Φιλέρημος εγώ
σε μια γωνιά δακρυρροώ.
Κι αν ραπιστώ με κόλαφο τιμής,
καταιγισμό δακρύων σου αν δεχτώ,
νεαρόν ερώτων άθυρμα
γάργαρο των ματιών σου,
κι αν ραντιστώ με σίελο
(σ' εμέ τον άνυδρο βροχή ουρανών)
του ουρανίσκου σου,
θα' ναι γιατί έχω
σφάλει στις διαχύσεις μου,
στη ζέση και στην αρμογή μελών
υγρόφιλων κυρτών και κοίλων, πόσο
τις δωρεές σπατάλησα αλόγιστα του θέρους
και του θαλλού που άνθισε
ρήμαξα τους καρπούς.
Του δρόμου ας κείτομαι
πτυελοδόχος, βρόμιος,
ταλαίπωρος τη σκόνη ας κερνώ
επιδρομέων έρμαιο σε πανδαισία οδυρμών,
στου σύμπαντος την Έκρηξη αναδεύοντας
την πυρκαγιά των εποχών,
στο σώμα σου τ' αθέριστο
τη φθίση τής οπώρας.
Ελένη Μερκενίδου,
Δημοσιευμένο στο περιοδικό Πάροδος, τεύχος 6 (Ιούλιος 2005)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου