Ο εφιάλτης λαός.

Το 1974 το αστικό πολιτικό σύστημα εντός και εκτός χώρας καραδοκούσε για άμεση λύση στην πολιτική κρίση που είχε δημιουργήσει η εμφάνιση του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο και εν συνεχεία η προδοσία της Κύπρου. Παρά την προηγούμενη, προδικτατορική, φθορά του πολιτικού προσωπικού η ασθενής παρουσία του λαϊκού παράγοντα επέτρεψε να δοθεί η πιο συντηρητική λύση με την επιστροφή του Κ. Καραμανλή, του μόλις πριν δέκα χρόνια εκδιωχθέντα από τις λαϊκές κινητοποιήσεις, ως σωτήρα και παράγοντα σταθερότητας. Η εξέλιξη αυτή όρισε την πορεία όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Του Θανάση Σκαμνάκη στο "Πρίν".

Στο παρόν, η κρίση του πολιτικού συστήματος είναι πολύ βαθιά. Καμιά πολιτική δύναμη δεν είναι ικανή να εκφράσει μια ανεκτή λύση, οι τεχνοκράτες που προτείνονται είναι από χέρι φθαρμένοι, καθώς έχουν όλοι, ή σχεδόν όλοι, συνεργήσει στο έγκλημα. Κατόπιν τούτου το μόνο που έχει να αντιπροτείνει το όλο σύστημα στη φθορά είναι κάποιοι πνευματικοί άνθρωποι, από εκείνους που πολλά χρόνια τώρα τους σιτίζει ή τους προωθεί το λαμπρακικό πρυτανείο. Μικρό και λίγο το αντίβαρο, και λίγο γελοίο ως περιεχόμενο. Όπως αποδείχτηκε αμέσως –ζούμε πλέον μια εποχή που το κενό, κυρίως το πνευματικό, αποκαλύπτεται πολύ γρήγορα και όσοι αναλαμβάνουν επικίνδυνες αποστολές και διατεταγμένες υπηρεσίες ακυρώνονται αυτομάτως– καμιά επίδραση δεν μπορεί να έχει μια τέτοια παρέμβαση σε έναν τέτοιο κοινωνικό δυναμισμό, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των εντεταλμένων δημοσιογράφων και Mέσων. Απλώς το εγχείρημα παραμένει, αφού έχει «κάψει» του συμμετέχοντες, στην εφεδρεία των επιχειρημάτων του συστήματος. Καθώς λοιπόν το σύστημα νιώθει πως ξέμεινε από σοβαρές εφεδρικές λύσεις, ρίχνει στην αγορά τα τανκς.

Κι έτσι στο "Βήμα" της προηγούμενης Κυριακής, ο Στ. Ψυχάρης εκτοξεύει τη ρουκέτα της «εκτροπής από τη συνταγματική τάξη». (Θα ’λεγε κανείς πως ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσε να μιλάει για χούντα στην Ελλάδα είναι ο Στ. Ψυχάρης, καθώς είναι πολλοί ακόμα εκείνοι που ζουν και θυμούνται τι έκανε την εφταετία, αλλά η αλαζονεία των Μέσων, του επιτρέπει να γίνεται τιμητής). Ανακαλύπτει, λοιπόν, κάποια φανταστική απόπειρα εισβολής στη Βουλή ή ονομάζει σχεδόν στάση την αποδοκιμασία των βουλευτών στην Κέρκυρα, αλλά στην ουσία εκφράζει το φόβο μπροστά σε εξελίξεις τις οποίες το σύστημα δεν θα μπορεί να ελέγξει. Ασφαλώς κάτι περισσότερο ξέρει και φοβάται.

Το σύστημα είναι γυμνό, ο λαός σταδιακά δεν υπακούει στα μέσα ενημέρωσης, η διαπιστευμένη Αριστερά δεν μπορεί να εκτονώσει και να ενσωματώσει τη διαμαρτυρία, οπότε να η απειλή. Ο «εχθρός λαός» ξεπερνάει το φόβο και βγάζει στους δρόμους την οργή του, προκαλώντας εφιάλτες στους απολογητές του συστήματος...