Τώρα ποὺ μήτε ὁ ἔρωτας μήτε ἡ φιλία της φέρνει,
μήτε κι αὐτὸ τὸ μῖσος μου παρηγοριάν, ἄ, πῶς
ἡ ὥριμη θλίψη μου κατὰ καιροὺς τὰ περασμένα γέρνει,
τῆς νιότης μου καρπός!
Χορδὴ ἡ καρδιά μου δέχονταν τὸ Μάρτη ἀνατριχίλα.
Ἀκόμα μὲ συνέπαιρνε γλυκιὰ μία συλλογὴ
ὅταν τὸ νέο Φθινόπωρο μὲ μαραμένα φύλλα
ἐράντιζε τὴ γῆ.
Μιὰ πεταλούδα ἐπέταγε καὶ τὴν ἀκολουθοῦσα·
ἦταν ἡ ἀπάρθενη ζωή μου, ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου, ἡ μιά.
Ὁ νοῦς μου σάμπως ξύπνημα τὴ χαραυγή. Καὶ ἡ Μοῦσα
μοῦ ἄγγιζε τὰ μαλλιά.
Δῶστε μου τὰ παιδιάτικα χρόνια μου πὄχουν γίνει
στὴν ἠρεμία τοῦ δειλινοῦ χρυσός, ὡραῖος καπνός,
τὰ χρόνια πού ῾ρθανε χαρά, πέρασαν καλοσύνη,
κι ἔφυγαν οὐρανός.
Νὰ λέτε πάλι στὸ πικρὸ χεῖλος μου τὴν ἀχτίδα,
στὰ μάτια τὴν ἀνθρώπινη καὶ θεία σταλαγματιά.
Ἐξωτικὸ μπλάβο πουλί, φέρετε τὴν ἐλπίδα,
χαμένη τώρα πιά.
Καὶ στὸ χλωμό μου μέτωπο γιὰ λίγο κάμετε ὥστε
χίμαιρες, ὁραματισμοὶ σὰν ἄστρα νὰ κυλοῦν.
Οἱ ἄγγελοι νὰ διατάζουνε, κι ἀπὸ τὰ τέμπλεα δῶστε
οἱ θεοὶ νὰ μοῦ γελοῦν.
Ὕστερα, στὸ κορύφωμα τοῦ ἀπελπισμένου δρόμου,
ἂς ἤτανε ἀνατέλλοντα τὰ μάτια σου νὰ ἰδῶ,
πρώτη ἀγαπούλα, καὶ νὰ κράταες ἄνθος τ᾿ ὄνειρό μου,
τ᾿ ὄνειρο ποὺ μαδῶ.
Ἄ, πῶς ἡ λύπη μου κατὰ τὰ περασμένα στρέφει!
Ὅμοια καὶ ἡ νύχτα πάντοτε γυρίζει στὸ πρωί.
Ἄ, πῶς τὰ χρόνια σὰν καπνὸς ἐχάθηκαν, σὰ νέφη,
σὰν πάχνη, σὰ ζωή!
Κώστας Καρυωτάκης - "Νηπενθή".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου