Φανταστείτε ότι ένας "κατασκευαστής" δηµοσίων έργων ξυπνάει ένα ωραίο πρωί µε έµπνευση έχοντας «δει» στον ύπνο του έναν νέο αυτοκινητόδροµο. Πίνοντας τον καφέ του σχεδιάζει την έµπνευσή του σε µια χαρτοπετσέτα. Πλένεται, ντύνεται, στολίζεται, πηγαίνει στο γραφείο του, παραδίδει τη χαρτοπετσέτα στους µηχανικούς του και εκείνοι κάνουν το σχέδιο. Στη συνέχεια πηγαίνει στο υπουργείο Υποδοµών, καταθέτει την πρόταση -έµπνευσή του και το έργο εγκρίνεται άµεσα, µαζί βεβαίως µε το υψηλότατο αντίτιµο των διοδίων.
Μα, αυτά δεν γίνονται, θα πείτε και σωστά. Γιατί ακόµα τις υποδοµές της χώρας τις αποφασίζει και τις σχεδιάζει η εκάστοτε κυβέρνηση και το εκάστοτε αρµόδιο υπουργείο ανάλογα µε τις ανάγκες της χώρας.
Η εκάστοτε κυβέρνηση αποφασίζει πού και πώς θα γίνει ένας νέος αυτοκινητόδροµος, µια νέα γέφυρα, ένα νέο αντιπληµµυρικό έργο, ανεξάρτητα εάν µετά παραδίδει το έργο στους ιδιώτες για την εκµετάλλευσή του.
Κι όµως αυτά γίνονται ή µάλλον θα γίνουν εάν ο αγουροξυπνηµένος κατασκευαστής δει στον ύπνο του, αντί για αυτοκινητόδροµο, ένα θαλάσσιο αιολικό πάρκο! Και τότε το σχέδιό του στη χαρτοπετσέτα θα γίνει αµέσως συµβόλαιο!
Η υπόθεση θα είναι εντός ολίγου πραγµατική, αφού ο υπουργός ΠΕΚΑ Γιώργος Παπακωνσταντίνου µε τροπολογία άλλαξε τον νόµο Μπιρµπίλη που όριζε ότι το Αιγαίο δεν είναι ξέφραγο αµπέλι για να βάζει όποιος επενδυτής γουστάρει όπου γουστάρει ανεµογεννήτριες, αλλά θα πρέπει να οριστούν συγκεκριµένες ζώνες - «θαλάσσια οικόπεδα» και στη συνέχεια να γίνουν διεθνείς διαγωνισµοί.
Μα, αυτά δεν γίνονται, θα πείτε και σωστά. Γιατί ακόµα τις υποδοµές της χώρας τις αποφασίζει και τις σχεδιάζει η εκάστοτε κυβέρνηση και το εκάστοτε αρµόδιο υπουργείο ανάλογα µε τις ανάγκες της χώρας.
Η εκάστοτε κυβέρνηση αποφασίζει πού και πώς θα γίνει ένας νέος αυτοκινητόδροµος, µια νέα γέφυρα, ένα νέο αντιπληµµυρικό έργο, ανεξάρτητα εάν µετά παραδίδει το έργο στους ιδιώτες για την εκµετάλλευσή του.
Κι όµως αυτά γίνονται ή µάλλον θα γίνουν εάν ο αγουροξυπνηµένος κατασκευαστής δει στον ύπνο του, αντί για αυτοκινητόδροµο, ένα θαλάσσιο αιολικό πάρκο! Και τότε το σχέδιό του στη χαρτοπετσέτα θα γίνει αµέσως συµβόλαιο!
