Η εποχή του γελοίου...

ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΚΑΜΝΑΚΗΣ

Πάνε τώρα σχεδόν δυο δεκαετίες, που η υποβάθμιση της πολιτικής ζωής παράγει πολιτικές ηγεσίες και μοντέλα διακυβέρνησης όλο και λιγότερο δημιουργικά. Και κυρίως όλο και λιγότερο σοβαρά. Η περίοδος Σημίτη εγκαινίασε την εποχή των ολίγιστων.

Ο καπιταλισμός στο τέλος του εικοστού και στην αρχή του εικοστού πρώτου αιώνα δουλεύει, ως φαίνεται, καλύτερα χωρίς ηγέτες με προσωπικότητα και συνεπώς δεν πολυσκοτίζεται για τη σοβαρότητά τους. Ως εκ τούτου το πολιτικό προσωπικό αρκεί να διεκπεραιώνει τις υποχρεώσεις του και να πειθαρχεί στις κατευθύνσεις. Αλλά γίνεται μιας χρήσεως, ή έστω δυο αν μετρήσουμε τις κυβερνητικές θητείες που διανύσαν Σημίτης και Καραμανλής – η διάρκεια του τελευταίου της σειράς, του Γιωργάκη, δεν είναι ακόμη γνωστή, αλλά δεν προβλέπεται μακρά. Μετά τη χρήση παραδίδονται στη χλεύη του κοινού. Πριν όμως παραδοθούν προβάλλονται με όλες τις τιμές και με όλη τη σοβαρότητα. Κι έτσι λοιπόν με πρόσωπα, που θα μπορούσαν να προκαλούν απίστευτα γέλια αν εμφανίζονταν στα Ψηλαλώνια το βράδυ του καλοκαιριού και προσπαθούσαν να μιλήσουν στην παρέα, υποβαθμίσαμε όχι μόνο το επίπεδο της πολιτικής ζωής, αλλά συνολικά την κοινωνία μας. Κι αντί να τους πνίξουμε στα γέλια παραθέτουν επιχειρήματα και γράφουν οι εφημερίδες για τις ικανότητές τους –καμία σε πνευματικό ή πολιτικό επίπεδο, όλο για κάτι κανό που κωπηλατούν, για κάτι ταξίδια, κάτι φιλικές σχέσεις τέτοια– βουλιάζοντας όλο και περισσότερο την πολιτική ζωή και τη νοημοσύνη των πολιτών. Κι όταν χρειάζεται να μιλήσουν για σοβαρή πολιτική οι δημοσιογράφοι, διατεταγμένοι οι πλείστοι στη γραμμή των αφεντικών τους (που κάνουν τη δουλειά τους ή μάλλον τις δουλειές τους με τα εκάστοτε ανδρείκελα) ξεπέφτουν αναπόφευκτα στην ευτέλεια της υποστήριξης ευτελών αποφάσεων.

Το όλο κλίμα είναι μια αποκαρδίωση, μια υποχώρηση, μια απουσία λόγου και σοβαρότητας, που μας παρασύρει όλους. Που μας υποχρεώνει να μιλάμε για τα αυτονόητα σαν να ήταν βασικά επιδιωκόμενα, κάτι σαν στρατηγικοί στόχοι. Κι έτσι μετατρέπουμε σε σοβαρό το γελοίο, σε αντίπαλο την ανοησία, παρασυρόμαστε στην προσπάθεια να απαντήσουμε, ευτελιζόμαστε κι εμείς ως ένα βαθμό.

Το κακό είναι πως οι εν λόγω ηγέτες έχοντες άγνοια της σοβαρότητας, σπεύδουν με απίστευτη ελαφρότητα να υλοποιήσουν τις κατευθύνσεις των «κέντρων» που τους στηρίζουν, οδηγώντας τη χώρα σε αβυσσαλέους γκρεμούς.

Η εποχή των γελοίων δεν είναι καθόλου για γέλια.

**********************

Αναδημοσίευση από εδώ: Η εποχή του γελοίου.