Ταξιδεύοντας με τον Αστεροειδή μου...

Αν ο Μικρός Πρίγκιπας είχε μεγαλώσει...

Ο Πλανήτης μου είχε συρρικνωθεί! Εγώ βέβαια αυτό δεν το είχα συνειδητοποιήσει, και θεωρούσα ότι καθώς ο ίδιος μεγάλωνα, ήταν φυσιολογικό οι αποστάσεις να μου φαίνονται όλο και μικρότερες! Μεγαλώνοντας αλλάζουν τα μέτρα και τα σταθμά με τα οποία υπολογίζεις τα διάφορα μεγέθη στην ζωή σου! Εξάλλου αυτή η εξέλιξη με βόλευε πάρα πολύ, γιατί πλέον ο πλανήτης μου είχε αποκτήσει τις διαστάσεις που έπρεπε για την ήσυχή μου ζωή και τις περιορισμένες πλέον δραστηριότητές μου. Εδώ και καιρό τα «καθημερινά» είχαν εκτοπίσει τα «σημαντικά» πράγματα από την Ζωή μου, παρόλο που κι αυτό δεν το είχα καταλάβει: πίστευα ότι οι καθημερινές μου ασχολίες ήταν οι πιο σημαντικές στον Κόσμο!

Συνέχιζα να καθαρίζω τα ηφαίστειά μου καθημερινά και ανελλιπώς, και από τότε που το τριαντάφυλλό μου είχε ξεραθεί (…και πολλά χρόνια είχε ζήσει) αυτή ήταν η κύρια ασχολία μου! Όταν το τριαντάφυλλό μου ξεράθηκε, είχα πέσει σε βαριά κατάθλιψη: δεν πίστευα πως η ζωή μου μπορούσε να συνεχίσει! Στην προσπάθεια μου να αποβάλω κάθε κακή σκέψη και να κρατηθώ στην ζωή, ρίχτηκα στην δουλειά! Δούλευα μέρα –νύχτα ώστε να κρατώ το μυαλό μου σε συνεχή εγρήγορση (ή μήπως καταστολή;)! Και μόνο έτσι μπόρεσα να συνεχίσω την ζωή μου! Έπαψα όμως να είμαι ο Μικρός Πρίγκιπας! (Παρόλο που κι αυτό δεν το είχα συνειδητοποιήσει αρχικά!) Η προηγούμενη ζωή μου φάνταζε πλέον σαν ένα μακρινό όνειρο! Αλλά τουλάχιστον είχα βρει ένα τρόπο να μην βασανίζομαι από εφιάλτες! Είχα πάψει να ονειρεύομαι- έτσι είχα πλέον την ησυχία μου! Φοβόμουνα να ονειρευτώ, καθώς πολύ εύκολα τα ανεκπλήρωτα όνειρα μετατρέπονται σε εφιάλτες! Έπαψα και να αναπολώ την προηγούμενη ζωή μου, καθώς οι αναμνήσεις έχουν την δύναμη να αναζωπυρώσουν τα ανεκπλήρωτα όνειρα! Μετονόμασα τα «καθημερινά» σε «σημαντικά» στην Ζωή μου και … μεγάλωσα! Έπαψα να είμαι ο Μικρός Πρίγκιπας και πλέον θεωρούσα φυσιολογικό ο Πλανήτης μου να μου φαντάζει μικρότερος!

Στην πραγματικότητα όμως, αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι ο Πλανήτης είχε συρρικνωθεί για να προσαρμοστεί στην Ζωή μου. Τα μέρη που εδώ και πολλά χρόνια μου ήταν άχρηστα, δεν τα χρησιμοποιούσα εδώ και καιρό και δεν τα επισκεφτόμουνα καθόλου, σιγά – σιγά εξαφανίζονταν. Έτσι ο Πλανήτης μου συρρικνώθηκε, έχασε κάθε άγριο και παρθένο μέρος που διέθετε, και μαζί έχασε και κάθε χρώμα! Ήταν πλέον γκρίζος, επίπεδος και μουντός! Εμένα όμως πλέον δεν με ενδιέφερε αυτή η αλλαγή στον Πλανήτη μου- ίσα-ίσα το αντίθετο: με βόλευε! Από την πολύ δουλειά – το καθημερινό καθάρισμα- τα Ηφαίστεια του Πλανήτη μου είχαν χάσει το ύψος τους και δεν ήταν πλέον παρά μικρές τρύπες στο έδαφος, πράγμα που έκανε την δουλειά μου ευκολότερη. Είχα διαμορφώσει το έδαφος με βάση τις συνήθειες και τις ανάγκες μου. Είχα λαξέψει μονοπάτια και δρόμους για να μην κουράζομαι και για να περπατώ πλέον ασφαλής και σε σταθερές πάντα πορείες. Συνήθιζα να περπατώ με το κεφάλι σκυφτό, για να ελέγχω τα βήματα μου και να αποφεύγω τις κακοτοπιές – παρόλο που χάρη στα χρόνια της δουλειάς μου ο Πλανήτης μου είχε πάψει να έχει κακοτοπιές. Το να περπατώ σκυφτός όμως μου είχε γίνει πλέον συνήθεια.

Είχα χρόνια να κοιτάξω τον Ουρανό… Και πλέον θεωρούσα παντελώς Άχρηστη και Ακατανόητη την συνήθεια που είχα μικρός να μετρώ κάθε βράδυ τα άστρα, ώστε να μπορώ να ξέρω κάθε πρωί, ποιο άστρο γεννήθηκε και ποιο χάθηκε για πάντα από το Ουράνιο Στερέωμα! Έτσι δεν κατάλαβα την εμφάνιση του Αστεροειδή μου στον Ουρανό. Στην αρχή δεν ήταν παρά ένα μικρό αστεράκι που εμφανιζόταν λίγο μετά την Δύση του Ήλιου, και τρεμόσβηνε χλωμά, για πολύ λίγο, μέχρι να δύσει και αυτό! Κάθε νύχτα όμως αργούσε όλο και περισσότερο να δύσει, και το φως του γινόταν όλο και πιο λαμπερό. Ήταν ακόμη μακριά από τον Πλανήτη μου, αλλά συνεχώς πλησίαζε – και όσο πλησίαζε τόσο πιο λαμπερό γινόταν, και τόσο περισσότερη ώρα έμενε στον ουρανό να κυριαρχεί – λαμπρότερο πλέον από κάθε αστέρι!

Όταν πλέον κατάλαβα την εμφάνιση του Αστεροειδή μου, ήταν πια τόσο κοντά στο Πλανήτη μου, που πλέον ήταν ορατός και την ημέρα- και σχεδόν τόσο λαμπρός όσο και ο Ήλιος! Σκυφτός καθώς περπατούσα παρατήρησα πως πλέον είχα δυο σκιές! Εδώ και χρόνια είχε να συμβεί κάτι παράξενο στον Πλανήτη μου- πόσο μάλλον κάτι τόσο περίεργο! Γρήγορα γύρισα το κεφάλι μου προς τον Ουρανό- και ξύπνησε μέσα μου ξανά ο Μικρός Πρίγκιπας!

Δεν είμαι συγγραφέας ή ποιητής για να σας μεταφέρω την μαγική αυτή εικόνα, που αντίκρισα στρέφοντας το βλέμμα μου στον ουρανό. Αλλά και να ήμουν, μήπως μπορεί η φωτιά να τιθασευτεί με λέξεις; Δεν είμαι ούτε ζωγράφος ή συνθέτης!... αλλά και να ήμουν, ποιος ζωγράφος μπορεί να ζωγραφίσει την μουσική και ποιος συνθέτης μπορεί να σας κάνει να ακούσετε τα χρώματα της ίριδας; Η ομορφιά πηγάζει από μέσα μας : πρέπει να έχουμε την καρδιά μας ανοιχτή και τις αισθήσεις μας δεκτικές για να την αντιληφθούμε σε όλο της το μεγαλείο. Η ομορφιά βρίσκεται παντού γύρω μας, ακόμη και στα πιο απλά πράγματα. Αρκεί να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο, να την ανιχνεύσει! Αυτή είναι η πραγματική μαγεία της Ομορφιάς: ο καθένας μπορεί να την ανακαλύψει εκεί που δεν το περιμένει, και εκεί που ποτέ του δεν πίστευε ότι μπορεί να την βρει!

Το θέαμα ήταν μαγευτικό! Κάποιοι ίσως τρόμαζαν με αυτήν την εικόνα- άλλα μήπως όλες οι εικόνες που έχουν την δύναμη να αλλάξουν ζωές, δεν μας τρομάζουν κιόλας ; Μπορεί και εγώ αρχικά να τρόμαξα, όμως γρήγορα ξύπνησαν μέσα μου παλιές αναμνήσεις και αναγεννήθηκαν κρυφά όνειρα. Πολύ γρήγορα ξανάγινα ο Μικρός Πρίγκιπας!

Εκείνη ήταν και η πρώτη μέρα που δεν καθάρισα τα Ηφαίστειά μου! Δεν ασχολήθηκα με τίποτε άλλο παρά χάζευα την μαγική ομορφιά του Αστεροειδή μου! Και όταν πλέον ήρθε η νύχτα τότε η μαγεία έγινε απαράμιλλη. Ο ουρανός είχε το χρώμα της φωτιάς: το πύρινο ποτάμι του Αστεροειδή ξεχείλιζε από το στερέωμα και κατέκλυζε τα πάντα! Για πρώτη φορά ο Πλανήτης μου απέκτησε χρώμα! Τυλίχτηκε από όλες τις δυνατές ανταύγειες που βγάζουν οι γλώσσες της φωτιάς. Ξανάγινε ένας όμορφος πλανήτης, έστω και εξ’ αντανακλάσεως.

Τις επόμενες μέρες ο Αστεροειδής μου έφτασε πια τόσο κοντά, που ο Πλανήτης μου δεν είχε πλέον μέρα και νύχτα! Ζούσε στον χώρο και στον χρόνο του Αστεροειδή! Λες κι ήταν ταγμένος γι αυτή την συνάντηση! Και εγώ ευχόμουν η τροχιά του Αστεροειδή να είναι τροχιά σύγκρουσης με τον πλανήτη μου. Δεν ήθελα να αυτοκτονήσω, και σίγουρα δεν ήθελα ο Πλανήτης μου να εκλείψει. Ήθελα να γίνω «ένα» με τον Αστεροειδή μου. Όχι απλώς κομμάτι του. Ούτε να τον κατακτήσω: παρόλο που ακόμη τον χαρακτηρίζω ως τον Αστεροειδή μου – προσθέτοντας στο τέλος αυτή την κακόηχη κτητική αντωνυμία, το «μου». Ήθελα, ποθούσα και ευχόμουνα να γίνω «ένα» με τον Αστεροειδή μου! Ήθελα να γνωρίσω το Σύμπαν μέσα από το δικό του μοναδικό ταξίδι. Ποθούσα να γνωρίσω το Σύμπαν μέσα από τις δικές του αισθήσεις. Ονειρευόμουν πως ήμουν η πύρινη λαίλαπα που εκρηγνυόταν από τα σωθικά του. Ευχόμουν να γίνω η αστρική σκόνη που ύφαινε την φλογερή του κόμη, και άφηνε ανεξίτηλα τα σημάδια της στο πέρασμα του ανάμεσα στα άστρα. Δεν ήθελα να πάψω να υπάρχω: ήθελα να συνεχίσω να ζω μέσα από αυτόν!

Πλέον ο Αστεροειδής μου έφτασε τόσο κοντά που η φλογερή του ανάσα αγκάλιασε τον Πλανήτη μου. Η Βαρυτική έλξη του Αστεροειδή άρχισε να επηρεάζει τον Πλανήτη μου ισχυρά! Σείστηκε ολόκληρος από σεισμούς! Τα Ηφαίστεια μετά από αιώνες σιωπής, βρυχήθηκαν και ξέρασαν από τα σπλάγχνα τους λάβα! (Να ήταν άραγε η ίδια λάβα από την οποία ήταν και ο Αστεροειδής ; αυτό δεν θα το μάθω ποτέ!) Η λάβα ξεχύθηκε σε πορφυρά ποτάμια που τύλιξαν τον Πλανήτη ολόκληρο! Και μετά από χρόνια φθοράς επιτέλους ο Πλανήτης μου άρχισε να αναγεννάτε: χάρη στην λάβα των Ηφαιστείων ξαναμεγάλωσε όπως ήταν αρχικά κατά την δική του γέννηση πολύ πριν υπάρξω εγώ! Ξαναπόκτησε βουνά, λόφους και κοιλάδες. Και πάνω από όλα χρώμα! Το μαγικό χρώμα της φωτιάς. Έπαψε να είναι γκρίζος και μουντός. Βάφτηκε με όλες τις δυνατές αποχρώσεις της φλογισμένης πέτρας! Και καθώς η λάβα κρύωνε και στερεοποιούταν, χιλιάδες ορυκτοί κρύσταλλοι που για αιώνες ήταν εγκλωβισμένοι στο σκοτάδι της άγονης γης, και χάρη στην εκρηκτική κοσμογονία των Ηφαιστείων ξαναβρέθηκαν στην επιφάνεια του πλανήτη μου, μπορούσαν πλέον ελευθέρα να αντανακλούν και να ιριδίζουν στο φως! Έτσι ο Πλανήτης μου απέκτησε το δικό του χρώμα! Την μοναδική δική του λάμψη! Αυτή που είχε χάσει εξαιτίας μου και που βαθιά κρυμμένη είχε μέσα του, για πάρα πολλά χρόνια!

Οι ευχές μου όμως δεν εισακούσθηκαν πουθενά. Οι προσευχές μου δεν είχαν παραλήπτη! Κάποια φλογερά πάθη, τους μέλει να επιβιώνουν στην αιωνιότητα, ως ανεκπλήρωτα όνειρα! Και κάποια όνειρα τους μέλει να μένουν ζωντανά μέσα από την διηνεκή προσμονή της υλοποίησής τους! Ο Αστεροειδής  άλλαξε κατεύθυνση και στράφηκε προς το άπειρο! Όπως η τροχιά του τον είχε φέρει στο Ουράνιο Στερέωμά μου, έτσι η ίδια αυτή τροχιά τον οδήγησε και πάλι μακριά μου. Απέμεινα να κοιτώ το πορφυρό μονοπάτι που άφησε το πέρασμά του στον νυχτερινό Ουρανό, και μελαγχόλησα. Όχι όπως είχα μελαγχολήσει όταν είχε πεθάνει το τριαντάφυλλό μου! Αυτό που τώρα ένιωθα ήταν μια γλυκιά μελαγχολία! Όπως ο Αστεροειδής μου είχε επανέφερε την αρχέγονη ισορροπία στον Πλανήτη μου, έτσι επανέφερε και σε μένα την εσωτερική μου ισορροπία. Χάρη σ’αυτήν την ψυχική ισορροπία, η μελαγχολία του αποχωρισμού μπορεί να γίνει δημιουργική δύναμη και όχι σαράκι της ψυχής. Να μάθεις να ζωγραφίζεις, να μάθεις να τραγουδάς,… να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι! Όχι γιατί η ζωή πρέπει να συνεχίσει, αλλά γιατί έτσι πρέπει να είναι η ζωή: ένας συνεχής πόθος, μια διαρκής λαχτάρα, ένα μοναδικό όνειρο.

Ο Πλανήτης μου άλλαξε ριζικά: έγινε ζωντανός. Οι υδρατμοί που εκλύθηκαν από τα Ηφαίστεια, συμπυκνώθηκαν σε στάλες βροχής. Η βροχή γονιμοποίησε το για χρόνια στείρο έδαφος. Οι κοιλάδες πρασίνισαν και χιλιάδες αγριολούλουδα έπλεξαν ένα πολύχρωμο χαλί, που γρήγορα ξεδιπλώθηκε και άρχισε να σκεπάζει τα πάντα. Άπειρες και πρωτόγνωρες μυρωδιές ξεχύθηκαν και πλημμύρισαν την Πλάση. Μπορεί να μην είχα πλέον το Τριαντάφυλλό μου, είχα όμως χιλιάδες νέα λουλούδια – και ανακάλυψα ότι το καθένα είναι διαφορετικό και μοναδικό. Το Όνειρο γινόταν Πραγματικότητα έστω και εμμέσως. Η επίδραση του Αστεροειδή πλέον είχε σφραγίσει τον Πλανήτη μου για πάντα. Όπως και εμένα εξάλου. Πλέον έμαθα ξανά να περπατώ με το κεφάλι ψηλά και κάθε βράδυ ξαναμετρούσα τ΄άστρα, ελπίζωντας πως κάποια στιγμή ο Αστεροειδής μου θα επέστρεφε. Και έτσι ξανάμαθα να αναγνωρίζω τα άστρα ένα προς ένα. Και κατάλαβα πως κάθε άστρο δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο αντικατοπτρισμός ενός ανθρώπινου Πόθου, ενός ανεκπλήρωτου Ονείρου στο Σύμπαν. Και συνειδητοποίησα πως το Σύμπαν συνεχώς συνομωτεί για να γενιούνται νέα άστρα, νέοι πόθοι, νέα όνειρα. Και πως μόνο οι άνθρωποι μπορούν να πραγματοποιήσουν αυτά τα όνειρα. Αρκεί να μάθουν να ζωγραφίζουν την μουσική, και να ακούν τα χρώματα. Αρκεί να μάθουν να Ζούν, να Αγαπούν και να Μαθαίνουν! Αρκεί να μένουν για πάντα «Μικροί Πρίγκιπες»!

ΥΓ) Αυτά θα μπορούσαν να είχαν συμβεί αν ο Μικρός Πρίγκιπας είχε μεγαλώσει. Αλλά δυστυχώς όλοι οι πραγματικοί Πρίγκιπες πεθαίνουν μικροί. Τους σκοτώνουμε εμείς οι ίδιοι, γιατί δήθεν «έτσι πρέπει»! Και στην ζωή των ενηλίκων το «πρέπει» έχει αντικαταστήσει το «θέλω», και το «ποθώ». Και έτσι ζούμε εμείς όλοι, δήθεν «καλά» και μόνο οι ήρωες στα παραμύθια ζουν «καλύτερα»! Και αντί να αφήσουμε την Ζωή μας να γίνει Παραμυθένια, μετατρέπουμε τα Παραμύθια σε Ζωή. Και συνεχίζουμε να ζούμε…καταδικασμένοι σε άπειρους αιώνες μοναξιάς!

Κ.Χ. Δαβανέλος