Η υπόθεση θα είναι εντός ολίγου πραγµατική, αφού ο υπουργός ΠΕΚΑ Γιώργος Παπακωνσταντίνου µε τροπολογία άλλαξε τον νόµο Μπιρµπίλη που όριζε ότι το Αιγαίο δεν είναι ξέφραγο αµπέλι για να βάζει όποιος επενδυτής γουστάρει όπου γουστάρει ανεµογεννήτριες, αλλά θα πρέπει να οριστούν συγκεκριµένες ζώνες - «θαλάσσια οικόπεδα» και στη συνέχεια να γίνουν διεθνείς διαγωνισµοί.
To Aιγαίο των επενδυτών.
Μέχρι και την ψήφιση του νόµου 3851/2010, το χωροταξικό σχέδιο προέβλεπε ότι θαλάσσια αιολικά πάρκα µπορούν να εγκατασταθούν, µε ορισµένες εξαιρέσεις, παντού.
Με την ψήφιση του νόµου µπήκαν κανόνες που όριζαν ότι θα εκπονηθεί στρατηγική µελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων, θα προσδιοριστούν «ζώνες υποδοχής» και στη συνέχεια θα γίνουν διαγωνισµοί για τα δικαιώµατα εγκατάστασης 1.200 Μεγαβάτ την περίοδο 2012-2017.
Για την εκπόνηση της στρατηγικής µελέτης σηµαντικό ρόλο έπαιξαν τα υπουργεία Εθνικής Άµυνας, Εξωτερικών, Ναυτιλίας, µε τις ένοπλες δυνάµεις να έχουν πρωταρχικό λόγο, γεγονός που προκάλεσε την ενόχληση διαφόρων επενδυτών, που δεν τους περνούσε από το µυαλό ότι τα «θαλάσσια οικόπεδα» θα συρρικνώνονταν για χάρη της εθνικής ασφάλειας της χώρας! Η αλλαγή σκυτάλης στο ΥΠΕΚΑ αναπτέρωσε τις επιθυµίες των επενδυτών, οι οποίοι είδαν τον νέο υπουργό στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου να αναφέρεται στην προώθηση της δυνατότητας αξιολόγησης και προώθησης των επενδυτικών σχεδίων που είχαν ήδη κατατεθεί στη Pυθµιστική Aρχή Eνέργειας πριν από την ψήφιση του νόµου για τις ΑΠΕ. Με απλά λόγια, µε την ανάληψη των καθηκόντων του και µε πρόσχηµα το «µπλοκάρισµα» (;) επενδύσεων, έδωσε το σήµα ότι ο νόµος του 2010 θα αλλάξει για να ικανοποιηθούν όσοι είχαν υποβάλει προτάσεις και παρά τη θετική αντιµετώπιση που τους επιφύλασσε η νοµοθεσία. Έτσι, αντί να γίνει διεθνής διαγωνισµός για την εγκατάσταση υπεράκτιων αιολικών πάρκων σε συγκεκριµένες θαλάσσιες εκτάσεις στην Αλεξανδρούπολη, τον Άγιο Ευστράτιο, τη Θάσο, την Kάρπαθο, την Κέρκυρα, το Kρυονέρι, την Kύµη, τη Λευκάδα, τη Λήµνο, τους Πεταλιούς, τη Σαµοθράκη και το Φανάρι Ροδόπης, το ΥΠΕΚΑ επιστρέφει στον σχεδιασµό της «Μπανανίας», όπου ο επενδυτής επιλέγει το «θαλάσσιο οικόπεδο» που τον βολεύει και στη συνέχεια απαιτεί την άδεια από το ελληνικό κράτος… Πράγµα που σε απλά ελληνικά σηµαίνει ότι το συγκριτικό πλεονέκτηµα της χώρας όσον αφορά στην αιολική ενέργεια, αντί να βγει σε διαγωνισµό για να εισπράξει το ελληνικό ∆ηµόσιο όσα περισσότερα μπορεί, θυσιάζεται για να εξυπηρετηθούν οι σχεδιασμοί κάποιων επιχειρηματιών. Αντί, δηλαδή, ακόμα και στην εποχή της υπέρτατης κρίσης το ελληνικό κράτος να σχεδιάζει και να πουλά, σχεδιάζει και αγοράζει – χωρίς συναγωνισμό – ο ιδιώτης.
Με την ψήφιση του νόµου µπήκαν κανόνες που όριζαν ότι θα εκπονηθεί στρατηγική µελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων, θα προσδιοριστούν «ζώνες υποδοχής» και στη συνέχεια θα γίνουν διαγωνισµοί για τα δικαιώµατα εγκατάστασης 1.200 Μεγαβάτ την περίοδο 2012-2017.
Για την εκπόνηση της στρατηγικής µελέτης σηµαντικό ρόλο έπαιξαν τα υπουργεία Εθνικής Άµυνας, Εξωτερικών, Ναυτιλίας, µε τις ένοπλες δυνάµεις να έχουν πρωταρχικό λόγο, γεγονός που προκάλεσε την ενόχληση διαφόρων επενδυτών, που δεν τους περνούσε από το µυαλό ότι τα «θαλάσσια οικόπεδα» θα συρρικνώνονταν για χάρη της εθνικής ασφάλειας της χώρας! Η αλλαγή σκυτάλης στο ΥΠΕΚΑ αναπτέρωσε τις επιθυµίες των επενδυτών, οι οποίοι είδαν τον νέο υπουργό στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου να αναφέρεται στην προώθηση της δυνατότητας αξιολόγησης και προώθησης των επενδυτικών σχεδίων που είχαν ήδη κατατεθεί στη Pυθµιστική Aρχή Eνέργειας πριν από την ψήφιση του νόµου για τις ΑΠΕ. Με απλά λόγια, µε την ανάληψη των καθηκόντων του και µε πρόσχηµα το «µπλοκάρισµα» (;) επενδύσεων, έδωσε το σήµα ότι ο νόµος του 2010 θα αλλάξει για να ικανοποιηθούν όσοι είχαν υποβάλει προτάσεις και παρά τη θετική αντιµετώπιση που τους επιφύλασσε η νοµοθεσία. Έτσι, αντί να γίνει διεθνής διαγωνισµός για την εγκατάσταση υπεράκτιων αιολικών πάρκων σε συγκεκριµένες θαλάσσιες εκτάσεις στην Αλεξανδρούπολη, τον Άγιο Ευστράτιο, τη Θάσο, την Kάρπαθο, την Κέρκυρα, το Kρυονέρι, την Kύµη, τη Λευκάδα, τη Λήµνο, τους Πεταλιούς, τη Σαµοθράκη και το Φανάρι Ροδόπης, το ΥΠΕΚΑ επιστρέφει στον σχεδιασµό της «Μπανανίας», όπου ο επενδυτής επιλέγει το «θαλάσσιο οικόπεδο» που τον βολεύει και στη συνέχεια απαιτεί την άδεια από το ελληνικό κράτος… Πράγµα που σε απλά ελληνικά σηµαίνει ότι το συγκριτικό πλεονέκτηµα της χώρας όσον αφορά στην αιολική ενέργεια, αντί να βγει σε διαγωνισµό για να εισπράξει το ελληνικό ∆ηµόσιο όσα περισσότερα μπορεί, θυσιάζεται για να εξυπηρετηθούν οι σχεδιασμοί κάποιων επιχειρηματιών. Αντί, δηλαδή, ακόμα και στην εποχή της υπέρτατης κρίσης το ελληνικό κράτος να σχεδιάζει και να πουλά, σχεδιάζει και αγοράζει – χωρίς συναγωνισμό – ο ιδιώτης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η σχετική τροπολογία που αλλάζει όλη τη διαδικασία, συμπεριελήφθη σε άσχετο νομοσχέδιο και συγκεκριμένα σε αυτό που ορίζει τις νέες προβλέψεις για την έκδοση των οικοδομικών αδειών! Μάλιστα η παραγωγή ενέργειας τιμολογείται με 108,30 ευρώ ανά κιλοβατώρα και με δυνατότητα προσαύξησης έως και κατά 30% σε σχέση με τα 104,85 ευρώ ανά MWh, που είχε οριστεί επί Μπιρμπίλη και έναντι 87,85 ευρώ ανά MWh για την αιολική ενέργεια που παράγεται στο διασυνδεδεμένο σύστημα και 99,45 ευρώ ανά MWh για αιολικά πάρκα που βρίσκονται σε μη διασυνδεδεμένα νησιά.
Τι ισχύει στο εξωτερικό;
Ή καλύτερα τι μέτρα έχουν λάβει οι «κουτόφραγκοι» που δεν ξέρουν να σχεδιάζουν και να νομοθετούν και μοναδικός τους στόχος είναι να μπλοκάρουν τις επενδύσεις στη χώρα τους. Έχουμε και λέμε: Η πρωτοπόρος στα θαλάσσια αιολικά πάρκα Δανία ακολουθεί τη διαδικασία των διαγωνισμών. Το ίδιο πράττει και η Βρετανία, που έχει σχεδιάσει ένα φιλόδοξο πενταετές πρόγραμμα υπεράκτιων αιολικών για να μπει δυναμικά στο παιχνίδι. Την ίδια διαδικασία των διαγωνισμών και όχι του «όπου γουστάρω ό,τι γουστάρω» ακολουθούν και η Ισπανία και η Πορτογαλία, με την τελευταία, μάλιστα, να έχει διαδικασία διαγωνισμών και για τα χερσαία αιολικά πάρκα επιτυγχάνοντας εγκατεστημένη ενέργεια 1.800 Μεγαβάτ και εδραιώνοντας τη θέση της και στον τομέα κατασκευής εξοπλισμών για αιολικά πάρκα.
Όλες αυτές οι χώρες, σύμφωνα με τους ιθαγενείς επενδυτές και τους ιθαγενείς καθ’ ύλην αρμοδίους, έχουν επιλέξει δυσκίνητες διαδικασίες, που «παγώνουν» τις επενδύσεις και θέλουν το κακό της ανάπτυξης και της επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Λίγο ακόμα και θα μας πουν τα στελέχη του ΥΠΕΚΑ ότι Δανοί, Βρετανοί, Ισπανοί και Πορτογάλοι θα έρθουν στην Ελλάδα για να τους κάνουμε σεμινάρια πράσινης ανάπτυξης και επιχειρηματικής στρατηγικής…
Όλες αυτές οι χώρες, σύμφωνα με τους ιθαγενείς επενδυτές και τους ιθαγενείς καθ’ ύλην αρμοδίους, έχουν επιλέξει δυσκίνητες διαδικασίες, που «παγώνουν» τις επενδύσεις και θέλουν το κακό της ανάπτυξης και της επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Λίγο ακόμα και θα μας πουν τα στελέχη του ΥΠΕΚΑ ότι Δανοί, Βρετανοί, Ισπανοί και Πορτογάλοι θα έρθουν στην Ελλάδα για να τους κάνουμε σεμινάρια πράσινης ανάπτυξης και επιχειρηματικής στρατηγικής…
*Just for the record , τα επενδυτικά σχέδια που είχαν κατατεθεί προ της ψήφισης του νόμου είναι των ομίλων ΓΕΚ - ΤΕΡΝΑ (των κ. Γ. Κάμπα και Γ. Περιστέρη), RF Energy (των κ. Β. Ρέστη και Γ. Φειδάκη, Ελλ. Τεχνοδομική του Ομίλου Ελλάκτωρ), «Διαπόντια», «Θρακική» της Damko, της ισπανικής Iberdrola με την ελληνική θυγατρική της, τη «Ρόκας», καθώς και της αμερικανικής Jasper.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου