Στην πολιτική υπάρχουν δύο τουλάχιστον γλώσσες: η επίσημη και η ανεπίσημη, η δημόσια και η παρασκηνιακή, η φανερή (που και αυτή βέβαια κρύπτεσθαι και κρύπτειν φιλεί, εκ παραδόσεως) και η απόκρυφη, των διαδρόμων και της ίντριγκας, που αδιαφορεί για το πλούσιο λεξιλόγιο και τα ρητορικά τεχνάσματα. Η επίσημη, στην οποία και συντάσσονται οι ομιλίες, κούφια από τον πολύ στόμφο και ακυρωμένη από τα συνήθη φτιασίδια, προορίζεται για να καταναλωθεί από το ευρύ κοινό, το κομματικό κατ’ αρχάς, το τηλεοπτικό έπειτα. Οι λέξεις της έχουν χάσει το νεύρο και την ουσία τους από την αφόρητη επανάληψη και δεν πείθουν ούτε καν τον χρήστη και εκφωνητή τους:
Πόσες επιπλέον «αλλαγές» μπορεί να υποσχεθεί το ΠΑΣΟΚ (το «νέο», το «καινούργιο», το «μοντέρνο» ή όπως αλλιώς ονομαστεί η τωρινή του αλλοιωμένη μορφή) χωρίς τον κίνδυνο να προκαλέσει αντιδραστικό γέλωτα στους ακροατές του, ακόμα και στους ίδιους τους οπαδούς του; Και ποιο πολιτικό νόημα να σχηματίσει και να υπερασπίσει το παραμυθητικό σύνθημα «Πρώτα ο πολίτης», με φόντο το οποίο αγόρευαν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στη διάρκεια των εργασιών του Εθνικού τους Συμβουλίου, όταν πάνω στο ίδιο φόντο δεν ήταν λίγοι όσοι διέκριναν να διαγράφεται αχνά η φιγούρα του κ. Τσοχατζόπουλου, του κ. Μαντέλη και τόσων άλλων «βαριδίων»;
Το νόημα στη μάλλον αθεράπευτα στρεβλωμένη πολιτική, όλο το νόημα, το διαθέτει η άλλη γλώσσα, η εσωτερική, η παρασκηνιακή, η μοναδική που κυριολεκτεί. Μ’ αυτήν την ωμή και αφτιασίδωτη γλώσσα, που αποπνέει εξουσία και μοιράζει εξουσία, διεκπεραιώνονται τα μυστικοσυμβούλια όπου οι σύντροφοι, μακριά από φώτα και κάμερες, μπορούν επιτέλους να πουν αυτά που κατά βάθος πιστεύουν για πρόσωπα, πράγματα και ιδεολογίες· μ’ αυτήν εξαπολύονται οι κοφτές απειλές και διενεργούνται οι εκβιασμοί, από τηλεφώνου ή πρόσωπο με πρόσωπο. Για τούτο και όσα συνέβησαν στους διαδρόμους του κλειστού γυμναστηρίου του Φαλήρου, όσα με συντροφική αβρότητα υποθέτουμε ότι διημείφθησαν ανάμεσα στον κ. Ραγκούση και τον κ. Μίχα πριν εναγκαλιστούν ανακουφισμένοι, έχουν περισσότερη σημασία από τις πρωτολογίες και τις δευτερολογίες του κ. Παπανδρέου ή του κ. Ξυνίδη.
Επισήμως, ας πούμε, ο κ. Παπανδρέου διαβεβαίωσε ότι το κόμμα του είναι το μοναδικό που εμπνέεται από το «όραμα» του «Καλλικράτη». Ανεπισήμως, ακόμα και ο ίδιος θα υποχρεωνόταν να ομολογήσει ότι το εν λόγω «όραμα» είναι τόσο ασθενικό ή προσχηματικό που δεν κατάφερε να συγκινήσει ούτε καν τους υπουργούς και τα στελέχη που πιέστηκαν να θέσουν υποψηφιότητα στις περιφερειακές εκλογές. Επισήμως, ακούσαμε πολλά και ωραία για διάλογο, διαφάνεια, ανοιχτή διαβούλευση. Την ίδια ώρα, η ανεπίσημη γλώσσα του παρασκηνίου, του παζαριού και της ίντριγκας είχε αναλάβει να φέρει αδιαφανώς εις πέρας τη δύσκολη δουλειά, να πείσει τους δύστροπους να άρουν τις επιφυλάξεις ή το βέτο τους.
Επισήμως, το ΠΑΣΟΚ διατείνεται ότι επέλεξε με αυστηρώς αυτοδιοικητικά κριτήρια να συμπορευτεί με τον κ. Καμίνη στην Αθήνα, τον κ. Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, τον κ. Τατούλη στην Πελοπόννησο, επιχειρεί μάλιστα να εξομοιώσει τις τρεις αυτές περιπτώσεις, παρότι οι διαφορές τους είναι πρόδηλες. Και γιατί να μην τους πιστέψουμε; Δίκιο έχουν. Οσο δίκιο έχει και ο πρωθυπουργός όταν βαφτίζει «αλληλεγγύη» τους φόρους...
***********************
Αναδημοσίευση από εδώ: Η διπλή γλώσσα της πολιτικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου