

όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις. 

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα, 

και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του, 

κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις, 

και να του φέρνεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας. 

κι αν αγαπάς τ' ανθρωπινά κι όσα άρρωστα δεν είναι, 

ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν, 

και τη ζωντάνια σπείρε του μ' όσα γερά, δροσάτα. 

 Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής. Κι αν είναι 

κ' έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι, 

κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα 

για τίποτ' άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια, 

μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα, 

ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφ' το, 

και χτίσε κάστρο απάνου του και ταμπουρώσου μέσα, 

για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα, 

π' όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει, 

κι όλο συντρίμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων. 

Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει, 

κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είν' απάνου απ' όλα." 

(Κ.Παλαμάς-Οι πατέρες.)